Mijn vlotte stuitbevalling

Februari / maart 2011

Mijn hele zwangerschap verliep voorspoedig en met 34 weken hadden we de controle bij de verloskundige. Kindje lag goed (hoofd beneden) en was al een beetje ingedaald. We mochten een afspraak gaan maken voor de liggingsecho. Ik dacht nog, “we weten toch al hoe ze ligt, maar een extra echo is altijd leuk!”

Een week later hadden we de echo, de echokop ging op mijn buik en…. Stuitligging…. Ik ben niet snel van mijn stuk en vrij nuchter, maar de rest van de echo heb ik niet echt meegekregen. Waarschijnlijk heeft ze al die tijd zo gelegen en hebben ze het niet goed gevoeld. Ik voelde in ieder geval geen verandering.

Rond de 36 weken heb ik een versiepoging gehad in het ziekenhuis. Dat viel me heel erg mee. Prettig is het niet, maar ik kon me heel goed ontspannen. Ze hebben het een halfuur geprobeerd, maar ze wilde echt niet draaien. Ze bleef lekker met haar billen beneden liggen. De gynaecoloog zei wel direct daarna dat dit niet betekende dat het perse een keizersnede moest worden. Kindje lag gunstig in onvolkomen stuit, met kinnetje naar voren en ze was niet zo groot. Natuurlijk bevallen was heel goed mogelijk en ik moest er zelf maar eens over na gaan denken.

Ik heb voor mezelf de voor- en nadelen op een rijtje gezet en wilde het liefst een natuurlijke bevalling, als zij dat ook zagen zitten. Bij de controles bij de gynaecologen heb ik steeds gevraagd of het nog mogelijk was en ze waren allemaal vol vertrouwen en ik daardoor ook. Wel wist ik dat de kans op een keizersnee heel groot was en ik werd goed voorbereid. De bevalling moest vlot verlopen, maximaal 1 centimeter per uur, wat ik alleen maar een heel prettig idee vond. Het zou mij niet gebeuren om 24 uur bezig te zijn. Ik zou een knip krijgen, ik moest met mijn benen in de beugels bevallen en bij het laatste stuk zou de gynaecoloog op mijn buik moeten duwen, omdat de baby niet met het hoofd vast mocht zitten. Ik had alle vertrouwen in de expertise van de gynaecologen en ging de stuitbevalling dus met vertrouwen tegemoet.

De uitgerekende datum verstreek en de volgende dag dacht ik dat ik een heel klein beetje vochtverlies had. Ik twijfelde of het vruchtwater was en wachtte nog even of er meer kwam. ’s Avonds kwam er weer een beetje en ik belde toch maar naar het ziekenhuis. Daar moest ik toch komen en aan de monitor. Op een matje werd het kleine beetje vocht opgevangen en onder de microscoop bleek toch echt dat het vruchtwater was. Waarschijnlijk zat er bovenin een klein scheurtje. We mochten weer naar huis en als er geen weeën vanzelf kwamen, moest ik de volgende middag terugkomen. Geen weeën dus de volgende middag meldden we ons in het ziekenhuis. Daar moest ik blijven, omdat er kans op infectie is na langdurig gebroken vliezen. Ik zou de volgende ochtend ingeleid worden.

De volgende ochtend werd ik aan het infuus gelegd voor de weeënopwekkers. Om 9.20 uur kwam de 1^e wee. Omdat ik vergeten was te plassen, en ik kon met de infuuspaal niet naar de wc, mocht ik op de postoel zitten. Dit vond ik zo heerlijk ontspannen, omdat je niet bang hoefde te zijn dat je alles liep lopen, dat ik er wel 2 uur op gezeten heb. Ik vond de weeën wel heel heftig, het infuus werd ook steeds maar bijgedraaid. “Is dat echt nodig?” Ik dacht wel: “poeh, dit is heftig, als dit pas het begin is en het duurt nog 8 uur….”

De gynaecoloog kwam na 2 uur en ze zei: “ik hoor dat het al heel zwaar is, we gaan even kijken naar je ontsluiting en anders zou je pijnstilling kunnen krijgen”. Maar na 2 uur had ik al 8 centimeter! Het was dus niet voor niks geweest! Ik kon de weeën goed wegpuffen en goed ontspannen.

De laatste 2 centimeter verliepen ook vlot en rond 12.35 uur kreeg ik persdrang. Bij een stuitligging moet er wel ècht volledige ontsluiting zijn, ook dit wist ik van te voren, dus ik moest wel nog even wat persweeën wegpuffen. Toen ik zei dat ik het ècht niet meer hield, mocht ik mee gaan persen. Tussen de weeën door kon ik goed ontspannen en ik had veel hulp van mijn man en een kraamhulp. Er werd nog een knip gezet tijdens een wee, maar dat heb ik niet echt meegekregen.

Bij het laatste stukje werd het even spannend. Bij de laatste wee moest het hoofdje geboren worden. Ik kon steeds 3 keer persen op 1 wee, maar ik voelde dat het net niet genoeg zou zijn, maar wachten op de volgende wee kon ook niet want dan zat het hoofdje nog vast. Onder aanmoediging van de hele kamer (mijn man, kraamhulp, verpleegkundige, gynaecoloog in opleiding, gynaecoloog) en het drukken van de gynaecoloog op mijn buik, kon ik er nog op eigen kracht een 4^e pers uitkrijgen, zodat het hoofdje niet vast bleef zitten. En daar was ze! Op 19 maart 2011 om 13.20 uur is onze dochter Elise geboren! De stuitbevalling duurde precies 4 uur!

Ik kijk terug op een makkelijke en prettige bevalling die heel goed verliep! Door het vertrouwen wat de artsen mij gaven was ik zelf ook ontspannen en vol vertrouwen. Ik was zeer goed voorbereid, wat ik erg prettig vond (ik ben nogal plannerig). Iedereen reageert altijd een beetje geschokt als ik zeg dat ik een stuitbevalling had (ik ben ook maar 1,52 meter), maar ik vond het echt geen verschil met mijn 2^e bevalling die “gewoon” was (en 3 uur en 20 minuten duurde).