Donderdag 05 maart 2015 verliep zoals alle afgelopen dagen, dus heerlijk rustig en normaal. Vlak voordat ik de keuken in wilde gaan, om eten te bereiden bezocht ik nog even het toilet. Dat was voor zover ik me kan herinneren circa 17.15. Uitgerekend terwijl ik op het toilet zat braken m’n vliezen. En binnen de seconde besefte ik wat er gebeurd was, temeer omdat het immers al week 10 was, en dan zou ik op 42 weken zitten. Ik dacht nog bij mezelf; wat een mazzel, precies op het toilet, want dat scheelde uiteraard weer wat dweil- en boenwerk. Ik dacht nog, nu gaat het snel gebeuren, maar dat had ik mis, want er gebeurde nog niets.

Ik ben nog gewoon de keuken ingegaan om te koken, en we hebben nog gewoon uitgebreid aan tafel zitten te dineren. En toen, nadat ik mijn maaltijd had genuttigd, voelde ik iets dat ik 1-2-3 niet goed kon thuisbrengen. Voor een maagkrampje was het totaal op de verkeerde plek. En toen wist ik: daar zijn m’n weeën. Het was heel duidelijk voelbaar, maar het was ook zo weer verdwenen. Er was geen enkele regelmaat waar te nemen, en er zat een behoorlijk tijdsbestek tussen. Inmiddels was het alweer bedtijd geworden, en ik had geen echte noemenswaardige verandering kunnen waarnemen in mijn situatie. Ik besloot dan ook gewoon te gaan slapen, en ik hoopte dan ook echt van harte dat ik nog enkele uren door de “miniweeën” heen zou kunnen slapen.

Gelukkig ben ik redelijk snel in slaap gevallen, en heb toch nog redelijk goed kunnen slapen. Ik hoopte ook dat dat zou lukken, omdat ik het belangrijk vond zo uitgerust mogelijk mijn bevalling in te gaan. In de vroege ochtend van vrijdag 06 maart 2015 werd ik wakker van een onerwachte behoorlijk felle wee. Ik schrok ervan, kwam uit het niets, en zo heftig had ik het nog niet gevoeld. Ik ervaarde dat je dat goed voelt, maar ik vond het om uit te houden. Ondanks dat het voor mij gebruikelijke tijd was om te ontbijten, had ik geen trek, en dat overkomt mij anders nooit. Om eerlijk te zijn moest ik absoluut NIET aan eten denken, dus ik heb het maar gehouden bij een kopje aardbeienthee. Ben ook nog gewoon mijn ding gaan doen, heb een stukje buiten gewandeld, op facebook mijn statussen bijgewerkt, en vrienden en bekenden op de hoogte gesteld. Hoe ik het wist, kan ik niet verklaren, maar ik besefte dat ik aan de serieuze ontsluitingsfase begonnen was, en dat betekent dus bewegen, en dat heb ik nog best lang kunnen doen gelukkig.

Langzaam maar zeker werden m’n weeën sterker, en kwamen ze sneller. Rondwandelen was er niet meer bij, en ik ben me gaan focussen op de meest comfortabele houding. Ik heb denk ik 100 houdingen uitgeprobeerd, maar er was (ook voor mij) geen ontkomen meer aan, en het was vrijwel niet meer te verlichten. Inmiddels was de middag al gevorderd, en het begon toch wel serieus zeer te doen, en kwam ook ietsiepietsie sneller. Om heel eerlijk te zijn, ben ik er op dat moment van verschoten hoe gevoelig het is, maar ik besloot om me niet te laten kennen. Achteraf denk ik dat dat “rugweeën” geweest moeten zijn, maar zeker weten doe ik dat dus niet, aangezien ik geen ervaring had op dit gebied.

Heel gelukkig was ik dat manlief aan mijn zijde was, en mij in alles steunde, en geen moment van mijn zijde week. Avondeten heb ik deze avond niet meer genomen, ging gewoonweg niet, en ik moest echt niet denken aan het idee te moeten eten. Hoe dat kwam, weet ik niet, ik kan dat niet verklaren. Wel heb ik gedronken, aardbeienthee, afgewisseld met tussendoor een glaasje ijsthee (voor de verkoeling). Enkele keren ben ik de jacuzzi ingegaan om verlichting te zoeken, en dat gaf gelukkig een klein beetje verlichting. Maar lang heb ik het er niet in volgehouden, ik vond dat ik er niet lekker in kon gaan zitten/liggen, en bovendien vond ik het veel te warm.

Weeën werden steeds feller & heviger, kwamen steeds sneller, en werden ook gemeen pijnlijker. Ik weet nog, toen de avond al gevorderd was dat ik zei dat het godsakke toch wel zeer deed. Manlief slaagde er perfect in om te zorgen dat ik me op mijn gemak bleef voelen, en wist mij gerust te stellen. Dat betekende voor mij heel veel, en ik vond het een geweldig gevoel dat hij mij zo steunde.

Er flitste van alles door mijn hoofd, ik had pijn, weeën waren vrijwel niet meer op te vangen, ik hoopte dat ik snel persdrang zou krijgen. Ik was het op dat moment gewoon beu, beu, en nog eens beu. Ik vond het gewoonweg te lang duren allemaal. Komt natuurlijk omdat ik verhalen heb gelezen van vrouwen die in 2,5 uur bevallen, en onbewust was ik er natuurlijk vanuit gegaan dat ik ook zo’n geluk zou hebben. Ik vond het op dat moment echt megaheftig, en ik voelde dat ik vermoeid raakte. Het opvangen van de pijn en weeën had gewoon ontzettend veel energie van mijn lichaam gevergd. Ik ben heel blij dat ik manlief niet heb uitgescholden voor alles wat mooi en lelijk is, want dat verdiend hij absoluut niet. Het had kunnen gebeuren, want ik had het op dat moment gewoon niet meer, en ik dreigde uitgeput te raken. Ik heb wel zitten schelden en tieren, maar gelukkig voornamelijk tegen mezelf. Door mijn hoofd flitste alle zinnen en stukken die ik ooit de wereld inslingerde; alsof het allemaal een peuleschil is, en dat terwijl ik zelf absoluut geen ervaring had, ik ben immers nog nooit bevallen, en toch durfde ik bepaalde stukken te openbaren. Ik kon mezelf wel vervloeken, echt waar.

Ik heb tig houdingen geprobeerd, en toen ik eindelijk persdrang kreeg uit alle macht meegedrukt/geperst. Ik voelde op een gegeven moment echt het hoofd ergens in m’n baringskanaal zitten, bwehh, dat deed zeer zeg, omg. Of het echt zo was, kan ik nooit meer nagaan, maar ik kreeg het vermoeden dat het hoofdje klem zat achter m’n schaambeen, tenminste, denk dat het het hoofdje dan geweest moet zijn, kan niks anders geweest zijn. Bij de volgende felle perswee, perste ik op instinct mee, maar ik voelde duidelijk dat het hoofdje ergens tegenaan drukte, in plaats van wat ik had gehoopt naar buiten te komen. Ik zal heel eerlijk toegeven dat dit ontzettend pijnlijk was. Er ging echt vanalles door mijn hoofd, mijn hersenen werkte op volle toeren, zonder dat ik daar enige invloed op had. Door mijn hoofd flitste; met spoed naar ziekenhuis, verstikkingsgevaar, vacuümpomp, tang, knip, keizersnede. Allemaal dingen waar ik de afgelopen 9 maanden niet aan heb willen denken, maar die toch opeens dichterbij waren dan ik ooit zou hebben gewild.

Ik wilde op dit moment maar 1 ding, en dat was dat mijn kleine zo snel mogelijk geboren zou worden. Ik zou het mezelf nooit hebben kunnen vergeven wanneer mijn kleine letsel zou overhouden door mijn eigen schuld. Ik wist dat heel je lichaam zich het meeste opent in hurkhouding, en dat in die houding je bekken zich met maar liefst 30% verder opent. Dat moest mijn kans worden, en ik vroeg manlief om mijn schoenen met sleehakken (daar kun je eenvoudig lang mee gehurkt zitten, zonder kramp in je kuiten te krijgen). Manlief vroeg waar die dan wel niet moesten zijn, waarop ik antwoordde: “bij alle bevalspullen om de hoek”(alles wat ik misschien nodig zou hebben tijdens mijn bevalling of zou kunnen gebruiken had ik al ruim van tevoren opgeschreven en klaargezet).

Manlief wist wat de bedoeling was, en hielp mij van het bed af, naast het bed in hurkhouding. Ik ben mezelf er niet van bewust, en kan het me niet herinneren, maar ik moet even later gezegd hebben (toen mijn volgende perswee zich aandiende) volgens manlief: “En nu gaat “tie” eruit, godverdomme!!!”. Met werkelijke alle kracht (ik denk dat dat dus onze oerkracht is) die ik in mijn lichaam had, en alle wil die ik in mijn hoofd had, perste ik met die bewuste wee mee. Met geen mogelijkheid ter wereld kan ik beschrijven hoeveel zeer dat dat deed. Dat deed meer zeer dan ik in mijn hele leven gevoeld heb.

Ik heb niet gegild, en daar had ik trouwens de kans ook niet voor, want het volgende moment voelde ik heel duidelijk iets groots mijn lichaam verlaten; mijn kind. Ik wist mijn kind op te vangen, en met de laatste kracht die ik nog in mijn lichaam had, wist ik me op een hele speciale manier, met mijn kind van enkele seconden oud, op de rand van het bed te krijgen, erin te rollen, en heerlijk te blijven liggen. Het is op dat moment vrijdag 06 maart 2015 om 23.07. Ik bekeek mijn engeltje eens goed, en het was inderdaad een meisje wat ik 9 maanden heb geroepen. Ik weet precies wat ik als eerste had gezegd tegen haar toen ik haar aankeek, en voor me hield, ik zei: “zo, daar ben je dan eindelijk, Diana”. En op dat moment besefte ik dat alles opeens anders zou zijn. Ik was moeder geworden!!! Het volgende moment liet ze zich horen, en dat gevoel was werkelijk immens machtig. Wat komt daar een volume uit van dichtbij zeg, nooit geweten. En tegen manlief zei ik: “En jij mag de volgende doen”.

Ik liet mezelf achterover vallen met mijn kleintje op mijn blote huid. Sneller dan ik had gedacht was ze stil, en het was haar allemaal goed. Het mooie gevoel van dat kleine beweeglijke minimensje op je blote huid is onbeschrijflijk, en ken je alleen maar wanneer je dat zelf hebt meegemaakt. Ik moet even afgeleid zijn geweest, want ik had helemaal niet in de gaten dat madam mijn tepel al in het vizier had. Ik had haar zo neergelegd dat ze er zo bij kon!!! Voordat ik het goed en wel in de gaten had, had mijn placenta mijn lichaam ook al verlaten. Toen het koord was uitgeklopt hebben we het samen geknipt, en kleine weer teruggelegd op mijn buik. De placenta heb ik omdat ik nog niet weet wat ik ermee wil gaan doen, in een glazen pot op sterk water gezet.

Totaal onverwachts voelde ik wat warms en vochtigs aan mijn tepel, en ik besefte dat moet de kleine zijn, die de tepel gevonden heeft. Ik keer op, en zag dat ze inderdaad m’n tepel in haar mondje had genomen. Wat mooi dacht ik nog, en voordat ik het goed en wel in de gaten had, zoog ze, en ik schrok dat baby’s zo hard aan je tepel konden zuigen. Kerels zijn wat dat betreft nog voorzichtig.

Ik zal heus wel kleine details vergeten zijn, maar vraag er gerust naar. Precies een week na mijn eerste bevalling heb ik het verhaal opgeschreven, en ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik ben gezegend dat alles precies zo ging als ik gewild zou hebben. Ik zou liegen wanneer ik zou beweren dat het pijnloos is, dus dat ga ik ook niet doen. Het deed zeer ja, dat klopt, maar ik kon het hebben, en ik zou het zo weer doen, en dan hoop ik dat ik weer zo’n prachtige bevalling heb als mijn eerste. Want zoals ik de verhalen van anderen hoor, heb ik absoluut niks te klagen gehad.