Van geplande inleiding naar onverwacht spontaan

Het 15 november 2014. Om 1.00 uur in de nacht word ik wakker en voel ik bewust even aan mijn buik. Nog een paar uur en dan zijn we op weg naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. Ik ben bijna 42 weken zwanger, maar jij kleine schat vindt het te fijn daarbinnen. Ik voel je bewegen en krijg een glimlach op mijn gezicht. Misschien heb ik je vandaag wel in mijn armen.

Heel langzaam dommel ik weer in slaap. Een beetje gespannen wel. Na de horrorbevalling van mijn eerste zie ik er toch een beetje tegen op. Al heb ik me deze zwangerschap voorgenomen er heel rustig in te gaan als het eenmaal zo ver is. En niet in paniek te schieten zoals bij jouw broer gebeurde.

Spontaan begin

Om 2.00 uur word ik weer wakker en voel een beetje menstruatieachtige pijn. Ineens ben ik klaarwakker en bedenk dat de bevalling is begonnen. Uit zichzelf. Geen inleiding over een paar uur maar een bevalling die op natuurlijke wijze is begonnen.

Ik voel me rustig en ontspannen en besluit nog even te proberen wat te slapen. Dat lukt tot ongeveer 3.30 uur. Dan word ik wakker van zwakke weeën. Ik ga zitten op de rand van het bed en lach naar mijn mega grote buik. Ik praat zachtjes tegen je en zeg dat we dit samen gaan doen. Jij en Ik. Wij tweetjes.

Nog steeds ben ik heel erg kalm. De weeën blijven zwak, tot ik mijn man vraag om 5.30 uur de verloskundige te bellen. Zij komt langs en breekt mijn vliezen om 6.00 uur. De weeën worden meteen heftiger. Ik was er klaar voor. Laat maar komen. Het is tijd meisje. Je mag er nu uit.

Precies op tijd voor de ‘inleiding’

Om 6.30 uur rijden we naar het ziekenhuis. Je broer is intussen opgehaald door opa en oma. We komen om 7.00 uur aan, de tijd dat ik in het ziekenhuis moest zijn om ingeleid te worden. Wat een toeval. Maar godzijdank heb je besloten uit je zelf te komen.

De verloskundige vraagt me wat ik fijn vind. Nou… Ik vind het heel fijn als jullie allemaal je mond houden en het heel erg rustig is op mijn kamer. Ik moet het gevoel hebben dat ik alleen ben. Samen met mijn baby. Natuurlijk is het bijstaan van mijn man heel belangrijk, maar tenslotte moeten jij en ik het samen doen.

Aangekomen op de verloskamer pak ik mijn iPod en ga heerlijk in bed liggen. Ik heb op dat moment 4 centimeter ontsluiting en heftige weeën. De paniek die ik in de eerste bevalling heb gevoeld ken ik nu niet. Ondanks de pijn voel ik me één met jou. Samen zijn wij een top team.

Glimlachen in bad

Mijn man heeft intussen het bad gevuld en ik besluit met 6 centimeter ontsluiting het bad in te gaan. Ik zie wel hoe lang ik het volhoud. Ik luister in bad mijn muziek, muziek waar ik rustig van word.

De verloskundige en papa beginnen met elkaar te praten. O wat vreselijk vind ik dat… Ik zeg het hun en daarna is het weer stil. Ik met mijn muziek in een warm bad. Heerlijk, wat is dit ontspannen. Nooit gedacht dat bevallen ook mooi kan zijn. De pijn is niet fijn, maar is eigenlijk minimaal omdat ik er toch zo van kan genieten.

3 kwartier genieten we samen in bad. Dan wil de verloskundige kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ik zit op 8 centimeter. Ik ga weer in bed liggen. De pijn word nu echt heel heftig. Ik moet mezelf echt toespreken dat ik er nu bijna ben en vol moet houden. Stiekem moet ik zelfs nog een beetje lachen. Want de dag daarvoor om diezelfde tijd was ik nog maar even gaan wandelen. Een wandeling van 1,5 uur. Dat deden we iedere dag. Samen met je broer.

Positieve gedachten

Met 9 centimeter voel ik me onrustig worden. De weeën komen om de minuut en zijn zo heftig. Ik denk terug aan mijn zwangerschap, dat ik me heb voorgenomen niet in paniek te raken. Op dat moment voel ik me weer rustig worden. Ik bedenk dat we het samen al zo ver geschopt hebben. 42 weken mocht ik jou bij me dragen, je hebt besloten uit jezelf te komen en nu duurt het niet lang meer voordat ik je in mijn armen heb en je aan de borst mag leggen. Dat moment. Ik kijk er ontzettend naar uit.

De positieve gedachten zorgen ervoor dat ik me weer totaal ontspannen voel. Inmiddels zit ik op 10 centimeter en is het 10:40 uur. Ik mag persen. Tegen dit gedeelte zie ik het meest op. Tijdens de geboorte van je grote broer kwamen ze erachter dat hij een sterrenkijker was. Die bevalling heeft in totaal 27 uur geduurd en daarvan heb ik 3 uur geperst. Achteraf zijn er fouten gemaakt.

Verdomd lekkere persweeën

Maar dat beïnvloedt mijn gedachten tijdens deze bevalling helemaal niet. Die persweeen zijn zo verdomd lekker. Eindelijk mag ik volle bak mee doen om jou op de wereld te zetten. Om 11 uur zegt de verloskundige nog 1 perswee en je komt eruit. Maar helaas, na die perswee zit je muurvast…

De verloskundige meldt me dat je er nu binnen een paar minuten uit moet of we worden afgevoerd naar de operatietafel. De volgende perswee komt eraan en ik pers uit alle macht… Je zit nog steeds vast. En dat doet pijn. Zoveel pijn dat ik kan schreeuwen, kan gillen. Gillen dat je eruit moet. Maar ik mag niks. Niet persen niks. Ik moet wachten tot de volgende perswee. Dan moet je eruit.

Daar ben je

Ik zie de blik van de verloskundige veranderen in bezorgd. Ik neem me weer voor om me daar niet door te laten beïnvloeden. Ik spreek je toe in mijn gedachten. Kom op lief klein mensje. Je hebt ons zo lang laten wachten. Ik wil je zien, je ruiken, je aanraken. Daar komt de volgende perswee. En ik voel het. Je komt eruit. De verloskundige trekt enorm hard aan je en daar ben je. Ons mooie meisje.

En mijn god wat ben je mooi! Papa is trots op ons. En terecht. Dit hebben we samen gedaan! Je ligt op me en ik sluit mijn ogen. Intussen is het down under een slagveld maar hey, who cares. Jij, ons mooie meisje Nora-lynn is geboren. Ik ruik je ik voel je. Dit moment is zo onbeschrijfelijk. Ik voel me zo sterk. Het is ons gelukt!!!

Een half uur later sta ik onder de douche met een glimlach van oor tot oor. En weer denk ik, het is ons gelukt. Zonder pijnbestrijding, zonder paniek, het is me gelukt de natuur zijn gang te laten gaan! Een uur later stappen we met zijn drietjes in de auto. Op weg naar huis om jou aan de rest van de wereld te showen.