Toch maar niet in bad

Yeah! Voor de 2e keer zwanger! Ik kijk er naar uit maar zie er ook een beetje tegenop. Zou ik weer zo misselijk zijn, nu er ook een dreumes rond kruipt en loopt? Zou de bevalling weer zou heftig zijn, maar ook weer zo mooi? Mijn eerste bevalling was in het ziekenhuis en ondanks dat het zeker geen traumatische ervaring was, heb ik toch achteraf het gevoel dat er dingen anders hadden gekund.

Thuis bevallen

De zwangerchap zelf verloopt best goed, al heb ik wel wat meer klachten zoals spataderen – daar baal ik flink van, dit had niemand me ooit verteld – en pijn aan mijn schaambeen. Met ongeveer 28 weken krijg ik meer last en voel ik me steeds onrustiger. Ik wil dit keer graag thuis bevallen en besluit toch nog een zwangerschapscursus te doen, om de ontspanningsoefeningen weer in mijn systeem te krijgen. Het einde zou ik waarschijnlijk niet meer meedoen, daarvoor heb ik me te laat opgegeven.

Vlot derde trimester

De klachten worden eerder minder dan erger en het laatste trimester verloopt vrij vlot. Ik til mijn dochter af en toe nog en dat gaat zonder problemen, ook geen rugpijn zoals bij mijn eerste zwangerschap. Dat is wel een opluchting! Ik werk door tot 36 weken maar heb eigenlijk pas rust als ik met 37+5 het huis voor mijn gevoel op orde heb. Alle spullen voor de thuisbevalling in huis: check; babykleertjes in de kast: check; isofix in de auto geïnstalleerd: check!

Mijn dochter gaat een paar dagen in de week naar een oppas dus ik heb voor mijn gevoel ook echt rust.

De baby is welkom om te komen

De onrust (omdat ik toch bang was dat onze 2e dochter te vroeg zou komen) is met 39+3 echt voorbij. Ik heb er zin in! Ik voel aan mijn lijf dat het zo wel goed is, ze is ingedaald en mijn energie om dingen te ondernemen daalt. Voorzichtig vertel ik tegen mijn buik dat ze welkom is om te komen als ze dat wil. Blijven zitten mag natuurlijk ook nog wel.

Een plop

4 dagen voor de uitgerekende datum wordt ik wakker met een plop gevoel in mijn buik. Ik blijf stokstil liggen. Was dat wat? Zijn het mijn vliezen? Moet ik nu uit bed springen zodat het beddengoed niet zijknat wordt?

Ik blijf een beetje verschrikt liggen. Geen lekkage, geen water. Bummer, ik blijf nog even duffen. Vandaag blijft mijn dochter thuis en aangezien die nog slaapt geniet ik nog even van de stilte. Dan lijkt er toch een soort van wee gevoel in mijn buik te ontstaan. Hmm, zou er dan toch iets gebeuren?

Iets wat op een wee lijkt

Mijn man komt tegen me aanliggen en ik vertel dat seks er niet in zit, omdat er misschien wat gaat gebeuren. Ja, nu voel ik iets wat echt op een wee lijkt. Woehoe! Ik zet de weeën timer aan om te zien hoe lang er tussen zit. Ik twijfel nog steeds of het echt begonnen is. Ik ga naar de wc en lijk toch een heel klein beetje te lekken. Op de wc verlies ik de slijmprop.

De weeën lijken iets toe nemen. “Bel je vader maar of hij Eliana op wil komen halen, ik denk dat het toch echt gaat gebeuren!” zeg ik tegen mijn man.

Zo gezegd gedaan, en mijn man belt daarna naar zijn werk dat hij thuis blijft vandaag. Enthousiast stap ik onder de douche, zodat ik fris het bevalbad in kan.

Het blijft stil

Na de douche blijft het alleen stil. Zou het dan toch vals alarm zijn? Ik ga met een boek op bed liggen en doe mijn best om lekker ontspannen te blijven. Af en toe is er een voorzichtige wee maar het zet niet door. Balen. Ik voel voorzichtig bij mijzelf of ik ontsluiting voel: als er een opening is voel je dat vast wel, toch? De baarmoederhals staat helemaal bol, maar er lijkt geen ontsluiting. De rest van de middag doen mijn man en ik het rustig aan. Even boodschappen doen, een boekje in de tuin lezen en verder eigenlijk niks.

Mijn schoonvader brengt onze dochter aan het eind van de dag weer terug. Mijn moeder blijft eten, en de weeën die af en toe nog langskomen praat ik weg zodat ze het niet door heeft. Ze zou zich meteen zorgen gaan maken of het allemaal goed zal gaan als ze zou weten dat de bevalling misschien wel is begonnen. Beter dat ze achteraf pas hoort dat alles goed is gegaan, no worries.

Het effect van onstpannen en de buikademhaling

‘s Avonds kijk ik nog wat tv. Say yes to the dress is altijd fijn om hersenloos te kunnen kijken. Ik begin weer met het timen van de weeën, want ze komen nu toch wat vaker. Ik loop dan rustig (waggel, of dans) door de kamer en ontspan, ik voel het hoofd dan echt naar beneden zakken. Direct merk ik dus effect van het ontspannen van mijn lijf en van de buikademhaling. Mooi om zo te ervaren!

Om 21.00 zeg ik tegen mijn man dat we zo maar wat moeten proberen te slapen, het zal wel midden in de nacht echt gaan beginnen. Het vanochtend gehaalde bevalbad blaast hij op, gelukkig wordt de oudste die op bed ligt er niet wakker van. Samen leggen we de hoes erin, maar de weeen lijken nu opeens wel echt veel vaker te komen. Ik blijf rondlopen, we geinen nog wat en maken nog een paar foto’s. Het lijkt nu echt te gaan beginnen! De weeën komen nu zo snel achter elkaar dat ik ze niet meer time.

Ik wil weten hoe ver ik ben

Na een half uur belt mijn man de verloskundige. Eigenlijk wilde ik eerst wachten met bellen maar na een dag met voorzichtige weeën wil ik erg graag weten hoeveel ontsluiting ik heb.

Balen, nog maar 3 centimeter ontsluiting! De weeën komen nu zo snel achter elkaar dat ik op bed ga liggen. Nu gaat het wat rustiger, even ademhalen tussendoor.

Lekker in het bevalbad

Het bevalbad is ook gevuld nu en ik stap erin. Lekker warm! Het voelt goed, maar de weeën lijken weg te zakken.

Mijn gevoel van tijd is compleet weg, na een tijdje komen de weeën weer vaker en heftiger, ik vraag aan mijn man en verloskundige of ze tijdens een wee hun mond kunnen houden (Ik ben nog best beleefd, vind ik zelf).

Na ongeveer 45 min komt mijn maaginhoud eruit. Zou ik nog maar bij de 4 centimeter zijn? Ik had gehoopt dat het bij een 2e sneller zou gaan.

Op m’n zij

Tussen de weeën door klim ik uit bad en op bed en blijk ik 5 centimeter ontsluiting te hebben. Op bed voelt wel een stuk fijner, mijn man drukt tijdens de weeën in mijn rug terwijl ik op m’n zij lig. De weeën zijn beter te behappen maar worden snel weer heftiger. Waarom had ik bedacht dat ik dit wel zonder pijnbestrijding kon? F*ck dit, als ik zo nog 4 à 5 centimeter door moet wordt het alleen maar heftiger. Dit kan ik nog aan, maar dat heeft een grens.

De verloskundige praat op me in

Ook nu blijf ik best beleefd als ik zeg dat ik veel heftigere pijn niet goed aan ga kunnen. De verloskundige praat op me in: “kom op, je kan het! Je doet het supergoed, je wilde graag thuis bevallen en dat gaat je ook lukken.”

Ze legt ondertussen alle spulletjes en babykleertjes alvast klaar. Psychologische oorlogsvoering! Ze denkt vast dat ik nu niet meer bereid ben om in de auto te stappen naar het ziekenhuis.

Ze blijft op me inpraten: “Zullen we om 00.30 kijken hoe ver je dan bent? Dan beslis je dan of je thuis blijft of naar het ziekenhuis wilt.”

Ik ben er bijna!

3 Weeën later wil ze even voelen hoe ver ik ben. 9 centimeter ontsluiting! Holy moly! 4 centimeter erbij in 45 minuten! Ow yeah, ik ben er bijna! Dit ga ik kunnen. De pijn zal dus niet veel erger worden dan dit. Ontspannen tijdens een wee lukt me vooral in mn gezicht, met mijn armen en benen lukt dat niet meer, maar dat geeft niet, ik ben er bijna!

Lekker eigenwijs

De verloskundige wil mijn vliezen breken want die zijn blijkbaar nog steeds intact. Zolang de wee wegblijft mag ze, maar zodra er weer een wee komt zeg ik een aantal keer nee, en draai lekker eigenwijs weer op mijn zij. Laat dat kind maar met vliezen geboren worden, ik heb foto s gezien dat dat kan, denk ik ondertussen.

Naar mijn lijf luisteren

Nu komen de naarste weeën: gewone weeën, met rugweeën maar ook ondertussen beginnende persweeën. De verloskundige zegt me goed naar mijn lijf te luisteren, als ik al rustig mee wil persen, mag dat. Zo, wat fijn! Dat scheelt. In het ziekenhuis geloofde ze me toen niet dat ik ook al persweeën had. Nu neemt mijn lijf het over! Niks geen wee-opwekkers nodig, wat een oerkracht!

Ik pers rustig mee, ik voel mijn dochter verder indalen en dat ze er nu bijna is. Nu wil ik wel dat ze eruit komt en begin harder te persen, gelukkig geeft de verloskundige advies wanneer ik even rustig aan moet doen en dat ik naar mijn lijf moet luisteren, en daar heeft ze helemaal gelijk in. Nu is ze er bijna, ja! Het hoofdje is er en ik hoor haar al huilen.

Daar is ze

Daar is ze! Mijn prachtige Vera! Dit moment is zo prachtig, onbeschrijfelijk…

Ik krijg haar na de laatste pers meteen aangereikt en ik hou haar op m’n borst. Ze wil eigenlijk meteen al verder naar boven klimmen. Ik geniet van het moment en denk aan mijn lijf te voelen dat ik geen ernstige schade heb opgelopen.

Geen hechtingen! Pfjew, dat is wel heel fijn. Een klein scheurtje en 2 schaafplekken en daar is het bij gebleven.

Een prik voor de placenta

Na eventjes blijkt dat de placenta er niet helemaal uit wil. Ik krijg een prik van de verloskundige (mijn moeders placenta kwam bij haar 2e ook niet vanzelf, die moest alsnog naar het ziekenhuis). Potver, dat gaat me niet overkomen! Ik pers nog harder dan tijdens de bevalling, no way dat ik alsnog naar het ziekenhuis ga! De verloskundige krijgt hem er gelukkig uit, het blijkt een 2-delige placenta wat bijzonder is. Ik ben vooral erg blij dat ik lekker thuis kan blijven.

En de vliezen? Ze waren blijkbaar toch al ergens gebroken en had ik gewoon weinig vruchtwater.

De kraamzorg komt na de bevalling en dat vind ik prima, al die extra mensen aan mijn bed hoefde ik niet.

Een natuurtalent aan de borst

Mn dochter blijkt een natuurtalent en hapt meteen aan. Enorme dorst!

Als ze een tijdje later bij mijn man op z’n borst ligt, denk ik terug. Wat een verschil met mijn eerste bevalling, waar ik niet geloofd werd, wee-opwekkers en een knip heb gekregen en het bijna een vacuümpomp bevalling was geworden. Dit is hoe ik het hoopte en ook hoe volgens mij hoe de natuur het bedoeld heeft. Zo kan ik er nog wel een paar aan, maar dan wel eerst mijn man overtuigen!