Van weerstand naar ons wonder

2 januari, yes dit is de dag, ik ben uitgerekend! Joehoe, hoor je me: uitgerekend! Ja, deze dag gaat dus babyloos voorbij, en de dag daarna, en de dag daarna.

4 dagen voorbij de uitgerekende datum

Totdat het 6 januari is. Ik wordt wakker met grootse plannen. Ik moet een cake bakken, en koekjes…mijn blije humeur wordt bruut verstoord door een wee. Ok, even zuchten en hangen aan een stoel en go. Een paar minuten later meld zich weer een wee. Serieus? Ik app mijn vriendin, annex bijna buurvrouw en tevens mijn verloskundige (ja, lucky me) of ze mijn kinderen ook wil meenemen naar school. Ik word niet laaiend enthousiast van het idee om aan de kapstok bij de kleuters te gaan hangen en wat doelloos te zuchten, om van het idee te gaan fietsen nog maar te zwijgen.

Dit zijn vast voorweeën

De ochtend verloopt saai, ik heb werkelijk nergens zin in, zelfs niet in schoonmaken wat ik ijverig deed de laatste weken. Ik lig, hang, zucht, wandel, zap, slaap, en wandel nog maar meer door het huis. Voorweeën, ik weet het zeker. Ik hoor bij de gelukkigen die dit dagenlang gaan hebben en dan vast de 14 dagen gaan aantikken.

Ik hang nog maar wat door, de weeën zijn venijnig en kort. Ik ben er van overtuigd dat het voorweeën zijn. De kinderen toch maar uitbesteed, mijn liefste zus wijst me tijdens een leuk bezoekje er fijntjes op dat ik echt wel aan het bevallen ben hoor, want dit had zij ook bij haar bevalling. Ik hou lekker vol dat het voorweeën zijn, ik ben er eigenlijk van overtuigd, hier ga ik niet op bevallen.

Puur medeleven

Mijn moeder komt ook nog even langs en roept dat dit nachtwerk gaat worden. Kijk, hier word ik blij van, puur medeleven. Oh, en pijnlijk is het ook… “ja mam, serieus, dank voor de reminder!”

Om 16.00 bel ik dan toch maar eens mijn lieftallige man op. Of hij naar huis wil komen, het is echt nog niet begonnen, denk ik, maar kom toch maar, want je weet het maar nooit.

Ik wil eigenlijk niet bevallen

En daar is mijn held een kwartiertje later, hij was al onderweg toen ik belde. Zodra hij een voet over de drempel zet worden de weeën heftiger. Al snel ben ik in tranen. Ik wil eigenlijk niet bevallen, ik schrik van het feit dat ik misschien niet meer terug kan, als het echt begint nu dan moet ik erdoorheen…

Ik besluit onder de douche te gaan, de weeën zijn kort en fel en mijn tranen vloeien rijkelijk. Om de minuut volgen ze elkaar op. Nog steeds vind ik het voorweeën.

Of mijn man de verloskundige mag bellen? Of het bevalbad klaarzetten? NEE, absoluut niet. Ze komt vast voor niks want dit is het niet, hoor.

Daar is de verloskundige

Stiekem appt mijn man onze verloskundige en even later hoor ik iemand de trap opkomen, daar is ze, mijn held die me komt verlossen. Ze komt lieflijk gedag zeggen en vragen hoe het gaat. “Nou, dit is de allerlaatste keer dat ik ga bevallen want het is ontzettend ruk,” antwoord ik. Ok, voor ruk gebruikte ik een andere benaming, wat overigens niet misplaatst is in deze context.

Ik stap onder de douche vandaan, er komt weer een wee en ik hang om mijn man zijn nek. Oh, ik weet weer precies hoe het was, hoe het voelde de twee eerdere bevallingen. Waarom wilde ik nog zo graag een kind? Eenmaal op bed puf ik nog 2 weeën weg. 5 centimeter ontsluiting, ik ben al op de helft!

Een heuse weeënstorm

Mijn vliezen worden gebroken en ik beland in een heuse weeënstorm. Ik roep dat ik het eng vind, de pijn is er in volle glorie. Ik kan niet meer terug. Maar het idee dat mijn kleine meisje onderweg is houdt me op de been. Ik zucht de weeën weg, maar kan ze bijna niet bijhouden en moet alle zeilen bijzetten om goed te blijven ademen.

Fijne koude handen

De verloskundige heeft heerlijk koude handen die heel fijn voelen op de mijn rug. Er volgt een wisseling want ineens voel ik die koude handen niet meer. “Van mijn rug afblijven” bijt ik mijn man toe, en ik draai me snel om zodat ik me kan verstoppen onder zijn armen.

Ik wil graag in bad en ben blij te horen dat ik erin kan. Vlak voordat ik erin wil stappen komt er weer een wee. Wat ben ik blij met mijn sterke man waar ik aan mag hangen. Ik stap snel in bad, heerlijk het warme water in en probeer mijn draai te vinden voordat er weer een wee komt. Shit. ik lig op mijn verkeerde zij. Ik puf weer een wee weg, wat zijn ze heftig, ik puf me gek maar wil eigenlijk het liefste heel hard gaan huilen.

Vertrouwen dat ik het kan

Dan hoor ik de vertrouwde stem van mijn verloskundige, wat ben ik blij dat ze bij me is. Ze loodst me door de wee, geeft me moed en het vertrouwen dat ik het kan. Ik focus me op mijn ademhaling, zodat mijn aandacht niet naar de pijn gaat en na de top kan ik langzaam weer bijkomen.

Ik wil me omdraaien maar weet dat dat betekend dat er gelijk weer een wee komt. Ik ken mijn lichaam ondertussen wel in de staat van bevallen en elke beweging wordt afgestraft met een wee. Nadat ik alle moed heb verzameld draai ik me snel om en voel gelijk een wee opzetten. Here we gooooooo pfffff.

Ik zoek mijn man, ik hoor en voel dat hij druk is met emmers water vullen maar ik heb hem nodig. Ik roep hem en al snel voel ik zijn vertrouwde hand in de mijne. Ik hou hem stevig vast als de volgende wee zich weer aandient en ik puf en zucht, ik luister naar de bemoedigende woorden als ik ineens een branderig gevoel krijg.

Het kan toch niet al zo ver zijn

Ik roep dat ik het voel branden, maar bedenk me dat ik me dit vast inbeeld, ik wil gewoon te graag dat ik al bijna op de 10 centimeter zit want veel langer ga ik deze weeën niet trekken! Bij de volgende wee heb ik het niet meer, ik roep in paniek dat ik wil persen. Er wordt snel gekeken hoever ik ben.

“Je bent er al,” hoor ik ineens. Ik schrik want dat kan toch niet zo snel, ik ben nog niet eens een uur verder nadat ik onder de douche stapte, en 20 minuten geleden had ik nog maar 5 centimeter ontsluiting. Ineens weet ik niet meer wat ik moet doen, ik word bang, ik ben er bijna, ik ga mijn kindje zien maar moet eerst nog persen en dat is het stuk wat ik gewoonweg enorm eng vind.

Ik geef toe aan de storm

Mijn lichaam neemt alles van me over, ik probeer het te volgen, en geef toe aan de storm. Ik pers, en elke wee komt ze een stukje dichterbij, zakt soms tot mijn grote ontzetting weer een stukje terug. Maar al snel staat het hoofdje, ik zucht en zucht maar wil het liefste doorpersen.

Gelukkig ik mag weer meegeven, en dan ineens voel ik haar uit me glijden en ervaar een grote opluchting, ik kom overeind en zie ons kleine meisje. Ik houd haar onder water, ze beweegt heel voorzichtig haar armpjes.

Zo trots

Ik voel me fantastisch, ik ben zo blij dat de bevalling achter de rug is en trots op mezelf, ik heb het weer geflikt! Ik haal onze dochter boven water want ik kan niet meer wachten haar vast te houden, te ruiken en te knuffelen. Ik glim van trots. Wat is ze mooi, lekker mollig en zo waanzinnig mooi, had ik dat al gezegd?

Ondertussen komt onze kraamverzorgster binnen, jammer, ze heeft het net gemist allemaal, het ging ook zo snel!

Onze versgeboren dochter gaat bij papa lekker buidelen en ik probeer uit bad te komen. Zodra ik sta voel ik dat alles van binnen een beetje zakt, het voelt zo raar! Even later zit ik onder de douche te shinen, ik blijf maar zeggen dat ik zo blij ben dat ze er is, maar ik besef het amper dat ze er echt al is.

Waanzinnig goed

Ik ga snel mijn bed in, ik voel me waanzinnig goed en kan niet wachten om mijn meisje bij me te hebben. Verliefd blijf ik maar naar haar kijken, ik leg haar aan mijn borst en ben zo trots op haar. Ze begint wat te drinken en ik nestel me op een roze wolk. Klaar om enorm te gaan genieten van mijn kraamtijd en mijn gezin. Welkom kleine meid, we hebben zo naar je uitgekeken en wat zijn we gelukkig dat je er bent!