Een droombevalling

Tijdens de zomervakantie besloten mijn vriend en ik dat als we thuis waren, ik zou stoppen met de anticonceptie. We hadden een huis gekocht waar we heerlijk woonden, ik had mijn studie afgerond en een baan gevonden met uitzicht op een vast contract. Dit was de situatie waarin we een kleintje durfden en wilden verwelkomen.

Snel zwanger

Na 1 menstruatiecyclus was ik al zwanger. Ik wist dat vrouwen in mijn familie erg vruchtbaar waren, maar zo snel had ik het niet verwacht. 5 september verwachtten wij ons kindje. De eerste 3 maanden was ik, door miskramen in mijn omgeving, bang dat het mis zou gaan. We hebben het onze ouders dan ook pas verteld toen we met 8 weken een eerste echo hadden gehad, zodat ik zeker wist dat er leven was. Pas met 13 weken hebben we anderen op de hoogte gesteld, op mijn werk heb ik zelfs gewacht tot 15 weken.

De zwangerschap ging voorspoedig en ik had nergens last van. Ik heb nog tot 26 weken met de zumbalessen meegedaan. Ik ben van mezelf een bezig bijtje en met drukte op mijn werk besloot ik dat zwangerschapsyoga een goede voorbereiding kon zijn en een rustpuntje in de drukke weken.

Komt hij eerder?

Tijdens mijn zwangerschap had ik continu het idee dat we op moesten schieten met de uitzet en het kamertje. Ik had sterk het gevoel dat ons kindje zich eerder ging aandienen dan de uitgerekende datum. Ik probeerde hier toch niet teveel aan vast te houden, want het kon ook langer dan mijn uitgerekende datum gaan duren, dus daar wilde ik wel rekening mee houden. Toch bleef het gevoel aanwezig.

Met bijna 37 weken moest ik voor controle naar de verloskundige en heb ik nog nagevraagd of het klopte dat ik vanaf donderdag (37 weken) thuis mocht bevallen. Het gevoel dat ik eerder ging bevallen was nog niet afgenomen en ik wilde graag thuis bevallen. In het weekend heb ik met mijn vriendinnen heerlijk op het terras gezeten. We speculeerden over wanneer ik zou bevallen. Met 2 hittegolven die zomer en mijn ongekende nieuwsgierigheid, vond ik mijn zwangerschap wel mooi geweest. Vanaf die week mocht ik thuis bevallen, dus wat mij betreft kon de baby komen. Ik zei nog met een gekke bek: “Vanaf vandaag mag ik thuis bevallen en volgende week is het ergens volle maan, dus dat vind ik wel een mooi moment.”

Slijmprop

Maandag 19 augustus zou ik met mijn moeder meegaan naar het ziekenhuis voor een controleafspraak die zij had. Halverwege de ochtend had ik het idee dat ik mijn slijmprop aan het verliezen was. Ik dook meteen het internet op: Google is my best friend. Ik las op internet dat het verliezen van je slijmprop geen direct signaal is en dat de bevalling nog wel 2 weken op zich kon laten wachten. Ik liet het los, want anders konden de laatste paar weken wel heel lang gaan duren.

Toen mijn moeder me kwam halen vertelde ik van de slijmprop, maar dat het nog niks hoefde te betekenen. We zaten grapjes te maken dat mocht het beginnen, ik dan in ieder geval in het ziekenhuis was. Ik weet nog dat ik heel ontspannen was over het idee van de bevalling en dat ik mij afvroeg of ik niet meer wat nerveus moest zijn. Hier heb ik ook nog met mijn moeder over gesproken onderweg.

Ik had al meerdere verhalen gehoord over uitputtende bevallingen en de dames van mijn yogagroepje spraken over ‘angsten’ die ik niet eens bedacht had. Ik voelde me een soort van naïef, terwijl ik normaal zo’n lekkere stresskip kan zijn. Mijn moeder gaf aan dat ik maar op mijn gevoel moest vertrouwen, je kan van tevoren toch niet weten hoe het loopt dus je druk maken erover heeft geen zin.

Stilletjes

Na de afspraak ben ik met mijn moeder meegegaan naar huis en heerlijk in de tuin gezeten. Mijn moeder bleef maar vragen of het wel goed ging, ze vond me zo stil. Ik had werkelijk nergens last van en schreef het toe aan slaapgebrek door de warmte en mijn buik.

Toen mijn vriend mij rond 18.00 uur kwam halen, kreeg ik een pijnscheut in mijn buik. Mijn moeder viel dit meteen op en stond al met een been in het startblok. Ik zei dat ze zich niet zo druk moest maken en dat een pijnscheut niet meteen weeën betekenen, ik had toch verder nergens last van. We gingen naar huis en ik begon met koken.

Voorweeën?

Tijdens het eten, rond 19.00 uur, kreeg ik toch wat krampjes, pas een uur later dan die eerste pijnscheut. Ik dacht nog, ‘Goh zullen dit dan voorweeën zijn?’ De krampen zetten door en ik begon toch wat te twijfelen aan de voorweeën. Mijn vriend zei nog lachend: “Nu nog niet hoor, eerst even eten.”

Ik heb nog wat gegeten, maar kreeg steeds meer krampen. Rond 19.30 uur zijn we toch maar begonnen met het timen van de weeën. Beter voor niks getimed dan te laat, dacht ik. Er kwam al snel een patroon in de weeën en ik besefte dat dit toch echt wel het moment was dat de bevalling was begonnen.

Al heen en weer lopend, bedacht ik dat we de reiswieg van de kinderwagen nog in elkaar moesten zetten. De wieg was te groot voor bij ons in de slaapkamer, dus hadden we bedacht dat de kleine de eerste nachten in de reiswieg bij ons op de kamer zou slapen. Rond 20.00 uur zijn we naar boven gegaan en hebben we tussen de weeën door de kinderwagen in elkaar gezet en grapjes gemaakt over de lange nacht die ons te wachten stond.

Handen en knieën

Na het in elkaar zetten van de wagen ben ik boven gebleven en heb ik op bed, op handen en knieën de weeën opgevangen, een houding die ik bij de yoga geleerd had.

Tussen de weeën door was ik aan het appen met mijn moeder, die vroeg hoe het ging. Ik loog dat alles nog rustig was en het misschien wel een voorwee was geweest. Het kon nog wel even gaan duren en ik wilde niet dat ze als een zenuwpees de hele nacht wakker lag.

Verloskundige blijft

Rond 20.30 uur waren mijn weeën al vlot en lang genoeg om de verloskundige te bellen. Rond 20.50 uur was zij er. Terwijl ik de erger wordende weeën opving, zat zij op het randje van het bed. We hebben wat gesproken over hoe het ging en hoe het begonnen was. Ze vond dat ik de weeën zo rustig opving. Zij zat zo rustig dat ik ongeduldig dacht, ‘Wat gaan we nu doen?’ en vroeg dan ook wat het plan was. Ze gaf aan dat ze wel even wilde voelen hoe ver ik was, als ik dat goed vond. “Goed, zal toch nodig zijn”, was mijn antwoord.

Ik dacht nog, zal wel een aantal centimeter zijn en dan komt ze over een paar uur weer terug. De verloskundige gaf aan dat het voelen niet perse nodig was, de weeën werden vanzelf wel heftiger. Ik vond het wel prettig om te weten hoe de zaken ervoor stonden en daarbij had ik het idee dat de weeën al vrij heftig waren. Dit gaf ik ook bij haar aan, waarop zij antwoordde: “Misschien ben je er ook wel bijna.” Hier heb ik nog om gelachen, ik kon toch na anderhalf uur weeën er niet al bijna zijn?

Niets bleek echter minder waar en het bleek dat ik al zo’n 9 centimeter ontsluiting had. De verloskundige gaf aan dat ze mijn vliezen kon doorprikken, waardoor het wat sneller zou gaan en de druk er dan wat af was. Dit vond ik een prettig idee.

Terwijl ze haar spullen ging pakken ging ik weer op mijn knieën zitten, zwaartekracht dacht ik, waar tijdens de yoga over verteld was. Daarnaast vond ik liggen ook allesbehalve prettig.

Helder vruchtwater

Het prikken van mijn vliezen vond ik nog een spannend momentje. Als het niet helder zou zijn, zou ik alsnog naar het ziekenhuis moeten. Gelukkig was het helder en konden we gewoon thuis verder met de bevalling.

Het gevoel van opluchting werd echter al snel overschaduwd door de intense weeën. Ik ging van het bed af, zodat de verloskundige het kon opmaken voor de bevalling. De laatste ontsluitingsweeën heb ik op mijn hurken, hangend aan de kast, opgevangen tot het echt niet meer ging. Dit was al een kwartier na het prikken van de vliezen.

“Ik moet poepen,” riep ik, terwijl ik eigenlijk gewoon bedoelde dat ik wilde persen. Mijn vriend maakt nog steeds grapjes over deze opmerking.

Bijgebleven yogatips

Inmiddels waren mijn benen zo aan het trillen dat ik niet meer op mijn hurken kon zitten en op bed ben gaan liggen. Even na 21.30 uur mocht ik beginnen met persen. Na een aantal persweeën wilde ik steeds meer kracht zetten, ik voelde me een stukje inscheuren. De verloskundige gaf ook meteen aan dat de kleine er bijna was en dat ik rustig moest persen, hap lucht en kin op de borst. Dat ik dit juist niet moest doen was me zo bijgebleven van de yoga, dat ik rustig ben blijven liggen en voorzichtig geperst heb. Verbazingwekkend hoe je ‘in the heat of the moment’ aan deze opgestoken kennis kan denken.

Na een kwartier persen werd de kleine geboren, om 22.50. De verloskundige pakte hem aan. Mijn vriend had al die tijd naast me gezeten, mij vastgehouden en bemoedigend toegesproken. De kleine begon meteen te huilen, dat was zo’n fijn gevoel: hij doet het! Ze legde de kleine meteen op mijn borst neer.

Jongen of meisje?

Ik was heel nieuwsgierig of het een jongen of meisje was, want dat wisten we tijdens de zwangerschap niet. Dat was dan ook het eerste wat ik vroeg: “Wat is het?” Een jongen, was het antwoord: “Gefeliciteerd met jullie zoon.”

3,5 uur na de eerste weeën lag ons zoontje gewoon al op mijn borst, wat was dat snel gegaan. We hebben hem uitgebreid bekeken en wat een heerlijk gevoel was het om dat kleine mannetje, 48 cm en nog geen 3 kilo, zo dicht tegen mij aan te hebben.

De verloskundige gaf ons even tijd mijn zijn drieën en toen de navelstreng uitgeklopt was, heeft mijn vriend hem doorgeknipt. Ik wilde graag meteen de placenta eruit persen. Ik wist niet goed wat ik daarbij kon verwachten en wilde het graag gehad hebben, zodat ik helemaal kon ontspannen. De placenta was er snel uit en de herstelwerkzaamheden, een hechting, vielen mee. Alhoewel, als ik daar nu aan terug denk, kan ik mij meer pijn van die ene hechting herinneren, dan van de hele bevalling.

Gedurende de uitdrijving van de placenta en het hechten heeft de kleine heerlijk op mijn borst gelegen. De verloskundige is daarna naar beneden gegaan om ons de ruimte te geven en om de kraamhulp op te wachten. We hebben heerlijk met zijn drieën op bed gelegen en onze kleine man bewonderd.

Verraste familie

Ongeduldig als ik ben, wilde ik ook graag de familie bellen en op de hoogte brengen voordat zij zouden slapen. Even voor 23.00 uur hebben we dan ook gebeld. Mijn schoonmoeder was uiterst verrast, want die had het totaal nog niet verwacht. Mijn moeder kon er niet over uit dat ik zo snel bevallen was, zij heeft over mij 48 uur gedaan. Ze vertelde dat ze net een berichtje wilde sturen dat ze naar bed ging maar haar telefoon meenam, voor het geval dat.

Rond 23.00 uur kwamen de verloskundige en de kraamhulp boven. De verloskundige heeft de eerste controles gedaan en terwijl mijn vriend de baby met de kraamhulp ging aankleden, heb ik heerlijk gedoucht. Normaal vind ik een lange douche heerlijk, maar nu wilde ik zo snel mogelijk weer terug naar onze kleine man.

De kraamverzorgster hielp met het aanleggen voor de eerste borstvoeding, zo bijzonder hoe alles meteen al werkte bij de kleine man en bij mij. Beide ouders en mijn zusje zijn hierna nog langsgeweest om hun kleinzoon en neefje even te bewonderen. Ik voelde mij intens gelukkig om deze beleving zo snel te kunnen delen, dit was precies zoals ik het graag wilde.

Droombevalling

Rond 1.30 uur gingen ook de verloskundige en de kraamverzorgster weg en daar lagen we dan. We waren ouders. Omdat het zo snel gegaan was, was dat nog steeds niet helemaal ingezonken. Het werd geen lange nacht vanwege de bevalling zelf, maar wel omdat ik nog vol adrenaline zat en eigenlijk de hele wereld al op de hoogte wilde stellen en de neiging had te controleren of ‘hij het nog deed’. Bij elk geluidje dacht ik: ja hij is er echt al, ons mannetje.

De volgende dag hoorde ik dat het afgelopen nacht volle maan was, dat wat ik lachend op het terras gezegd had was uitgekomen. De hele zwangerschap en bevalling berustte erg op gevoelens die ik er over had. Ik heb een sterke intuïtie, maar mijn ratio neemt het vaak over. Achteraf ben ik nog steeds verbaasd hoe sterk mijn gevoel was tijdens de zwangerschap en bevalling. Als ik terugkijk op deze zwangerschap en bevalling had ik niet eens durven dromen dat het zo soepel zou gaan.