Dat het nog mooier kan dan mijn eerste bevalling, ontdek ik een jaar en negen maanden later. Ik ben weer zwanger en vol vertrouwen. Ik voel me fitter dan bij mijn eerste zwangerschap en ga tot in week 39 naar school, want ik doe een deeltijd studie HBO-verpleegkunde. Dit kindje laat echter op zich wachten en na 41 weken wordt ik ongeduldig. Het “Inleiden bij 42 weken” hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Na zo’n goede ervaring wil ik het de tweede keer weer thuis doen.
Ik bezoek een voetreflexologe, die me liefdevol masseert. Als ik daarna voor controle bij de verloskundige kom is er eindelijk ontsluiting. We zijn inmiddels op 41 weken en 5 dagen, ik ben er klaar mee en klaar voor en ik besluit toch weer te laten strippen.
Het begint direct te rommelen in mijn buik. Ik haal de oudste van de crèche, kook eten, maar eet zelf al niet meer mee. Hoe fijn, te weten wat er komen gaat en in deze eerste fase wat afleiding te hebben. Mijn partner legt de oudste in bed en als hij naar beneden komt hang ik wiegend in de deuropening. Het is begonnen.
We laten boven het bad vol lopen en bellen de verloskundige, die rond 21.00 uur bij ons is. Ik ben al op vijf centimeter ontsluiting, en ga weer in bad liggen. Mijn partner blijf boven bij het bad, de verloskundige gaat beneden naar de woonkamer en laat ons met rust. Ik vind het prima zo!
Geconcentreerd lig ik in bad en laat de weeën over me heen komen. Ik ben vanaf het begin ontspannen en voel dat het behoorlijk snel gaat. De weeën worden behoorlijk intens en omdat het allemaal zo snel gaat, ben ik, in tegenstelling tot bij de vorige bevalling, superhelder. Om half elf wordt de oudste even wakker. De verloskundige lost mijn partner af en de weeën stoppen acuut, om weer te beginnen zodra mijn oudste kind weer slaapt.
Ik overleg met de verloskundige dat ik deze keer graag in bad wil blijven en zij zegt dat het niet lang meer gaat duren. Ik kan zelf geen inschatting maken, maar dan komt er iets dat ik herken. Ik krijg het warm en wil uit bad. Lopen. Bewegen. Hurken. De kraamverzorgster is inmiddels gearriveerd en in no-time wordt het bed in orde gemaakt. Ik wil niet meer terug in bad. Op bed beginnen de laatste persweeën en voel ik dat het hoofdje geboren wordt. Het is zo’n intens gevoel. Ik ontspan me.
“Dat is jammer Mirjam”, zegt de kraamverzorgster, die blijkbaar denkt dat ik er mee opgehouden ben. De verloskundige kijkt haar bestraffend aan en knikt mij bemoedigend toe. “Het gaat prima, je doet het fantastisch.”
Door die nutteloze opmerking was ik een seconde bang dat er een schoudertje vast zat, maar met nog een perswee is Quinten er.
De navelstreng wil ik een paar minuten uit laten kloppen, Quinten wordt op mijn borst gelegd en begint gelijk te drinken. We worden stevig ondergestopt en de verloskundige en kraamhulp vertrekken naar beneden om ons rust te geven.
Ik ben gelukkig en trots, overmand door liefde. De kraamverzorgster vertrekt, danig onder de indruk van deze zachte en rustige geboorte.
Twee dagen na de tweede bevalling kom ik helaas toch nog in het ziekenhuis terecht, voor een acute endometritis: kraamvrouwenkoorts. Het ziekenhuis en de daar aanwezige antibiotica die ik in het infuus krijg toegediend redt dan mijn leven.
En hoewel ik dan blij ben, dat het bestaat, dat ziekenhuis, ben ik – inmiddels zelf zorgverlener – tegelijkertijd verbijsterd over de afhankelijkheidspositie waarin je als patiënt gebracht wordt. Het in- en uitgeloop van een stuk of tien verschillende verpleegkundigen en kraamhulpen op een dag. De airco, het felle licht, het plastic bedje. Ik weet niet hoe snel ik weer thuis moet komen!
Dat ik mijn bevallingen wel vanuit mijn eigen kracht heb mogen doen en leerde op mijzelf te vertrouwen heeft voor mij de wereld betekend. De spirituele, persoonlijke en emotionele betekenis om het zelf te kunnen en mogen doen is echt transformerend geweest en gun ik iedere vrouw. Het is de reden dat ik graag mijn verhaal wil delen. Samen met andere verhalen die ik zoveel mogelijk heb opgezocht, maar waarvan ik er graag meer had willen lezen.
Lees hier Mirjam’s verhaal over haar eerste net-geen-watergeboorte.
| ← Vorig verhaal: Mijn eerste net-geen-watergeboorte | Volgend verhaal: Van medische indicatie naar onverwachte unassisted childbirth → |
| Wat is Mooie bevallingen eigenlijk? | Mooie bevallingen op Facebook! |