Indalingsweeën of het echte werk?

Mamma worden was voor mijn gevoel niet iets vanzelfsprekends. Het was een verantwoordelijkheid waarvan ik niet wist of ik het zou kunnen dragen. Maar na mijn 30ste begon ik er anders over te denken. We kochten samen een 1 gezinswoning op de groei. Voor het geval dat.

Zo nu en dan gingen we op kraamvisite. Leuk, maar de baby ging toch gauw weer terug naar de mama. Niets voor mij. Breekbaar. Tot we op vakantie toch samen over de toekomst hadden. Wanneer mijn man afgestudeerd zou zijn, dan zou in dat najaar (2014) een mooie stap zijn.

Het liep even anders. Een korte breuk bracht alles even op losse schroeven. We hadden dit nodig. Gelukkig vonden we elkaar terug. Maar de kinderwens verdween even. Eerst de basis. Er werd afgestudeerd en onze relatie werd alleen maar beter.

De knoop werd doorgehakt

Ik heb altijd geweten dat hij de vader van mijn kind(eren) zou zijn. Er werd voorzichtig weer nagedacht over de toekomst. En wellicht een kindje als kers op de taart, als het ons gegeven zou zijn.

De knoop werd doorgehakt en ik ben naar de dokter gegaan om mijn spiraaltje er uit te halen. Op dat moment was ik 32. Daarna ging het snel. Ik was gelijk zwanger….!!!! Dat had ik niet zien aan komen.

Hardlopen in de zwangerschap

De gehele zwangerschap verliep soepel. Mede doordat ik mijn contract niet was verlengd en ik mij kon focussen op zwanger zijn. Dat had ik nodig. In het begin vond ik het onwerkelijk. Tot week 23 liep ik nog rustig een hardloop wedstrijd van 5 kilometer. Daarna groeide mijn buik rap. Ik was 8 juli uitgerekend, bijna een maand na mijn 33ste verjaardag (13 juni). Op deze dag had ik ook mijn babyshower. Heel speciaal. Niet wetende dat hij 16 dagen ter wereld zou komen.

Na week 38 zei ik tegen hem, je mag komen, maar ik ben het nog niet zat. Ik genoot juist van de laatste loodjes. Heerlijk de bewegingen. Op vrijdag in week 38 waren mijn darmen druk bezig met een reiniging. Ik had gelezen dat het dan niet lang zou duren. Er gebeurde niets.

Zaterdag in de nacht rond 2.00 had ik last van mijn buik. Maar het verdween en kwam later weer terug. Onder de douche werd het minder. Indalingsweeën, had ik opgezocht. Het kon nog wel even duren. Tenslotte had de verloskundige op vrijdag gezegd dat hij al laag zat.

Op en neer naar Amsterdam

We hadden op zondag, 28 juni, een tripje Amsterdam staan. Naar de megastore van Prenatal voor wat laatste dingetjes en een koffie date bij mijn neef en vrouw. Zij hadden voor ons een speciale whiskey meegenomen uit Schotland. Daar wilde wij mee proosten op de geboorte van onze zoon. De “indalingsweeën” kwamen zo nu en dan opzetten, maar niet heel vervelend.

Bij mijn neef verloor ik een stukje slijmprop. Ook dat hoefde nog niets te betekenen. Op weg naar de trein grapte we wel: “de whiskey is binnen, dus je mag komen. Zal je zien he, zijn we morgen pappa en mamma!”

Nog even op de koffie

Op weg naar huis merkte ik op in de trein dat mijn zoontje erg onrustig was. Een soort woel gevoel. Het zal erbij horen. Ik was nog steeds overtuigd dat ik indalingsweeën had. Zo voelde het. Als menstruatie pijn. Lopen ging wel iets lastiger, maar goed. We zijn evengoed nog bij een vriendin koffie gaan drinken. Fietsen ging niet van het leien dakje. Maar toch.

Ik verloor nog een stukje slijmprop. En ook hier grapte we goh zal het straks dan toch geboren worden. Nog net in juni? We gingen naar huis. De pijn in mijn onderbuik werd wel iets erger. Maar goed. Ik heb er nog geen ervaring mee.

Toch een weeëntimer

Eenmaal thuis gingen we maar naar bed en en zei mijn man: “zal ik een weeëntimer installeren?” Prima.

Ik probeerde te slapen, maar het lukte niet. De pijn nam toe. Toch maar de timer aangezet. Of ik wilde eten? Blegh. Het idee maakte mij al misselijk….!

Echt wel serieus!

We maakten tussen de weeën door grapjes. Het was nu toch echt wel serieus! Dat begreep ik ook. De weeën kwamen al best snel achter elkaar. Om 23.25 hadden we de timer aangezet. Ik probeerde nog wat houdingen om de weeën op te vangen. Wist ergens dat het niet ging werken. En dat klopte. Op mijn zij in foetus houding was voor mij veel beter.

Rotsvast vertrouwen in mijn lijf

Om 1.30 de verloskundige gebeld. Zij stond om 2.00 voor de deur. Tussen de weeën door was ik goed aanspreekbaar. Ik had al 4 centimeter. Dus als ik in het ziekenhuis wilde bevallen moesten we nu gaan! Vooruit dan maar. We konden gelukkig met haar mee. De weeën waren prima op te vangen met wat ik had geleerd tijdens zwangerschapsyoga. Daarnaast had ik ook rotsvast vertrouwen in mijn lijf en mijn zoontje.

Een maal in het ziekenhuis (2.30) kon ik mij installeren in het ziekenhuis bed. Lekker zonder kleren. Het was al warm genoeg. Wat was ook blij met de rand van het ziekenhuis. Om 2.52 voelde ik “plop”…. Dat waren mijn vliezen! Hup, op het belletje. Verloskundige en verpleging erbij. Het was gelukkig helder. We konden gerust nog even douchen met z’n tweeën. Ik dacht mijzelf: dat gaat niet gebeuren. Hij is onderweg. Ik voelde het.

Geen tijd meer om te douchen

En inderdaad een kleine 20 minuten later zei ik tegen mijn man, “piep de verloskundige maar weer op”. “Waarom? Ze is net geweest en dan bel ik voor de tweede keer in korte tijd”. Gelukkig deed hij het toch.

Ze kwam eraan en ik had 9 centimeter ontsluiting! Daarna ging het snel. Om 3.30 mocht ik beginnen met persen. Ik voelde een oergevoel over mij heen komen en wist precies wat ik moest doen. Daarbij werkte mijn zoontje ook mee. Echt een samenspel. Alleen het moment dat z’n hoofdje stond had ik zoiets van, “o, zo voelt dat”. En floep daar was hij om 3.42 na 12 persweeën en ongeveer 6 keer persen. Op 29 juni 2015.

Mijn man ving hem op. De verloskundige was nog net op tijd om de navelstreng om z’n nekje weg te halen (dit is normaal, het komt voor bij 55% van de bevallingen en is niet schadelijk). Zo snel ging het. Hij werd gelijk op mijn borst gelegd. Wat was hij klein! Dat was mijn eerste gedachte. Ik had letterlijk zijn kontje in mijn handen als hij bewoog! Wauw! En daarna vulde mijn hart zich met onvoorwaardelijk liefde voor dit wezentje.

De navelstreng was uitgeklopt

Hij heeft even gehuild en opende daarna zijn ogen! Samen hebben we de navelstreng door geknipt, maar pas op het moment dat deze was uitgeklopt. De placenta kwam ook vanzelf 8 minuten later. De zak was nog intact. Echt gaaf. Ik mocht kiezen of ik gehecht wilde worden of niet. Klein scheurtje, 1 hechting was voldoende. Dat was prima.

Gelijk borstvoeding

We moesten nog wel even blijven. Om de bloedsuiker te checken. Dat was prima. Zo konden wij nog even rusten, bijkomen, slapen en ontbijten. Ik heb ook gelijk borstvoeding gegeven. Dat ging gelijk goed. Mijn man nam samen met de verpleging de zorg voor hem op hen. Ik keek verliefd naar mijn man! Gelukkig waren alle metingen van de bloedsuiker goed.

7 uur later stonden we met ons zoontje buiten. Uiteraard met te grote kleren, want hij bleek maatje 44 nodig te hebben. De kraamweek vloog voorbij. Ik was snel weer op de been en zat op vrijdag alweer op de fiets. Borstvoeding ging ook goed! En nu na 9 maanden nog steeds.

Voor geen goud willen missen

Inmiddels ben ik wel weer 3 maanden aan het werk. Ik heb het eerste half jaar fulltime gezorgd voor ons zoontje. Heerlijk. Het is een makkelijk kindje! Vrolijk. Genieten dus! Tuurlijk valt het soms zwaar. Gebroken nachten zijn geen hobby. Maar als ik hem slapend in mijn armen heb, voel ik veel liefde, dan is het ok. Hij is een mooie aanvulling op ons leven en had het allemaal voor geen goud willen missen!