Onverwacht naar het ziekenhuis: ik blijf in mijn kracht

Zwanger worden ging makkelijk. Tussen het moment dat we er voor gingen en zwanger raken zaten 2 maanden. Ook fysiek kende mijn zwangerschap weinig bijzonderheden; ieder bezoek aan de verloskundige was mijn bloeddruk exact hetzelfde. Ik heb nog wel wat fysiotherapie gehad voor mijn heup en bekken, omdat ik daar last van kreeg verderop in mijn zwangerschap. Maar niks was zo belastend dat ik niet goed meer kon functioneren.

Ontspannen met verlof

Het zwaarste had ik het mentaal. Op mijn werk had ik het moeilijk met samenwerken met een aantal collega’s. Dat in combinatie met de zwangerschap en het idee om verantwoordelijk te zijn voor een klein wezentje vond ik beangstigend en maakte me onzeker. Een aantal coachingsessies hielpen mij met het omgaan met de verantwoordelijkheid. Het was op mijn werk met mijn collega´s nog niet opgelost, maar ik kon wel ontspannen mijn bevallingsverlof in gaan en me focussen op de komst van de kleine.

Thuis en in bad

Ik wilde thuis bevallen in bad. Thuis omdat ik dan in de omgeving ben waar ik me het meest comfortabel voel. Het is intiemer, met je eigen dingen om je heen en je hoeft na je bevalling niet nog eens ergens heen (als alles goed gaat natuurlijk).

In bad omdat me dit heel natuurlijk leek en in bad kon ik altijd goed ontspannen, dus dat is een natuurlijke vorm van pijnstilling. De verloskundigen stonden hier gelukkig achter, onder voorwaarde dat we het bad in de woonkamer zouden zetten. Zo hoefden we niet 2 trappen naar beneden (we hebben een bovenwoning). Ook wilden ze dat er genoeg ruimte was rond het bad en moesten we een matras bij het bad leggen waar ik naartoe kon verplaatsen.

Startklaar

Een lieve vriendin leende haar bad aan ons uit. Het feit dat het bad zo laagdrempelig beschikbaar was, maakte voor mij ook een verschil om voor een badbevalling te kiezen. Zo gezegd, zo gedaan. Bad en matras stonden de laatste weken startklaar in de woonkamer.

Er was natuurlijk een kans dat we toch naar het ziekenhuis moesten. Daarvoor had ik een bevalplan geschreven. Ik wilde geen pijnstilling aangeboden krijgen, tenzij ik er zelf om zou vragen. Ik wilde veel huid-op-huid na bevalling en ik wilde snel starten met borstvoeding.

Voorweeën

Het was 29 mei 2013 in de middag. Ik was in mijn eentje thuis aan het rommelen. De afgelopen dagen was mijn buik aan het rommelen met voorweeën en ik had niet zo een behoefte meer om eropuit te gaan. Mijn vriend was aan het werk, hij is docent. Die dag had hij een fietstocht met leerlingen naar Breukelen. Ik grapte nog met hem via de chat dat hij wel bereikbaar moest zijn. Hij liet toen weten dat ik alleen mocht bellen als er echt iets was, want zijn telefoon was bijna leeg.

De voorweeën bleven. Ik besloot mijn weeën-app erbij te pakken en eens te timen. Ze kwamen al best regelmatig, om de 5 minuten, maar waren nog niet heel sterk. Het konden dus nog voorweeën zijn die later konden afzwakken. Ik besloot lekker in bad te gaan om te ontspannen, dit hielp eerder altijd met voorweeën. Maar nu niet, ze zwakten niet af.

De weeën waren nog steeds niet heel sterk, maar ze verdwenen niet. Eenmaal uit bad besloot ik toch maar de verloskundige te bellen. Ze zouden er binnen een uur zijn. Daarna mijn vriend geprobeerd te bellen, maar er werd niet opgenomen. Vlak voor de verloskundige arriveerde kwam hij thuis aan. Hij zat op de fiets op weg naar huis, pheeewwww.

2 verloskundigen

De verloskundige kwam met een verloskundige in opleiding. Zij zou mijn bevalling (als die door zou zetten) begeleiden. Er werd inwendig onderzoek gedaan. Ik was nog niet zo heel ver, zo’n 1 centimeter ontsluiting. Ook waren de weeën nog niet zo intens. Ik kon nog praten, lopen en grapjes maken. Het was nu wachten tot weeën sterker werden en korter op elkaar kwamen, maar er kon gezegd worden dat de bevalling was begonnen!

Eindelijk badderen

De volgende stap was om mijn moeder te bellen, dat ze onze kant op moest komen.  Ik had mijn moeder gevraagd om de bevalling te fotograferen. Ze doet veel met fotografie en ik vind haar stijl van fotografie mooi, niet geposeerd, de momenten zoeken. Tegen 19.00 uur was ze bij ons.

Nu was het wachten en de natuur zijn werk laten doen. Een paar uur gingen voorbij (en een paar tv programma’s). De weeën werden sterker en kwamen korter op elkaar. In de tussentijd kon mijn vriend de ‘de badmeester’ aan de slag. In een half uurtje werd de woonkamer omgetoverd tot badbevallingsparadijs. Ik ging nog niet in bad, hiermee wilde ik wachten tot de verloskundigen er een ok voor zouden geven en de weeën erger waren, zodat de het water me de meeste ontspanning zou geven.

Tegen middernacht was ik wel toe aan het bad, dus belde we de verloskundige of ze weer konden komen. Een half uurtje later waren ze er. Bij het voelen bleek ik echter nog steeds maar 1-2 centimeter ontsluiting te hebben. Er zat wel voortgang in, maar niet veel. Ik vroeg of ik dan wel het bad in mocht, want te veel ontspanning kon de bevalling ook weer afremmen had ik gelezen. De verloskundige vertelde dat ik de ontsluiting moest loslaten (letterlijk en figuurlijk) en gaf toestemming om in bad te gaan. Eindelijk! Kleren uit en badderen.

Water en vliezen

Het warme water was heerlijk om in te ontspannen en het was fijn om een houding te vinden. Het liefste zat ik voorover, hangend of leunend over de rand.

De weeën werden nu echt wel sterker en mijn maag voelde dit ook. Gevolg: ik was erg misselijk en alles wat ik dronk of at werd eruit gegooid, alsof weeën hebben niet genoeg is.

‘s Nachts kwamen de verloskundigen weer langs om te checken hoe het ging. Een krappe 4 centimeter ontsluiting. Ze stelden voor om mijn vliezen te breken. Hierdoor zou het hoofdje beter druk kunnen geven en dat kon de ontsluiting doen vorderen. Ik had lang genoeg gewacht, breek ze maar die vliezen. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want het waren taaie vliezen. Na wat ongemakkelijk gefriemel lukte het.

Intensere weeën

Toen begon het pas echt! De weeën werden gelijk een stuk heftiger en anders dan voor het breken van de vliezen. Nu de vliezen gebroken waren, was het alsof mijn baarmoeder beter kon samentrekken, de tegendruk van het vruchtwater was weg. Gek genoeg kon ik de weeën nu beter opvangen, hoewel ze intenser waren.

Helder vruchtwater?

Maar was het vruchtwater helder? Dit bepaalde of ik thuis door mocht gaan of niet. Dit was niet duidelijk na het breken van mijn vliezen. Ik mocht nog even het bad in en na een half uur zouden ze nog een keer checken of het vruchtwater helder was. Dus hup bad weer in. Na een half uur ‘t bad weer uit. Intussen zat ik helemaal in de weeën en is aardig wat langs mee heen aan het gaan, ik was in mezelf gekeerd. Ik moest vooral geen afleiding hebben of gemasseerd worden, ik wilde niet aangeraakt worden. Ik was één met mijn buik. Ik kreeg complimentjes van de verloskundigen over hoe ik de weeën opving, zo rustig en kalm. De zwangerschapscursus die ik had gevolgd had in ieder geval geholpen. Ik leunde, uit het bad, wat over de box heen. Zo was het fijn om de weeën op de vangen.

Onverwacht naar het ziekenhuis

En het vruchtwater was niet helder. Naar het ziekenhuis dus. Niet de bevalling die ik had gewenst, maar ik wist dat dit een mogelijkheid was en zette de knop om. Welk ziekenhuis en hoe komen we daar? We hadden een voorkeur, maar bij bellen bleek dit ziekenhuis vol. Het kon me daarna echt niet meer schelen welk ziekenhuis het werd. Zolang we er maar snel heen gingen.

Op naar Nieuwegein

Een keuze werd gemaakt en om me heen werd van alles bij elkaar gepakt, voorbereid en verschoven. Ik werd in kleding geholpen. Samen met verloskundigen reden we tegen half 4 in de nacht naar Nieuwegein. Mijn vriend en moeder in de achtervolging. De rit was ongemakkelijk, maar gelukkig was het te doen en ging het snel zo midden in de nacht. De verloskundigen gingen mee naar de afdeling. Ze zijn de hele bevalling gebleven en zijn me blijven ondersteunen. Dit gaf mij toch een gevoel van een thuisbevalling en een bekend gezicht.

Op bed? No way!

Eenmaal op de afdeling moest ik op mijn rug gaan liggen. En als er iets was wat ik tijdens de bevalling niet fijn vond, was het op mijn rug liggen. Leunend op de stoel bleef ik stug staand de weeën opvangen. Met veel moeite hebben ze me op een bed gekregen. Ik kreeg monitoren aangekoppeld en daarna ben ik weer gaan staan. Leunend op het bed ving ik de weeën op.

Ik begon me langzaam af te vragen hoe lang ik dit kon volhouden, maar ik bleef aanmoedigingen krijgen hoe goed ik het deed. Mijn vriend kon zien wanneer er een wee kwam en begon dit aan te geven, hierdoor kon ik me op een wee voorbereiden. Wellicht één van de voordelen nu de bevalling in het ziekenhuis verder ging.

Niet lang nadat ik naast het bed was gaan staan, kreeg ik persdrang. De gynaecoloog kwam kijken en ik moest toch weer het bed op. Ik zat op 9,5 centimeter ontsluiting. Er zat echter nog een klein randje, dus ik mocht nog niet persen. Ik moest de persweeën weg zuchten.

Oerkracht

Dat was heftig! Een oerkracht neemt je lichaam over ie zegt dat je moet persen. Dat tegenhouden, wegzuchten, dat was een onmogelijke opgave. Op de top van een wee kon ik het gewoon niet tegenhouden. Na een half uur werd weer gecheckt, maar het randje was nog niet weg en was ook niet weg te masseren. Ik moest dus nog even verder met weg zuchten. Na een klein uur wegzuchten, mocht ik eindelijk mee gaan persen met de weeën.

Wat een verademing. Met nieuw gevonden energie ging ik aan de slag. Ik had goede persweeën en de bevalling vorderde goed. Na nog geen 3 kwartier persen werd onze dochter geboren, al aan het huilen voor ze goed en wel geboren was. 30 mei 2013, het was 6.46.

Meconium

Ze werd op mijn buik gelegd en heeft daar heerlijk liggen wennen aan ons en alles om haar heen. Op ieder geluidje reageerde ze, zo nieuw was alles. Ze lag bij me terwijl ik gehecht werd. Waarschijnlijk zat er wel meconium in het vruchtwater, want toen ze van mijn buik werd gehaald om gecontroleerd en aangekleed te worden, zaten we beide onder de meconium (echt een plakkerig goedje). Poepen kon ze!

De kinderarts kwam haar nog controleren voor we wisten of we die dag naar huis mochten. Alles was goed dus die middag mochten we al weer naar huis toe. Van bijslapen is die ochtend in het ziekenhuis niet veel terecht gekomen, ik heb alleen maar naar haar liggen kijken. Welkom op de wereld kleine meid.

Aan de borst

Ik wilde borstvoeding geven. Meerdere keren hebben we geprobeerd haar aan te leggen in het ziekenhuis, maar helaas had ik nogal vlakke tepels en had ze moeite om mijn tepels te vinden. In het ziekenhuis ben ik gestart met kolven en de opbrengst heb ik aan haar gegeven.

De eerste dag en nacht is ze erg misselijk geweest, ze had kennelijk best wel wat vruchtwater binnengekregen. Daarna ging het beter en dronk ze goed via fingerfeeding. In de kraamweek zijn we met de kraamhulp en een lactatiekundige bezig geweest om mijn dochter aan de borst te krijgen. Dit ging met ups en downs (kolven, tepelkloven, overproductie, borstontsteking, tepelhoedje). Toch is het met de borstvoeding helemaal goedgekomen en mijn dochter (nu ruim 2,5 jaar) mag nog steeds drinken bij me. Ik geniet er zelf ook nog heel erg van.

De eerste weken

De eerste weken heb ik heel erg de behoefte gehad om in mijn coconnetje te blijven. Het moederschap en het opstarten van de borstvoeding vond ik heftiger dan de bevalling. Ze spreken van een roze wolk, maar die was bij mij lang niet altijd roze de eerste weken. Ik had me gedegen voorbereid op het bevallen, maar niet zo intens op de eerste tijd na de geboorte. Ik wou dat ik meer had geweten over hoe dat zou zijn en dat het heftig is.

Alles was nieuw, voor haar en voor mij. We moesten wennen aan elkaar. Hormonen, slaaptekort, doe ik het allemaal wel goed? Na de eerste kraamweek alles alleen doen vond ik zwaar. Ik was alleen met haar bezig en zag of sprak niemand anders en ik wilde het zo goed mogelijk doen voor mijn meisje. Ik had bijna geen contact met anderen. In de eerste weken hebben we ook weinig bezoek gehad, omdat we nog een kraampicknick gingen doen. Dit zou ik niet nog een keer zo doen. De eerste weken hadden bezoeken me juist goed gedaan, om het contact met de buitenwereld te behouden en me niet helemaal in het moederschap te verliezen.

Lees hier het ongelooflijke geboorteverhaal van Liza’s tweede kind.