Een serene thuisbevalling

Terugblikkend op de geboorte van mijn oudste

Ik kijk niet slecht terug op de bevalling van mijn oudste, maar na die van Sven weet ik dat daar achteraf heel veel anders had moeten gaan. Of eigenlijk: dat ik achteraf heel graag zou willen dat dat anders was gegaan. Achteraf gezien ben ik er dus toch wel wat verdrietig over, omdat veel me erg is overkomen. Ik vraag me af of een iets relaxtere houding van de zorgverleners (bijvoorbeeld geen weeënopwekkers, jemig… de bevalling duurde totaal 4,5 uur!!!) en íets langer de kans om zelf te proberen de uitdrijving te doen er voor hadden kunnen zorgen dat er geen ingrepen nodig waren geweest. Mijn oudste is geboren met vacuüm en knip. Ik wilde graag dat mijn tweede kindje thuis geboren zou worden.

De geboorte van Sven, 10-01-2014

De weeën begonnen ‘s ochtends tegen 11 uur vrij regelmatig maar totaal niet krachtig. Ik twijfelde of het echt begonnen was, maar het voelde wel anders dan de oefenweeën die ik tot nu toe had gehad. Om drie uur ‘s middags was er nog niet veel veranderd en had ik echt behoefte om even rustig alleen te zijn. Mijn man ging samen met ons zoontje Ties naar de stad, en we spraken af dat ik zou bellen als hij terug moest komen.

Ik ben rustig met een kopje thee achter de computer gekropen, en langzaamaan werd het toch wel iets serieuzer. Tegen 5 uur wilde ik mijn man bellen dat hij thuis moest komen, omdat het toch wel echt begon te worden. Maar toen kwam hij net al thuis. Goed op elkaar afgestemd!

De weeën werden steeds wat serieuzer, en zo’n beetje om zes uur had ik elke 10 minuten een wee, die nog niet heel lang duurde. Ik wilde vooral graag snel eten, en Ties op tijd naar bed doen, zodat hij lekker zou slapen voor het serieus werd. Richard ging Ties om kwart over zeven naar bed brengen. Daar had ik op gewacht!

Tegen half acht ‘s avonds kwamen de weeën om de vijf minuten en werden ze steviger, maar nog heel goed op te vangen. Ik heb toen de verloskundige gebeld, maar omdat het topdrukte was, was er niemand beschikbaar. Zij hebben toen iemand anders van een andere praktijk geregeld om langs te komen! Zij kwam uiteindelijk pas om negen uur, toen de weeën echt al heel stevig waren. Ik ving ze lopend en hangend op de eettafel op.

Maar wat een fijne verloskundige! Ze las eerst rustig mijn bevalplan, en zag daar geen problemen in. Super fijn! Ik wilde zo veel mogelijk alles zelf doen, in alle rust, en zonder al te veel bemoeienis. De verloskundige keek samen met mij een paar weeën aan, en vroeg of ze mocht toucheren, want ze had het idee dat ik al ver was. Om 21.20 had ik 8 cm ontsluiting en heeft zij na overleg met mij de vliezen gebroken. Om 21.30 kwam de kraamhulp aan, en zij mocht meteen meehelpen om Ties op te vangen. Die was helaas wakker geworden van de deurbel en werd met een filmpje achter de computer gezet. Ik was inmiddels op handen en knieën gaan zitten om zo de weeën op te vangen. 

Bij mijn eerste bevalling was mijn man ontzettend belangrijk voor me. Hij heeft de hele tijd mijn hand vastgehouden en we hielden onze hoofden tegen elkaar. Ik heb daar toen heel veel steun uit gehaald omdat die bevalling mij ontzettend overviel. Bij Sven was het anders. Ik was daar echt veel meer in charge over wat er gebeurde. Het overkwam me niet zo, zoals die eerste keer, maar ik stond er meer boven. En daardoor had mijn man deze keer eigenlijk bijna geen rol tijdens de bevalling. Hij was meer van het regelen: deuren open doen, dingen pakken, Ties even geruststellen… dat soort dingen. Het bevallen en de kracht daarvoor vinden deed ik deze keer eigenlijk meer met de aanwezige vrouwen.

Van de kraamhulp en de verloskundige ging zoveel positieve energie uit. Het was echt bijzonder! Twee sterke vrouwen die vol vertrouwen met mij samen deze bevalling gingen doen. Het was op een vreemde manier heel sereen en rustig allemaal. De sfeer was erg fijn en de weeën werden nu echt heel sterk.

Op dat moment wilde ik toch liever op mijn rug liggen en ben ik weer gaan liggen. De weeën deden natuurlijk pijn, maar het was heel goed te doen en ik voelde ook dat het nu niet lang meer kon duren. Een paar heel krachtige weeën later had ik persdrang en mocht ik meteen meepersen. Wat een ontzettende oerkracht komt er dan los. Op dit moment verloor ik even het vertrouwen en durfde niet hard genoeg te persen. Ik had dit niet eens door, maar toen de verloskundige me aanmoedigde om de volgende wee iets meer kracht te zetten besefte ik wat ik deed en was de angst ook meteen weg.

Ik kon toen vol in de golven meegaan, en drie weeën later, om 22.17, werd Sven geboren. Tussendoor heb ik meegekeken en gevoeld aan de haartjes. Heel bijzonder! En daar was dan mijn kleine mannetje. Wat was hij prachtig. Zo’n overwelmend oergevoel van liefde komt dan los. Niet te bevatten!

Omdat Ties wakker was kon hij meteen kennis maken met zijn kleine broertje. Zo mooi: nu echt met zijn vieren!

Mijn wens om geen oxytocine spuit te krijgen werd ook gerespecteerd en de placenta kwam netjes 15 minuten later. De navelstreng is na het uitkloppen doorgeknipt. Sven heeft daarna de hele nacht huid op huid bij mij gelegen en doet het super!

Ik had een klein scheurtje in mijn oude knip, en heb twee hechtingen gekregen, maar daar voel ik heel weinig van. Van die knip bij Ties had ik zo ontzettend veel last gehad. Het was echt té strak gemaakt allemaal. Nu was er een klein scheurtje in de knip gekomen, maar dat was precies wat er nodig was om alles weer normaal te maken!

Ik heb een heel fijne thuisbevalling gehad.