Stuit

En dan hoor je dat je kindje niet ideaal ligt. Rond 34 weken is zichtbaar dat de baby met de billen omlaag ligt en met de beentjes omhoog. Een onvolkomen stuitligging. Wat nu? Aangezien ik in de medische wereld zit en een lezer ben, verdiep ik mij in de wetenschappelijke artikelen die er te vinden zijn over een stuitbevalling versus keizersnede. Een heel klein percentage kans op meer complicaties voor de baby bij een natuurlijke stuitbevalling in één groot onderzoek van een aantal jaren geleden maakt dat veel gynaecologen in Nederland licht aansturen op het kiezen van een keizersnede. Maar een keizersnede heeft ook risico’s voor moeder en kind.

Versie

Een versie (draaipoging) heeft zo’n 50% kans op slagen. Dat willen we in ieder geval proberen. Eerst volgt een poging door een gespecialiseerd verloskundige. Helaas lukt het niet. De billen komen net uit het bekken, maar het hoofdje kiept niet naar beneden. Ik vind het niet erg pijnlijk, het is goed te doen. Die dag voelt mijn buik wel op 2 plekken waar ze geduwd heeft, beurs. Blauwe-plek-achtig. Vervolgens wordt een paar dagen later in het ziekenhuis nog een poging gedaan, nu ondersteund met een middeltje wat de baarmoeder helpt te ontspannen. De billen waren helaas al niet meer te liften en ook deze poging faalde.

Acupunctuur en moxa

Niet sterk onderbouwd, maar toch zijn er enige wetenschappelijke onderzoeken gedaan die aantonen dat de therapie kans op draaien vergroot. Onder het motto: baat het niet dan schaadt het niet, ga ik naar een acupuncturist met uitgebreide ervaring in deze behandelmethode. Ik krijg een paar naalden geplaatst op mijn benen en armen en flink stinkende soort van kruidensigaren worden aangestoken en dichtbij mijn kleine tenen gehouden. Ook krijg ik moxastaafjes mee voor thuis om nog enkele dagen deze aan te steken en bij de tenen te houden. Gelukkig is het hoogzomer en manlief en ik zitten ‘s avonds te stinken in de achtertuin. Daarna is een douche en schone kleding meer dan nodig. Helaas heeft mij deze therapie niet geholpen. Maar vervelend was het niet en af en toe zelfs humoristisch.

Keizersnede of vaginale stuitbevalling

Als het kindje was gedraaid had ik mijzelf een badbevalling thuis cadeau gegeven. Dat leek mij de ideale wijze van bevallen. Ik ben gek op warmte en een thuissituatie met weinig mensen om mij heen leek mij erg ontspannen. Deze droom viel steeds verder in duigen.

Ziekenhuis

Dan volgen de gesprekken in het ziekenhuis. Met een verpleegkundige, met een arts-assistent en vervolgens met een gynaecoloog. Al met al blijft de conclusie: Jullie mogen zelf het besluit nemen. Maar na 41 weken adviseren we wel een keizersnede. Dit laatste advies geeft ons wel een deadline waar we aan vast willen houden. Aangezien ik nog geen bevalling heb mee gemaakt en ik dus niet weet hoe heftige een gewone bevalling is, is het erg moeilijk om zo’n keuze als deze te maken.  

We besluiten voor de natuurlijke stuitbevalling te gaan en weten dat als e.e.a. niet snel genoeg verloopt (als de start traag is, zal het eind mogelijk traag gaan), het alsnog een keizersnede kan worden. Ik moet dit kunnen! Er zijn mij al zoveel voor geweest.

Week 40

De uitgerekende datum is al voorbij en we hebben een afspraak om een datum te gaan prikken voor de keizersnede in week 41. De ochtend van de controle-afspraak wordt ik wakker en ik voel dat ik vocht verlies. Het zal toch niet…. En ja hoor, witte kleine vlokjes en ik verlies ongecontroleerd vocht dat geen plas is. We bellen het ziekenhuis en we moeten komen. Ik vraag of de ziekenhuistas mee moet want ik heb nog geen weeën. Ja die moet mee. We verblijven een dag in het ziekenhuis en wederom wordt ons gevraagd of we nog voor de natuurlijke bevalling gaan. Zo ja, dan moeten de weeën wel binnen 24 u komen. 

‘s Avonds om 20u gaan we even koffie drinken in de kantine en ineens heb ik hevige buikpijn. Nu weet ik het, dit is de eerste wee. Gauw gaan we naar de kraamkamer en vervolgens gaan de weeën razendsnel achter elkaar. De puftechnieken waar ik vooraf nogal luchtig over deed helpen mij toch. In het ziekenhuis krijg je veel en vaak verschillende mensen aan je bed. Ik probeer me daar niet over te frustreren. Ze zijn er allemaal om mij te helpen.

Persen is een verlichting

Na 2 uren blijk ik zo’n 4 cm ontsluiting te hebben en omdat de weeën zo heftig zijn wordt de anesthesist gebeld om een ruggenprik te plaatsen. Nog voor deze prik goed zijn werk kon doen vroeg ik om nog een controle en ik bleek al volledige ontsluiting te hebben. Van de heftige pijn weg puffen naar persen over gaan is een verlichting. Ik kan nu wat doen! Ik blijf denken in de richting waar het kind heen moet. De pijn, de wee is er om mijn kindje omlaag te krijgen dus ik werk deze niet tegen en puf en ontspan me. Mijn blaas wordt even geleegd middels een katheter (geen last van gehad!) om ruimte te geven voor de baby. In vervolgens nog 20 minuten en een knip (overigens niet pijnlijk) is onze kleine baby ter wereld! Wat is ze prachtig!

Omdat de bevalling dusdanig snel ging, was de optie keizersnede niet meer mogelijk. Gedurende de dag in het ziekenhuis heb ik nog vaak lopen wikken en wegen. Verschillende artsen (wisselende diensten) vroegen steeds weer, “wat willen jullie?” Maar de gynaecoloog in opleiding die uiteindelijk tijdens de bevalling aan mijn bed stond heeft mij ontzettend goed gecoacht en gaf mij net dat beetje extra vertrouwen dat ik nodig had. “Dit gaan we doen,” zei ze, en ze straalde rust en zelfvertrouwen uit. 

Terugblik

Bijna iedereen die hoort dat de baby in stuit lag, zegt, “ohw dus je hebt een keizersnede gehad?”

Bij deze wil ik andere vrouwen helpen met hun keuze maken. Ik heb een kerngezonde baby en merkte niet dat het hoofdje er moeilijker uit te persen was dan het lijfje. Enkele uren na de bevalling konden we al naar huis en dat was bij een keizersnede niet mogelijk. Ook heb ik geen belemmeringen voor een mogelijk volgende bevalling. Deze zou thuis mogen en wie weet, als we nog een kindje willen, doe ik deze bevalling in bad!