De vlotte thuisbevalling van ons kleine mannetje

De afgelopen 9 maanden verliepen als een zonnetje, ik voel me heerlijk. Zeker de laatste 5 weken met verlof bevallen me prima. Niets is lekkerder dan de hele dag niets anders doen dan een beetje rustig opstarten, beetje in huis rommelen, gezellig theedrinken met een vriendin en vooral veel lezen.

Alles is af

Mijn uitgerekende datum is pas over 5 dagen en ik heb altijd het gevoel gehad dat ons kleine mannetje overtijd gaat zijn. Om die reden hebben we pas sinds een week de kinderkamer klaar en waren we pas 2 weken geleden uit de namen. Op zich ben ik er wel klaar voor, alles is af.

We hebben besloten om voor een thuisbevalling te gaan, omdat ik het gevoel heb dat ik dat prima ga redden. Ook is uit onderzoek gebleken dat er geen verschil in overleving of complicaties is bij de baby als er thuis wordt bevallen of in het ziekenhuis.

Ik maak me eigenlijk ook totaal niet druk over de bevalling. Vrouwen doen dit al een jaartje of 250.000, ik ben in een prima conditie en heb er alle vertrouwen in dat me dit goed af gaat zijn. Gekscherend heb ik wel eens tegen een vriendin gezegd dat dit een bevalling in 5 uurtjes gaat worden, ik was zelf ook erg snel en ben in 3 uur geboren. Maar ik was een 2e kind. Mijn oudere broer deed er 8 uur over.

Harde buiken

Al een paar dagen heb ik regelmatig last van harde buiken. Dat is niet verwonderlijk, als je bedenkt wat ik allemaal nog aan het doen ben. Vorige week nog gezellig over de rommelmarkt geslenterd en ’s avonds nog bij vrienden barbecueën, lekker winkelen met mijn moeder, de laatste hand leggen aan de gordijnen. Ik heb ook ons bed in de slaapkamer toch maar naar de andere kant gesleept om meer ruimte te creëren voor de kraamverzorgster en verloskundige. B. (mijn vriend) heeft het bed al op klossen gezet en ik heb alle kleertjes voor de kleine man in de kast gelegd.

Op zondag maken B. en ik nog een mooie fotoshoot van mijn zwangere buik in het landgoed bij ons om de hoek. Ondanks dat het eind oktober is, is het een prachtige dag met volop bloemen en het wordt een fantastische shoot. ’s Avonds heb ik weer wat harde buiken, dus even lekker op de bank bijkomen.

Bang voor blaasontsteking

Op maandag stofzuig ik nog even het hele huis en werk de laatste was weg. ’s Avonds mail ik toch nog even de verloskundige, omdat ik last heb van pijn onderin mijn buik. Ik ben bang voor een blaasontsteking. Rond de 20e week had ik dezelfde klachten, maar uiteindelijk bleek dat geen ontsteking te zijn en ging het vanzelf weer over. Omdat het niet altijd duidelijk voelbaar is of je een blaasontsteking hebt tijdens je zwangerschap, maak ik me een beetje zorgen.

De verloskundige mailt me terug dat het inderdaad verstandig is de volgende ochtend even urine langs te brengen en ik zet alvast een leeg jampotje in de badkamer neer. ’s Avonds ga ik voor de verandering op tijd naar bed, ik ben een beetje moe en mijn buik doet wat zeer. Ik neem me voor de komende dagen toch echt wat rustiger aan te doen.

Voorwerk?

Om 2 uur ’s nachts moet ik naar de wc. De steken onderin mijn buik zijn er nog steeds, maar ze zijn niet heel hinderlijk en ik val weer in slaap. Om half 3 word ik wakker van een nieuwe steek. Deze voelt iets anders en ik krijg er een harde buik achteraan. Zou dit dan toch een begin zijn? Ik weet het niet, er wordt altijd gesproken over ‘voorweeën’, die zeker 3 uur kunnen aanhouden, regelmatig kunnen voorkomen, maar ook gewoon weer weg kunnen trekken.

Elke 5 minuten

Om 2.50 krijg ik regelmatiger steken en ik gebruik mijn weeëntimer-app om ze bij te houden. Hmm, elke 5 minuten. B. wordt half wakker en vraagt of alles goed is. Ik antwoord dat het volgens mij begonnen is, maar dat het ook voorweeën kunnen zijn. Lastig hoor, die onzekerheid. De steken blijven wel elke 5 minuten komen, dus dit zullen wel een soort weeën zijn.

Om 4 uur, een goed uur na de start van de weeën, ga ik maar naar beneden om B. niet tot last te zijn. Er wordt altijd wel gezegd dat je bij het begin van je bevalling gerust nog even kan proberen te slapen, maar met een baarmoeder die elke 5 minuten even samentrekt, kan ik de slaap niet meer vatten.

Ademen op de yogabal

Ik heb een yogabal geleend van mijn docente en ondanks dat ik er van tevoren niet veel aan vond, blijkt het een fijn hulpmiddel om me te kunnen ontspannen. Tijdens de weeën gebruik ik de ‘gouden draad’-ademhaling van yoga, waarbij je een lange, zachte uitademing gebruikt om door de wee heen te komen. Dit tezamen met rondjes draaien met mijn bekken brengt verlichting.

Toch vind ik het niet zwaar, zo kan ik het nog wel een paar uur volhouden. Ik ben wel erg blij met de afleiding in mijn boek en ik probeer een broodje naar binnen te werken, aangezien zo’n bevalling nog wel eens een tijdje kan gaan duren. Ik heb echter echt geen trek meer en eet met lange tanden 1 boterham met hagelslag (hmmm, chocola!).

Niet storen

Om half 6 loop ik even naar boven naar B. om te overleggen of ik al de verloskundige zal bellen of niet. Ik heb niet echt het idee dat ik per direct ga bevallen, het is nog erg vroeg in de ochtend en ik weet uit ervaring dat het best fijn is om tijdens een dienstnacht vooral níet gestoord te worden in de laatste uurtjes van de ochtend.

Toch bel ik om 6 uur even het dienstnummer van de verloskundige om te overleggen en krijg Ellen aan de telefoon. Ik bespreek met haar mijn twijfels of het echte weeën of voorweeën zijn. Het is prima uit te houden om de yogabal en door regelmatig even te gaan staan en te wiegen met mijn heupen. Ook hier komen mijn yogalessen goed van pas.

Ellen vraagt hoe het gaat en stelt voor dat ze tijdens haar ochtendronde om half 9 even langskomt om te checken hoe het gaat. Tenzij ik natuurlijk wil dat ze eerder komt. Ik hou het voorlopig nog wel even uit, dus we spreken af dat ze straks even langskomt. Ze vraagt of het goed is als ze een stagiaire meeneemt, wat ik prima vind, zolang Ellen supervisie houdt.

Stipte weeën

B. komt beneden even ontbijten en vraagt of hij wat voor me moet doen. De oefeningen waarbij hij in mijn rug duwt zijn ronduit onprettig, dus veel is er niet. Hij spoort me aan nog wat water te drinken (ik heb eigenlijk echt geen dorst), eventueel met kleine slokjes. Inmiddels ben ik 5 uur verder en zijn het ook wat stevigere weeën geworden, maar nog prima vol te houden. Ze komen nog steeds elke 5 minuten, je kan de klok erop gelijk zetten. Ik vind de bal nu alleen nog fijn om tussendoor op te zitten, tijdens een wee ga ik staan en met mijn heupen achtjes draaien, leunend op de tafel.

Hoera, 3 centimeter!

Ellen is er om half 9. Ze heeft Charina meegenomen, de derdejaars verloskundestudent die mijn bevalling gaat begeleiden. Ik heb nog geen moment op mijn bed gelegen nadat de weeën zijn begonnen, maar voor het onderzoek moet ik even liggen. Dit is niet mijn favoriete houding, zeker niet als er tijdens een wee inwendig onderzoek wordt gedaan, maar hoera, ik heb al 3 centimeter ontsluiting! Het is nu echt begonnen! Ze tempert mijn enthousiasme door te zeggen dat er nu pas gerekend gaat worden qua uren. Oh, dus die 5,5u die ik al heb gehad tellen niet mee? Bummer. Nou ja, we gaan gewoon rustig verder.

Tijdens het bezoek van de verloskundige zijn de weeën gezakt naar elke 10 minuten, dus Ellen en Charina stellen voor over 3 uur weer terug te komen voor nieuwe evaluatie. Het moment dat ze de deur uitstappen, gaan mijn weeën weer terug naar hun elke 5 minuten ritme en worden iets steviger.

Rockin’ in bad

Van tevoren had ik bedacht dat een bad niets voor mij was, maar als B. voorstelt het toch even te proberen, lijkt me dat prima. Het is best lekker om in dat warme water te zakken, hoewel ik ook hierbij weer merk dat op mijn rug liggen geen optie is om weeën op te vangen. B. zit naast het bad en we hebben veel lol om rustige ‘bevallingsmuziek’ te vinden op Spotify, maar na 3 nummers relaxte yogamuziek, komt er keiharde rock overheen en we schieten allebei gigantisch in de lach.

In bad zit ik op mijn knieën en als de weeën te heftig worden, leg ik mijn hoofd op de schoot van mijn vriend terwijl hij mijn armen vasthoudt. Op deze manier houden we het anderhalf uur vol, waarna ik toch wel weer graag uit bad wil.

Heftige weeën

B. helpt me uit bad en droogt me af. Ik ben heel erg blij dat hij bij me is om me te steunen, want zodra ik verticaal ben, vindt kleine man in mijn buik het tijd om het tempo op te voeren. De weeën worden ineens behoorlijk heftig! Ik moet echt even mijn ademhaling op orde krijgen tijdens de weeën en kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die nu in de auto moeten op weg naar het ziekenhuis!

We besluiten om naar de slaapkamer te gaan. Op handen en knieën op bed? Geen optie. Op mijn rug? Absoluut geen optie. Op de yogabal? Echt niet! Eigenlijk is de enige optie naast het bed staan, steunend op mijn armen, mijn hoofd in het dekbed en de hele buurt bij elkaar schreeuwen als er een wee komt. Tussen de weeën door check ik de klok om te kijken of Ellen al binnen bereik is en voel een lichte gêne over mijn geluidsniveau, maar ik kan het echt niet helpen.

Tweede check

Na een half uurtje vraag ik of B. alsjeblieft Ellen wil bellen waar ze blijft, want het kan volgens mij niet lang meer duren. Ik wil echt heel graag weten hoeveel ontsluiting ik inmiddels heb. Een half uurtje later is ze er en mag ik op bed op mijn rug (hoera, mijn favoriete houding… Not) een paar weeën opvangen terwijl Charina mijn ontsluiting checkt. Er is nog een klein richeltje voelbaar, ze breekt vervolgens mijn vliezen, waarna ik volledige ontsluiting heb! Tien centimeter en persweeën, joepie! We hadden van tevoren bedacht dat B. ook eens mocht voelen hoe het zat met de ontsluiting (als dierenartsen zijn we soms rare mensen), maar op het moment zelf zie ik dat echt niet meer zitten!

Verticaal is fijn

Aangezien Charina de bevalling begeleidt, begint ze met adviseren hoe ik het persen het beste kan aanpakken: op mijn rug, benen optrekken, dijbenen vastpakken… Op dat moment grijpt Ellen gelukkig in, want in mijn geboorteplan had ik aangegeven op de baarkruk te willen bevallen.

Ik vind alles allang best op dit moment, maar ben wel blij dat Ellen dit zei, aangezien ik op mijn rug of mijn zijde liggen echt niet fijn vind met mijn weeën. Ik had al gemerkt dat mijn verticale positie gedurende bijna het hele proces al voor een goede indaling en ontsluiting heeft gezorgd. Het kost even wat moeite om overeind te komen en van het hoge bed af te stappen met volledige ontsluiting en persweeën, maar B. staat naast me om me te ondersteunen.

De gêne voorbij

De baarkruk zit eigenlijk niet helemaal lekker, ik had eigenlijk verwacht dat het een soort wc-bril zou zijn. Hij is echter wat hard, maar ik merk wel dat dit stukken beter is dan op mijn hurken of nog erger: op mijn rug op bed. Met voorbedachten rade plaatst Ellen een metalen beddenpan onder de kruk voor het opvangen van eventuele ontlasting. Ik was dat even vergeten, maar ben de gêne allang voorbij. Dit hoort bij bevallen, het kan me ook werkelijk niet meer schelen.

B. is achter me gaan zitten op de yogabal om me te kunnen ondersteunen tijdens de verplichte rustfase. Ellen is wat dat betreft wat streng en adviseert me om echt achterover te leunen tegen B. aan tussen de weeën door. Dit om te voorkomen dat ik volledig verkramp, omdat ik mezelf teveel voorover hou. Ze raadt me ook aan om te proberen om de kracht die ik nu in mijn stem leg (ja, ik schreeuw nog steeds de buurt bij elkaar tijdens een wee) te richten op het persen. Het lijkt onmogelijk, maar na een aantal keren proberen lukt het toch om de beweging meer naar beneden te laten gaan.

Charina vraagt of ik het zelf een keer wil zien en laat met een spiegel de bovenkant van het hoofdje zien wat keurig nog net binnen de schaamlippen zichtbaar is. Het is even vreemd, maar wel fijn om te kunnen zien en te beseffen dat het bijna zover is!

Fishy

Eén van onze katten, Fish, is nogal een vreetzak, hij eet alles wat los en vast zit. Tijdens mijn tijd op de kruk horen we ineens gerommel en zijn bang dat de kat weer bezig is. B. en ik draaien ons tegelijkertijd om en schreeuwen: “Fishy!!”

Uit de kinderkamer komt een vrouw tevoorschijn: “Oh, hoi, ik ben Ria, de kraamhulp. Er werd niet op de bel gereageerd en de achterdeur was open…”. We schieten in de lach. Ik kan me niet eens herinneren dat ik die van het slot heb gedaan, maar het blijkt een goede vooruitziende blik te zijn geweest. De persweeën laten zich echter niet tegenhouden en ik concentreer me weer op de weeën.

Ik doe het goed

Voor mijn gevoel ben ik al uren bezig, maar het blijkt maar een half uurtje te zijn. Ellen en Charina praten me moed in, vertellen me dat ik goed bezig ben en moedigen me aan. Ik weet dat ik niet op de klok mag kijken, maar voor mij is het een soort controle.

Charina checkt nog een keer hoe ver het staat met de baby en gaat vrij ver naar binnen. Mijn eerste gedacht is: “Wat? Nog zo ver te gaan???” Maar gelukkig blijkt het te zijn om te checken of de navelstreng om de hals zit. Het lukt steeds beter om echt naar beneden te persen en de energie naar mijn baarmoeder te sturen. Het blijft moeilijk me tussendoor te ontspannen, maar ook dat gaat steeds beter.

Thuisbevalling: het laatste stukje

Dan komt het laatste stukje: als Charina zegt dat ik niet mag persen, moet ik proberen het weg te puffen. Yeah right, dit gaat dus echt niet meer lukken. Op het moment dat ze zegt dat het hoofdje er bijna is komt er ineens een oerkracht vrij en ik kan het niet meer tegenhouden. Ik pers in 1 keer mijn zoontje eruit. Stein Jamie is geboren! Hij blijkt met zijn handje naast zijn hoofd te hebben gelegen en is enigszins paars aangelopen, maar het is fantastisch om hem in mijn armen te hebben! B. slaat ook direct zijn armen om ons heen vanaf achter me en we genieten even van het moment. We hebben een zoontje!

Drinken bij mama

Het volgende onderdeel is een lastige: ik moet weer het bed op! Met trillende benen en een glibberige baby in mijn armen met de navelstreng nog aan mij verbonden lukt het me toch het verhoogde bed op te klimmen en kan ik rustig op mijn rug met mijn baby’tje knuffelen! We hadden in mijn geboorteplan aangegeven dat ik de navelstreng wilde laten uitkloppen, wat keurig wordt gedaan. Dat is best een rare gewaarwording, ik mag het ook even voelen. Het ene moment is er nog een hartslag voelbaar in de rubberen spiraal, het volgende moment is dat weg!

B. knipt de navelstreng door en onze kleine man kan lekker onder een dekentje bij mama op de borst liggen. Hij probeert zijn hoofdje al wat op te tillen en snuffelt wat aan mijn tepel. Zo blijven we een uurtje liggen, waarbij hij al 2 keer geprobeerd heeft wat te drinken. Ik heb geen idee of hij daadwerkelijk wat heeft gedronken, maar het is fijn om mijn kleine manneke eindelijk bij me te hebben. Het is wel ook erg onwerkelijk om ineens een baby te hebben. B. houdt de kleine man ook even vast, het is een mooi gezicht mijn lief met zijn zoon te zien.

Placentacheck

Terwijl Stein gewogen, gemeten en gecheckt wordt op zijn APGAR (Charina had dit direct na de geboorte al gedaan terwijl ik hem vast had), houdt Ellen zich met mijn placenta bezig. Ze geeft me een injectie met oxytocine om de placenta te helpen loskomen en de baarmoeder te doen samentrekken. Helaas is de placenta niet zo genegen snel te komen en als hij dan komt, blijkt er een ruw plekje te zijn en Ellen twijfelt of er niet een stukje is achtergebleven. Ze neemt contact op met de gynaecoloog, die zegt dat het nog wel even aangekeken kan worden.

Ellen vertrouwt het toch niet en na overleg met haar collega op de praktijk bespreekt ze het geval met mij en B. We besluiten toch voor controle naar het ziekenhuis te gaan om zeker te weten of er geen placentarestant is achtergebleven. Ik blijf ook een beetje vloeien, maar dit is nog niet zorgwekkend. Ik ben inmiddels gigantisch gaan trillen en shaken. Ik kan mijn lichaam haast niet stilhouden. Als ik een paar dekens over me heen heb gekregen trekt het gelukkig weg, maar dit is wel een rare gewaarwording.

Alsnog naar het ziekenhuis

Binnen een kwartier nadat Ellen het ziekenhuis heeft gebeld, staat de ambulance al voor de deur en mag ik zelfstandig de trap af naar de brancard om naar het ziekenhuis gereden te worden. B. volgt met Stein in de maxi cosi en Ellen rijdt daar weer achteraan. Charina rijdt met mij mee in de ambulance.

In het ziekenhuis blijk ik inderdaad een placentarestant te hebben en ik moet blijven ter observatie, nadat het restant eerst manueel verwijderd is en er een stuk of 4 hechtingen zijn geplaatst. Pas ’s avonds in het ziekenhuis bellen we onze ouders, die natuurlijk dolblij zijn. Het grappige is dat ik de hele dag door sms’jes en appjes van vriendinnen heb gehad met succeswensen en vragen of er al wat gebeurde. Alsof ze het wisten…

B. gaat ’s avonds laat naar huis, want de slaapbank ligt verschrikkelijk. ‘s Nachts heb ik Stein naast me liggen in zijn wiegje en hij wordt een paar keer wakker. Ondanks dat ik me erg zwak voel, haal ik hem toch uit zijn wiegje en leg hem aan. De nachtzuster probeert te helpen, maar de druk van haar handen tegen zijn hoofd werkt averechts en het lukt me beter zelf.

Tot rust komen

Ik vind het geweldig zo’n klein hummeltje tegen me aan en voel me eindelijk een beetje tot rust komen. De hele bevalling is behoorlijk snel gegaan, van 3 centimeter ontsluiting tot kleine Stein in mijn armen is er 5 uur verlopen. Heb ik toch nog mijn voorspelling uit laten komen. Ik slaap ongeveer 5 uur die nacht, ik word elke keer wakker van de geluidjes van het wezentje naast me, maar het maakt me niet uit. Het is mijn kleintje.

De volgende avond mogen we eindelijk met zijn drietjes als gezin naar huis, waar we worden opgewacht door een trotse opa en oma!

Ondanks dat de volgende dag in het ziekenhuis onder algehele narcose het restant uit mijn baarmoeder is verwijderd en ik 1,7 liter bloed ben verloren, kan ik een zwangerschap en bevalling zoals de mijne van harte aanbevelen! Heerlijk relaxed, prima uit te houden, niet te lang en vooral: lekker thuis.