De krachtige geboorte van mijn tweede dochter

Ik ben voor de tweede keer zwanger. Mijn eerste bevalling was thuis, op de baarkruk, en erg goed gegaan. Ik koos voor een hands-off verloskundige die zo min mogelijk ingrijpt in het natuurlijke proces. Mijn eerste bevalling was echter zó mooi, dat ik bijna bang ben dat het nu tegen zal vallen, mis zal gaan of dat ik het heel anders zal ervaren.

Lekker lang zwanger

Ook de zwangerschap is heel anders. Ik doe het erbij. De peuter, werk, een verbouwing, het vraagt allemaal zoveel aandacht, dat ik niet altijd even goed stil kan staan bij de naderende bevalling. Ik ga wel trouw naar yoga – dat ene momentje in de week is helemaal voor mijn baby en mij. Ik spreek de wens uit dat ons meisje wat langer blijft zitten, om nog iets bewuster toe te leven naar het moment van de bevalling.

De uitgerekende datum passeert en alles blijft rustig. Het geeft me een heerlijk gevoel. Fijn meisje, dat je de tijd neemt! Dank je wel!

Een harde buik

En dan, een week na mijn uitgerekende datum krijg ik ‘s avonds een harde buik. De enige keer dat ik eerder een harde buik heb gehad was de avond voor de bevalling mijn eerste dochter. Ook tijdens deze zwangerschap bleven ze verder uit. Ik weet dus dat het bijna zo ver is.

Ik ga gauw slapen om nog wat rust te pakken en word die nacht vanaf vier uur af en toe wakker, maar los van een harde buik is er nog niks. Ik vertel mijn man een smoesje, omdat hij anders vast niet meer kan slapen van de opwinding, en ik wil graag dat hij uitgerust aan dit nieuwe hoofdstuk van ons leven begint. Hij gelooft me niet helemaal, maar gaat toch lekker slapen.

Het is echt begonnen

Om 6.00 uur word ik opnieuw wakker en heb ik al weeën om de minuut. Maar niet krachtig. Ik blijf nog tot 6.30 uur liggen en dan wordt ‘t ongemakkelijk. Ik wek mijn man en vertel hem dat ‘t echt is begonnen. Onze dochter van ruim twee jaar oud wordt ook wakker en het ochtendritueel verloopt zo gewoon mogelijk voor haar.

Hoewel vanaf 7.00 uur de weeën in kracht toenemen, vertel ik mezelf dat de bevalling pas echt kan beginnen als mijn dochter naar de oppas is, en mijn man weer terug. Even na het ontbijt, rond 7.45 uur vertrekt mijn man met onze dochter naar de oppas. Meteen veranderen de weeën in rugweeën… ‘Oh ja, zó voelt dat’.

Ontspanning opzoeken

Tot ongeveer 8.30 uur zijn ze goed vol te houden, maar wel erg krachtig. Ze gaan 1 minuut op, 1 minuut af. Tussen de weeën door breng ik de laptop naar boven en zet het eindontspanningsmuziekje aan van de yogales. Dat helpt me om in een goede stemming te komen. Ook steek ik tussen twee weeën in mijn geurbrander aan met etherische olie. Ik doe diverse yoga ademhalingen en besluit rond 8.35 uur de drukpunten onderin mijn rug te zoeken om dicht te duwen, maar in je eentje werkt dat niet helaas. Gelukkig helpt de warme douche wel wat.

Waar blijft die prachtige trance?

Ik merk dat ik wel wat in de war ben. Waarom ervaar ik de weeën als zo onprettig? Bij mijn eerste bevalling kon ik ze zo goed opvangen, waarom kom ik niet in die prachtige trance zoals toen?

Dan besluit ik dat dit geen goede gedachten zijn en laat ze gaan. Ik ben nog steeds alleen, en geef me volledig over aan de weeën. Ik laat de oergeluiden die mijn lichaam wil maken om de weeën op te vangen los, zonder gêne, keer in mezelf en weet: de bevalling begint niet pas als mijn man terug is van de oppas. De bevalling is al in volle gang!

De achterwacht wordt ingeschakeld

Om 8.45 is mijn man weer thuis hij laat het bevalbad vollopen. Mijn vliezen breken ondertussen en een paar minuten later bellen we de verloskundige. Ze is echter al bij een andere bevalling! Haar achterwacht zal dus komen. Dit komt nagenoeg niet voor bij haar, omdat ze maar enkele uitgerekenden per maand aanneemt. Maar ik heb er vertrouwen in dat er een fijne verloskundige komt.

Zo intens

Ik zit ondertussen in het bad en houd de warme slang op mijn onderrug. De weeën worden echter énorm krachtig. Geen ademhalingsoefening kan er tegenop. En ook het duwen op de drukpunten in mijn rug door mijn man helpen niet echt. Ik schreeuw op elk hoogtepunt van de wee. Wat gaat het snel zeg! Het is alsof ik mijn bekken voel wijken per wee…zo intens. Zou de andere verloskundige überhaupt op tijd komen?

Persdrang

Het bad is vol om 9.15. Mijn man heeft ondertussen een verloskundige aan de lijn, om te vertellen dat het wel heel snel gaat. En dan voel ik persdrang. Ik voel en besef dat het hoofdje al staat.

“Zet haar maar op de speaker!” zeg ik. Op de volgende wee wordt het hoofdje geboren. Ik zit op handen en knieën in het bad. Het zit geweldig, ik ervaar veel bewegingsvrijheid. Ik voel het hoofd van onze dochter bewegen tussen mijn benen. Wat bijzonder. Mijn man staat achter me en roept naar me dat dit zó prachtig is. Hij verplaatst de camera van het statief naar boven het bad, om echt alles in beeld te brengen.

De verloskundige op de speaker

Ik praat met de verloskundige door de telefoon: “ze beweegt! Ze beweegt! Wow!”

De verloskundige attendeert me erop niet te persen maar te wachten op een wee. Die laat enkele minuten op zich wachten maar haar schoudertjes wringt ons meisje alvast zelf naar buiten.

Dan is daar de wee! De rest van haar lijfje wordt geboren en als vanzelf pak ik haar aan – in de spildraai neem ik haar tussen mijn benen door onder water mee naar voren. Zo kan ik op mijn billen gaan zitten. Het gaat automatisch en in één beweging. Ik houd haar onder water voor me en mijn dochter en ik kijken elkaar aan. Het is 9.28.

Nog even onder water

Ik overleg ondertussen met de verloskundige aan de telefoon of het veilig is haar nog even onder water te houden. Wat zo is. We maken een paar heel bijzondere foto’s… Dan trek ik haar uit het water en leg haar op mijn borst. Het duurt even dan begint ze hard en heftig te huilen. We hangen op met de verloskundige.

Zo zit ik een paar minuten met ons meisje op de arm als een andere verloskundige binnenloopt die inmiddels wel onderweg was naar ons. Ons meisje hapt ondertussen al richting de borst. “Hoi, ze is er al!” zeg ik.

Een unassisted childbirth

20151118_153908We praten even wat met de verloskundige. En het raakt me dat er zo’n lieve vrouw is binnen gekomen. Euforisch vertel ik haar het verloop van deze spoedige en krachtige bevalling. Met mijn dochter nog aan de navelstreng en tegen me aan loop ik, ondersteund door de verloskundige en mijn man naar onze slaapkamer. In bed laten we de placenta komen.

Mijn dochter ligt dik ingepakt onder een dekentje de eerste uren naakt op mijn borst. Het drinken gaat goed en vol verwondering besef ik pas, dit was een unassisted childbirth, wat een geweldig samenspel tussen mijn man, onze dochter en ik. Een roze wolk.

Lees ook het inspirerende geboorteverhaal van Elyse’s eerste kind!