De herkansing: natuurlijk bevallen

Bij Siem ben ik in het ziekenhuis bevallen. Dit wilde ik ook, want ik dacht: in het ziekenhuis bevallen is veilig, medische hulp is dichtbij als ik die nodig heb. Maar wat een goed idee leek, pakte niet uit zoals ik hoopte. De continue controles maakten me eerder onzeker dan dat ik me er door gesterkt voelde. “Nee Mevrouw, u heeft nog maar 1 cm ontsluiting, het echte werk moet nog beginnen.” Dit soort uitspraken zorgden er voor dat ik koos voor een ruggenprik, uit angst voor wat nog moest komen.

Die ruggenprik was het begin van meer medisch ingrijpen: weeënopwekkers, ingeknipt worden, antibiotica waardoor ik 4 dagen extra in het ziekenhuis moest blijven, nog net geen vacuümbevalling. Niet heel ernstig allemaal en een gezond zoontje in mijn armen maakte alles goed. Toch bleef ik het gevoel houden dat ik gefaald had, omdat ik het niet op eigen kracht had gedaan. Ik denk dat dit voorkomen had kunnen worden als ik me beter had voorbereid. Toen ik weer zwanger was, voelde dit dus een beetje als een herkansing. Deze keer wil ik natuurlijk bevallen.

Natuurlijk bevallen

Door de bevalling van Siem wist ik heel goed wat ik niet wilde. Geen pijnbestrijding en niet te veel interventies. Maar wat wilde ik dan wel? Mijn zus had in de tussentijd een opleiding tot doula gevolgd en zij heeft me geholpen om hierover na te denken. Ik ben door haar bijvoorbeeld veel gaan lezen over natuurlijk bevallen.

Ook heb ik bewust veel tijd voor mezelf genomen, om zo te ontdekken wat er nodig zou zijn voor een mooie bevalling. Met name als ik in bad lag, merkte ik dat ik goed kon ontspannen en mijn hoofd leeg kon maken. Daar ontstond ook het idee van een badbevalling. Bevallen is immers ook ontspannen en loslaten. Thuis in bad bevallen met zo weinig mogelijk polonaise aan mijn lijf, dat was dus het plan. Het liefst terwijl Siem gewoon in bed zou liggen, zodat niemand wist dat het al zo ver was.

Snelle boodschap

De uitgerekende datum van Guido is 12 september, maar al vroeg in de zwangerschap heb ik het gevoel 10 september te zullen bevallen. 9 september breekt aan en ik merk dat ik er helemaal klaar voor ben. Die middag begint het wat te rommelen, wat spannend! Zou het doorzetten?

Aan het eind van de middag haal ik mijn zoontje van het kinderdagverblijf en samen doen we nog even snel boodschappen. In de winkel merk ik dat het gerommel wat serieuzer wordt. Snel naar huis! Met zijn drietjes eten we nog wat, waarna we Siem naar bed brengen. We vertellen hem dat de baby in mama’s buik er misschien morgen wel is.

Gezellig bezoekje

Als Siem in bed ligt kan ik me helemaal overgeven en ga ik in bad liggen. Ik merk dat de weeën al wat sneller achter elkaar komen. Ik stap uit bad en WhatsApp mijn zus, die bij de bevalling zou zijn, dat het begonnen is. Ik zeg dat ze rustig aan kan doen, omdat ik nog niet zeker weet of het door zet. Eigenlijk weet ik wel dat dat het geval is, maar ik durf er nog niet helemaal op te vertrouwen. Om even over tien is mijn zus er. We drinken thee met zijn drieën alsof het gewoon een gezellig bezoekje is.

Bevalbad

Toch komt er ongeveer om de 5 minuten een wee die het tegendeel bewijst. Mijn man moet dan echt tegendruk geven in mijn onderrug en ik moet goed op mijn ademhaling letten om de wee op te vangen. “Heb je de verloskundige al gebeld?” vraagt mijn zus.

“Nee joh, het duurt vast nog wel even,” is mijn antwoord. Toch belt mijn man even later om te overleggen. Het bevalbad dat we gehuurd hebben moet namelijk nog van de praktijk gehaald worden. Bovendien is het opzetten van zo’n bad nogal een tijdrovende klus. De verloskundige gaat dus toch vast op pad.

Om ongeveer half 12 is ze er. Ik verwacht dat ze wil kijken hoe ver ik ben, maar dat doet ze niet. Samen met mijn zus zet ze het bad op. Ik vind het fijn, want ik merk dat ik behoefte heb me meer in mezelf te keren.

Goed team

De weeën worden pittiger en komen steeds sneller achter elkaar. En mijn man zit achter me op een stoel en geeft elke keer tegendruk. We zijn een goed team! Door de intieme sfeer lukt het me goed om te ontspannen. Het bad vullen duurt bijna een uur en ik merk dat het soort weeën al een beetje verandert.

Eindelijk in bad merk ik al snel dat ik persweeën krijg. Ik geloof bijna niet dat het zo snel en zo soepel gaat. Rond half 2 voel ik iets knappen. De vliezen zijn gebroken en de druk neemt meteen toe. De verloskundige geeft aan dat ik mee mag persen. Maar dat doe ik al, een andere optie is er niet. Ik voel het hoofdje dalen en met mijn handen voel ik de haartjes al!

Zonder poespas

Als het hoofdje geboren is lukt het niet om het lijfje eruit te persen. Het schoudertje zit klem en de verloskundige moet een beetje helpen. Maar even later is hij daar, onze Guido! Wat voel ik me sterk!

Mijn zintuigen staan op scherp en ineens horen we dat de radio aan staat. Het liedje “Everything I do, I do it for you” van Brian Adams speelt. We kijken elkaar aan, wat klopt dat liedje bij het moment. Alsof hij het speciaal voor ons zingt.

Nog steeds denk ik met een heel goed gevoel terug aan de bevalling, die precies liep zoals ik dat van te voren gehoopt had. Natuurlijk bevallen, thuis, in bad, zonder poespas. En Siem die de volgende ochtend in zijn eigen bedje wakker werd en zijn broertje mocht ontmoeten. Herkansing geslaagd!