Het was de uitgerekende datum, zondag 10 april 2016. Ik geloof er nooit zo in dat men kan voorspellen wanneer je kindje komt, maar zowaar om 14.15 die dag begonnen mn weeën. Ik had ‘s morgens nog een kopje wee-opwekkende frambozenblad thee op, dus ik dacht nog: ‘wow, sterke thee. Die moet ik een paar dagen drinken.’

Ook heb ik de dag ervoor toen ik het weerbericht voor maandag 11 april hoorde, nog gezegd, “wat een warme zonnige dag, wat zou het heerlijk zijn om dan onze kleine in m’n armen te houden in de zon”. Blijkbaar heeft de kleine dat gehoord! Ik voelde een soort ongesteldheidsgevoel in m’n buik, drukkend en ongemakkelijk. Maar ik had geen last van mn rug of benen, dus ik dacht aan voorwerk en zoals gezegd geloofde ik niet zo in een uitgerekende datum.

De bevalling is echt begonnen

Ik ben dus nog in de zon gaan zitten, de poes gaan zoeken in de wijk en ondertussen de weeën timen terwijl ik af en toe nog buren sprak. Er zat frequentie in dus ik heb de verloskundige gebeld, en s’ avonds rond uurtje of 9 kregen we te horen dat we echt gingen bevallen binnen 24 uur.

Mijn vriend is op mijn verzoek het bevalbad gaan klaarzetten, met zeezout en magnesium er in, en kaarsjes er naast. Ik had nog die avond een brownie gebakken en heb mn weeën weg gedanst en gezongen op m’n yogamantra’s, daar werd en bleef ik ontspannen door.

Het geboortebad in

Het advies van m’n verloskundige was om nog even te slapen. Dus rond 11en stappen we ‘t bed in, maar dit voelde onnatuurlijk en ik kon weeën niet weg ademen, dus hups, het bad in. Dit voelde meteen goed, lekker warm en ontspannen en beweeg- en ademruimte. Ik werd heel rustig van de fijne sfeer en had zin in de bevalling, omdat ik uitkeek naar ons babytje.

Ik merkte dat weeën heftiger werden en anders, er kwam een drukkend gevoel bij waar ik me niet zo goed raad mee wist. Dus de verloskundige laten komen en die was verbaasd dat de ontsluiting zo vlot verliep. Al 7 centimeter. Ik was er niet zo mee bezig, maar wel fijn om te weten dat ‘t vlot ging.

Dromerige toestand

De ontsluitingsweeën opvangen lukte best goed met de ademtechniek. Ik was best moe en raakte in een bijzondere dromerige toestand met slaperige en dan weer hele wakkere momenten tijdens de weeën.

Het persen vond ik het moeilijkst. Het was als een vervelend duwend gevoel, echt alsof je moet poepen. Eerst durfde ik niet echt mee te persen en ik was bang uit te scheuren of zo. Ik voelde het hoofdje zakken en dan weer terugschuiven. Even schoot er als angst door mn hoofd heen…’hoe krijgt ik d’r in hemelsnaam uit?’

Twee wijze vrouwen

Tegenover mij zaten 2 wijze vrouwen rustig mij te observeren, de verloskundige en de kraamverzorgster, en aan mijn zijde naast het bad aan mijn hand mijn man. Ik keek ze beetje wanhopig aan en kreeg te horen dat ik helemaal mee mocht persen en dat ik het goed deed, dat was fijn. Ik zou zelfs al ‘t hoofdje kunnen voelen kreeg ik te horen, en jawel, zo dichtbij en bijna eruit was de baby.

Ik verzamelde moed en ben op een wee mee gaan persen zonder angst en met diepe ademhaling. Mijn man herinnerde me aan de yoga ademhalingstechnieken: in en heel rustig weer uit – pfff – en persen maar, fijnnn.

Een fantastisch avontuur

Voordat ik door had wat er precies gebeurde en hoe, kreeg ik te horen dat ik onze baby kon aanpakken in bad. Vol verbazing, want ik dacht nog wel even paar uurtjes bezig te zijn, en vol nieuwsgierigheid en blijdschap hield ik d’r vast met m’n man. Een prachtig kind, met een bos donker haar en een wipneusje en fijne bouw. Welkom Mila Lynn! Wat een fantastisch avontuur was jouw bevalling. Ik wens dit elke vrouw toe.

We hebben de navelstreng laten uitkloppen zodat Mila alle voedingsstoffen, ijzer, bloed nog binnen kreeg voor het afbinden. De placenta hebben we rustig zelf natuurlijk “geboren” laten worden en een klein stukje afgesneden en in een smoothie gedaan die ik meteen op dronk. De rest van de placenta is verwerkt tot capsules om aan te sterken. Ik kan elke vrouw dit aan raden. Mila en ik zijn fit, en na paar dagen al op de been en in staat om naar buiten te gaan.