Alsnog naar het ziekenhuis: ik blijf in mijn cocon

Vrijdagochtend (41 weken precies) verloor ik bij het opstaan een straal vocht met wat bloed. Geen gebroken vliezen, maar wat dan? We hadden een afspraak staan bij de verloskundige, dus dat kwam goed uit. Die constateerde dat het geen vruchtwater was, maar wilde me niet strippen, want er was duidelijk al wat aan de gang. De hele dag steeds weer beetjes verloren.

Lichte weeën

Einde van de middag begonnen wat lichte weeën. Vanaf 19.00 uur kwam er regelmaat in en kon ik ze goed weg bewegen en zuchten. Mijn man’s warme handen waren heerlijk op mijn onderbuik! Ook heerlijk was onze “weeëndans” samen. We hebben nog een film gekeken en daarna ‘chill-out’ muziek opgezet. Ik ben achterstevoren op een stoel gaan zitten met een warme kruik op mijn buik. Mijn man achter me om mijn rug tegendruk te geven tijdens een wee.

Lange buikademhaling

Alle weeën heb ik opgevangen met een lange buikademhaling. Vanuit yoga had ik geleerd om goed en diep via mijn buik te ademen. Dat deden we door ons handen op de buik te leggen en daar naartoe te ademen. Daarbij kan je visualiseren dat je buik als een ballon groter word (naar voren, opzij en achteren). Op de manier waarop je hierbij aandacht vestigt op het inademen, zo leerden we ook om intensief uit te ademen. En om dan tijdens de uitademing te visualiseren dat je je kindje helpt naar beneden te gaan, je bekkenbodem in. (Dit helpt ook goed bij obstipatie trouwens).

Tijdens de weeën kon ik, door op deze manier zo lang mogelijk uit te ademen, de weeën erg goed opvangen. Tijdens de uitademing doen ze minder pijn. Dus voelde ik een wee aankomen, ademde ik zo diep mogelijk in, was de wee op z’n hoogtepunt, dan ademde ik uit en in gedachte naar beneden. Op deze manier heb ik het tot het laatst erg goed kunnen volhouden.

De verloskundige kwam en ging

Om 23.00 uur kwamen de weeën om de 2 tot 3 minuten en hebben we de verloskundige gebeld. Die constateerde 3-4 centimeter ontsluiting en dat ik de weeën heel goed opving met mijn ademhaling! “Ga zo door,” zei ze en daar ging ze weer.

De houdingen uit de yogalessen die ik toen zo fijn vond, kon ik geen van alle meer gebruiken, want die voelden tijdens de bevalling juist niet fijn!Ik had erge buikweeën, en ik wilde mijn buik juist strekken. Bij geen van de yogahoudingen gaf het mij de verlichting die ik zocht. Dat vond ik wel jammer. Ik ben op een kruk voor het bed gaan zitten, rechtop moest ik blijven. Tussen de weeën door naar achteren tegen het bed aan geleund voor ontspanning. Mijn man kon nog even slapen.

Douchen was een uitkomst

Om 3.00 uur werden de weeën heftiger en ben ik onder de douche gestapt. Ik had er eerst geen zin in, maar toch gedaan. De warme stralen waren een heerlijke uitkomst om de weeën op te vangen! Ik heb er anderhalf uur onder gezeten en gestaan! Nog steeds met buikademhalingen en lang uitblazen.

Toen de verloskundige weer gebeld, ze kwam eraan. Uit de douche constateerde zij al 8 centimeter! Dat is mij zo meegevallen, omdat ik de weeën goed kon wegzuchten.

Met meconium naar het ziekenhuis

De verloskundige brak om 5.30 uur mijn vliezen en helaas had ons kindje in het vruchtwater gepoept, dus we gingen naar het ziekenhuis.

Ik wist van te voren dat de helft van de thuisbevallingen toch in het ziekenhuis eindigt. Dus ik wilde mij niet tèveel instellen op een thuisbevalling ook al was dat wel mijn ideale plaatje. Bovendien was ik volgens de berekening over tijd en dan schijnt het vaker voor te komen dat een kindje in het vruchtwater poept, dus ik wist dat die kans er was.

Go with the flow

Tijdens een bevalling kan alles zomaar anders gaan dan je van tevoren hebt bedacht, dus in die zin had ik me zo open mogelijk ingesteld. Op het moment zelf was ik zo met mezelf, mijn lijf en de baby bezig, dat het me helemaal niet meer uitmaakte waar ik was. Ik leefde in mijn eigen cocon leek het wel. Achteraf vind ik dat een heel mooie ervaring van de natuurlijke oerkracht in je, als vrouw.

Go with the flow! Als ik dit kon, zou dat ook goed komen!

Op m’n gemak

Wat een mooie kraamkamers in het ziekenhuis! En héél vriendelijk personeel. Ik voelde me gelijk op mijn gemak en kon doorgaan met het wegademen van de weeën. Ook daar kreeg ik er complimenten voor en de vraag of ik yoga had gedaan.

Er werd gevraagd naar mijn wensen. Ik wilde graag blijven zitten en staan, maar moest toch even gaan liggen om een draadje op het hoofd van de baby te zetten zodat ze alles in de gaten konden houden. De weeën werden toen direct iets minder, dus ben weer gaan staan en zitten naast het bed.

Conditie van de baby

Daar kreeg ik na een tijdje persdrang. Toen ging ik weer op bed om de ontsluiting te laten meten. Nog 1 centimeter te gaan, maar door het liggen duurde dat weer lang en ging de toestand van de baby achteruit.

Toen een vervelend stukje van de bevalling: voor de zuurstoftoevoer naar de baby moest ik op mijn zij gaan liggen. Ik kreeg een zuurstofmaskertje. Er werd een echo gemaakt, omdat het hoofd van de baby er nog niet goed voor leek te liggen, maar haar hoofdje bleek wel toch gunstig te liggen. Ook kreeg ik nog een infuus toegediend! In de eerste instantie was dat een waakinfuus, op het eind kreeg ik minimaal oxytocine toegediend. Mijn lichaam pakte dat meteen over.

Vervelend op mijn zij

Op mijn zij kon ik de heftigste weeën niet goed opvangen! Dat vond ik echt heel vervelend, maar kon op dat moment niet anders.

Ik kreeg al snel weer persdrang en snelle weeën achter elkaar, dus gelukkig kon ik na een tijdje weer om mijn rug liggen en mee persen. Toen was het gauw klaar: ik heb in een kwartier onze dochter eruit geperst. Zij is om 9.50 uur geboren.

Twijfelachtige placenta

Helaas daarna veel bloedverlies, waar al rekening mee werd gehouden gezien mijn familiebevallingen. Placenta kwam er na 20 minuten uit, maar ze twijfelde of die compleet was.

Gelukkig is wel aan mijn verzoek gehoor gegeven en heb ik Jente de hele tijd op mijn buik gehad en kon ze naar mijn borst zoeken. Dat is gelukt! Ze pakte mijn borst en begon hard te zuigen! Prachtig moment. Mijn man mocht de navelstreng doorknippen.

Toen moest ik toch nog naar de OK om een restje placenta te laten verwijderen. Mijn man heeft in die twee uur lekker met Jente kunnen tuttelen.

“Dit doe ik zo nog een keer”

We moesten de hele dag blijven en ook een nacht, vanwege mijn bloedverlies. De ochtend erna heb ik nog een infuus met ijzer gekregen en toen mochten we eindelijk naar huis.

Ik vind het wel jammer dat ik nu voor een volgende bevalling een medische indicatie heb vanwege het bloedverlies. Dat was zeker 2 liter. Het heeft lang geduurd voordat ik me weer helemaal fit voelde, maar dat heb je te accepteren. Toch viel me de bevalling reuze mee en ik dacht direct erna al: “Dit doe ik zo nog een keer.” De borstvoeding heb ik zes maanden kunnen geven!