De geboorte van Anaiya

Na de geboorte van mijn 2e zoon Itzae heb ik de opleiding Dancing for Birth gevolgd en ik ben later ook trainer geworden. Anaiya was een verassingsbaby. Ik was nog niet bezig met nog een kindje, maar in mijn hart wist ik dat er nog eentje zou komen. Tijdens de zwangerschap van Anaiya heb ik alle goede adviezen uit Dancing for Birth op mezelf mogen toepassen, want zij lag tot 35 weken in stuit. Na een weekend heerlijk dansen en een boswandeling is ze gelukkig gewoon gedraaid, waardoor ik zonder een extra uitdaging kon bevallen.

Fit en sterk

Tot een week voor de geboorte voelde ik me fit en sterk. 6 dagen voor de geboorte deed ik teveel om het huis klaar te maken voor de baby en voor de komst van mijn moeder. ’s Avonds had ik intense pijn in mijn heupen en in mijn stuitje, ik kon er haast niet van lopen. Na de nachtrust was ik enigszins hersteld, maar dit incident was het begin van het einde. Het was niet fijn om elke dag naar school en naar huis rijden. Ik moest mezelf eraan herinneren dat het nog maar een kwestie van dagen was.

Op vrijdagavond kwam een vriendin bij ons eten. We hadden een gezellige avond met chocola en veel bijkletsen. Ik ging vrolijk slapen.

40 weken en 4 dagen

Zaterdag 18 april was het lentemarkt op Mauro’s school. Hij wilde heel graag gaan. Ik had een sterkte behoefte om thuis te blijven, om niks te doen, en vooral niet ergens heen te rijden. Dus ik had van tevoren gezegd dat we misschien niet zouden gaan, maar dat ik wilde zien hoe ik me dan voelde.

Die zaterdagochtend werd ik wakker om te plassen en verloor ik de slijmprop op de WC. Ik was blij omdat ik me realiseerde dat de geboorte naderde. Ik was 40 weken en 4 dagen zwanger. Gauw nadat ik het aan Memo, mijn man, had verteld, begonnen een soort minisensaties in mijn buik, zo om de 20 minuten. Ik was er blij mee en voelde ruimte om nog wat laatste voorbereidingen te treffen. Een van de dingen die ik wilde doen was het nakijken van het bevalbad en de aanvoerslang. Alles was in orde. Daarnaast wilde ik ook nog een laatste fotoshoot doen waarbij ik dansde, want de professionele shoot was er niet van gekomen. Dit was mijn laatste zwangerschap en dit wilde ik nog vastleggen.

Behoefte aan rust

Mauro was teleurgesteld dat we niet naar de lentemarkt zouden gaan, maar toen ik vertelde dat de bevalling zou beginnen werd hij enthousiast, ook al had hij er nog niet echt een beeld bij. De jongens waren heel prikkelbaar, ruzieden steeds, en leken vrij gevoelig. Dit was een grote uitdaging voor mij, omdat ik eigenlijk rust wilde. Ik dreigde een paar keer met ze naar opa en oma te sturen als ze niet tot rust kwamen, ook al wist ik dat ze graag bij de bevalling aanwezig wilden zijn.

In de middag leken de samentrekkingen in mijn buik een heel klein beetje krachtiger, en iets frequenter, maar het waren nog geen weeën te noemen. De hele dag bleef ik in contact met onze vroedvrouw, die zei dat ze elk moment kon komen, mocht ik dat willen. Ik vertelde haar dat ik haar op de hoogte zou houden, maar dat het nu te vroeg was voor haar om te komen.

Kreunen en wiegen

Ik maakte een boodschappenlijstje, want ik wilde een volle koelkast na de bevalling, maar ik was zelf niet meer in staat om naar de supermarkt te gaan. Ik kreeg namelijk de behoefte om geluid te maken tijdens de samentrekkingen en ik had geen zin om midden in de supermarkt te staan kreunen en wiegen.

Dus Memo en de jongens gingen. Toen ze weer terug waren, realiseerde ik me dat we wel wat hulp konden gebruiken met de jongens. Ik belde mijn stiefmoeder, de oma van mijn jongens, om te komen helpen. Ze antwoordde dat ze graag wilden komen (meervoud, dus met mijn vader erbij). Ik wilde eigenlijk helemaal niet dat mijn vader bij de bevalling zou zijn, maar ik voelde me bezwaard om dat aan hun te zeggen. Ik vertelde dit aan Memo en hij zei: “Je moet nu echt even voor jezelf kiezen”. Dus ik belde hen terug met de mededeling dat ik vrouwen om me heen nodig had, niet mannen, dus ook niet mijn vader, graag!

Bevalbad vullen

Memo en ik begonnen toen met koken. Ik maakte soep en hij maakte bietensalade met geitenkaas. De weeën werden sterker en ik hing kreunend en diep ademend over het aanrecht. Ik moest toch echt mijn kinderen te eten geven voordat ik de baby kon baren!

Ik belde de vroedvrouw en we spraken af dat ze in de komende paar uur langs zou komen. Mijn stiefmoeder was er om 18:30 toen het eten bijna op tafel stond en rond zevenen zaten we met z’n allen aan tafel om te eten. Tegen die tijd waren de weeën een stuk echter. Ik moest staan, mijn heupen wiegen, en kreunen, na elke paar happen soep. Ik vertelde Memo dat hij maar snel z’n eten op moest eten, zodat we het bevalbad konden gaan vullen. Hij nam nog een paar happen en we gingen naar boven.

Krachtige weeën

Ik smste de vroedvrouw dat de weeën krachtiger waren, maar dat ik nog geen persdrang had. Ze was al onderweg naar ons toe. Op dat moment wenste ik dat het bad al vol was, want het enige dat ik nog wilde was het water in! Ik dacht – shit – weer te lang gewacht met het vullen van het bad.

Terwijl Memo zich bezig hield met het bad, hing ik over de rand met mijn weeën. De vroedvrouw kwam binnen. Haar handen voelden hemels op mijn onderrug en net als vorige keer voelde de bevalling stukken lichter nu zij er was. Ze gaf me een grote omhelzing. Ik voelde me zo veilig in haar armen. Ik liet een paar traantjes, geraakt door de realisatie dat er wederom een klein mensje door me heen zou gaan. Het bad was driekwart gevuld, ik kon niet meer wachten en ging er in.

Kleine babyvoetjes

Het warme water was goddelijk. Terwijl ik er in zakte en voelde hoe weeën mij overnamen, hielden Memo, de vroedvrouw, en nog een andere vroedvrouw die net binnenkwam, zich bezig met de temperatuur van het water. De hele tijd was ons zoontje Mauro er ook, als een kalme, trotse aanwezigheid die over mij waakte. Ons zoontje Itzae was beneden met oma – ze lazen nog een boekje voor bedtijd.

Een paar weeën ving ik op op handen en knieën, gezicht naar beneden. Toen voelde ik kleine babyvoetjes die mij enorm hard tegen mijn middenrif trapten! Ik begon het te vertellen, maar kreeg niet de kans om mijn zin af te maken, want de baby dook het geboortekanaal in op de meest mega-intense wee ooit, die duurde en duurde. Instinctief wilde ik met mijn bovenlijf verticaal zijn, nog steeds op mijn knieën maar dan een beetje achterover gebogen.

De baby komt eraan

Op de achtergrond hoorde ik dat de vroedvrouw Mauro riep, die eventjes de kamer had verlaten om iets te pakken, omdat de baby eraan kwam.

Ik had geen keuze, ik moest me overgeven aan mijn gevoel. Memo zat buiten het bad en gaf me tegendruk op mijn onderrug. Ik heb nog ontlasting gehad toen de baby door mij naar beneden gleed en de wee ging maar door totdat het hoofdje opeens geboren was! Ik voelde een donzig hoofdje tussen mijn benen tijdens dit korte moment van rust in mijn lijf, voordat de volgende aandrang om te persen de rest van het lijfje geboren liet worden.

Misschien wel een meisje

Ik pakte het kleine, glibberige lijfje vast en hield het in mijn armen, totaal overkomen door wat er net gebeurd was. De baby was mini met een bos vol zwart haar, net als de andere 2. Memo kwam gelijk bij me in het water zitten. Itzae werd geroepen om samen met oma te kijken. Mauro was zo blij en zo trots dat hij getuige was geweest van dit alles.

Terwijl ik de baby naar boven had gehaald voelde ik niks tussen de beentjes zoals ik bij mijn zoontjes had gevoeld toen ik hen voor het eerst vastpakte. Het kwam in me op dat dit misschien wel een meisje was. Maar eerst wilde ik de baby even ontmoeten. Eventjes later heb ik rustig gekeken en ik kreeg een gelukzalige shock toen ik erachter kwam dat mijn wens voor een dochter was uitgekomen – het was een meisje!

Natuurtalent

Intussen kwam Itzae zacht huilend bij ons staan. Memo ging uit het water om hem te knuffelen. We dachten dat hij emotioneel was door het zien van mij en de baby. Later pas kwamen we er achter dat hij huilde omdat hij graag bij de geboorte had willen zijn, terwijl hij dacht dat dat niet mocht, en wij dachten juist dat hij niet naar boven wilde komen. Wat een miscommunicatie.

Zijn papa heeft hem getroost en beide jongens mochten in bad om hun zusje te ontmoeten. De kleine meid was een natuurtalent aan de borst, want binnen een paar minuten na haar geboorte had ze de tepel al gevonden en begon ze te drinken! Anaiya is geboren om 20:50 op 18 april 2015. De bevalling was perfect en had een zacht begin en een kort, intens, maar prachtig einde, in het liefdevolle bijzijn van Memo, Mauro, en mijn 2 vroedvrouwen tevens geliefde vriendinnen.

Lees hier Siri’s eerste, en hier haar tweede prachtige waterbevalling.