Voorbereidingen

Onze dochter werd 7 jaar geleden geboren in het ziekenhuis, de bevalling vond ik niet fijn ik herinner mij vooral pijn, hulpeloosheid en paniek. Bij de tweede zwangerschap denk ik, dit ga ik anders doen. Samen met man Arie volg ik de cursus hypnobirthing en hoewel ik er tot op het eind maar weinig vertrouwen in heb, gaat het dit keer wel heel erg goed. De hypnotechnieken werken! Ik geloof in mijn eigen kracht, laat mij leiden door mijn ademhaling en mijn man en wonder boven wonder baar ik onze gezonde zoon van 4,5 kg.

Deze derde zwangerschap wil ik nog een stukje verder gaan. Na het lezen van ‘vrije geboorte’ wil ik dit keer graag thuis bevallen. Ik bereid mij voor met yoga, een opfriscursus hypnobirthing, veel tot rust komen, meditatie, ademhaling en als ik bij een lieve doula ben raadt zij mij aan om in bad te gaan bevallen. Hiermee valt het laatste puzzelstukje op z’n plek, ik ga thuis in bad bevallen. Hierop kan ik mijn visualisatieoefeningen doen. Al deze voorbereidingen helpen mij enorm om zelfverzekerd de geboorte tegemoet te gaan, hoewel het natuurlijk spannend blijft, want gaat het wel zoals ik het heb bedacht?

Weeën op de uitgerekende datum

Op de dag van de uitgerekende datum word ik wakker met buikpijn en rugpijn, ik voel gelijk dat het anders is en spreek onze baby nog even goed toe, hij mag komen vandaag. Ik breng de kinderen naar school en heb eigenlijk een rustig dagje met wel het gevoel dat het rommelt, af en toe zelfs een wee. Rond 16.30 uur plof ik met de kinderen op de bank (ik heb nu behoorlijke buikpijn) en ik val zelfs nog even in slaap.

Om 17.30 uur komt Arie thuis en vanaf dat moment gaat er een knop om. Ik voel nu echt weeën, en dacht ik een kwartier geleden nog, ‘misschien gaat het wel doorzetten,’ nu weet ik zeker dat dit het is. Ik ga nog snel eten koken. Ondertussen belt Arie zijn moeder en tijdens het eten gaat het van ‘misschien gaan jullie zo logeren bij oma’, naar ‘jullie gaan zo naar oma’, naar ‘jullie gaan NU naar oma toe’. Terwijl Arie de kinderen wegbrengt ruim ik snel alles op, doe ik nog de afwas en puf ik regelmatig een wee weg (ik puf zoals bij de hypnobirthing: diep inademen en lang rustig uitademen).

‘Ik ben zacht, ik ben open’

Ik ga douchen en hoewel dit maar een kwartiertje duurt voel ik toch drie keer een krachtige wee voorbij komen. Hierna installeer ik mij op de geboortebal met mijn tensapparaat en speel mijn mantra af ‘ik ben zacht, ik ben open’. Ik hou mijn handen en mond open en beweeg zachtjes heen en weer op de bal. Ik laat elke wee over mij heen komen en verzet mij niet, dit gaat heel goed, ik kan het goed aan en heb ook nog genoeg pauze tussen de weeën door (5 min). Arie laat ondertussen het bad vollopen en belt de verloskundige.

Ik heb het gevoel dat ik droom. Zo lang heb ik op dit moment gewacht en naar toe geleefd en nu is het eindelijk zo ver. Ik kan het bijna niet geloven. We gaan ons kind op de wereld zetten.

Verhaaltjes over de bruiloft

Rond half 9 komt de verloskundige. Yes, het is Anna, ik wilde haar erg graag bij hebben, ze vraagt of ik wil weten hoe ver ik ben en dat wil ik wel. Bij mijzelf denk ik toch niet pas 2 cm, maar het is al 6 cm! Wat een cadeautje! En dat niet alleen, volgens Anna staan de vliezen heel mooi en ligt de baby er perfect voor. Hier krijg ik een enorme opkikker van! Dit betekent ook dat ik nu in bad mag, maar ik zit nog lekker op mijn bal en ga een halfuurtje later het bad in.

Het warme water is heel erg fijn. We gaan nu wel hard aan het werk. Ik lig op de rand van het bad een beetje te wiebelen en Arie loodst mij door de weeën heen. Hij helpt mij met de ademhaling en vertelt ondertussen verhaaltjes over de bruiloft (de playlist van de bruiloft staat aan). Hij houdt mij stevig vast bij mijn armen. Ik voel mij enorm gesteund door hem, op een gegeven moment voel ik zelfs de liefde in de kamer, alsof ik het kan pakken. Magisch is het. Wat ontzettend gaaf om dit zo te beleven.P1020080

Ik kan mijn ogen niet openhouden

De weeën worden krachtiger. Tussendoor blijf ik pauzes houden en in die pauze voel ik mij zo moe, ik kan mijn ogen niet openhouden, gek toch? We gaan zo een tijdje door en als Arie het water bijvult hoor en voel ik een plop! Dit moeten de vliezen zijn.

Geleidelijk aan veranderen de ontsluitingsweeën in persweeën. Het eerste gedeelte voelt als een wee tot de piek en daarna krijg ik persdrang. Heel verwarrend. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen en zet mij bij de persdrang af met mijn benen tegen de rand van het bad. Ik kan het ook niet meer aan Arie vertellen die nog steeds doorgaat op de ademhaling van diep in en diep uit. Af en toe pers ik al een beetje mee. De verloskundige ziet het en raadt mij aan om mij om te draaien. Ik draai mij om en zit op mijn knieën in het bad.

Ik voel nu een enorme persdrang en kan niet anders dan meepersen. Daarbij heeft dit zo’n overweldigende kracht dat ik dit niet te lang wil laten duren. Ik ga met volle kracht meepersen en gelijk komt het hoofdje al. Het hoofdje staat nu. Ik raak het aan het voelt heel hard en ik gil nog: “hij zit vast!”

Hij is er al!

“Wacht op de volgende wee,” roepen ze. Ik wacht en dan, de volgende wee, komt hij er uit. Ik pak hem op en druk hem gelijk tegen mij aan. Hij is er al! Ik kan mijn emoties niet meer plaatsen: lachen, huilen, opluchting, verbazing, alles voelt door elkaar heen. Hij zit nog in het vlies (alleen de bovenkant was blijkbaar gebroken). Ik zie een klein knalrood mannetje, helemaal perfect. Wat is hij mooi!

Om 23.06 uur geboren, onze zoon Abel.

Als we even later samen het bad uitstappen heb ik nog steeds het droom gevoel, alsof ik in een trip zit, zo voelt het. Zo mooi en zo samen hoe we alles gedaan hebben, samen met Arie en samen met Abel. De hele bevalling is nog mooier gegaan dan ik had durven dromen.