Storms perfecte watergeboorte

Zaterdag, 13 juni, 2015.

Het is ochtend, rond 7.00 uur, en ik word wakker van druk op mijn heupen. Ik kan al weken alleen nog maar op mijn zij liggen, dus ik denk dat ik niet goed meer lig. Ik draai me om, maar de druk blijft. Ik besluit op te staan en sluip uit bed. Maar Skye heeft precies een ingebouwde radar en voelt het aan als ik uit bed kruip. Hij wordt gelijk wakker, dus hij gaat mee naar beneden.

Ik heb voorweeën, besluit ik

We zitten samen in de zetel, kijkend naar de tv. Ik heb voorweeën, besluit ik. Dat kan, want ik ben vandaag 39 weken en 4 dagen. Ik ga echter nog lang niet bevallen, dat is iets voor eind volgende week. Bij Skye ging ik ook 11 dagen overtijd, dus dat gaat nu ook weer zo zijn. Ik ben ook helemaal nog niet voorbereid, nog niet klaar met van alles en nog wat, dus bevallen vandaag? No way!

Ik blaas op m’n gemak de voorweeën weg. Sommige zijn best heftig, maar ‘t overgrote deel is best te doen. Het is heel draaglijk allemaal.

Goed te doen, die voorweeën

Het is de 2e zaterdag van de maand en ik had Skye beloofd om naar een mamameet te gaan, dus tegen kwart voor 10 maken we ons klaar. Ik gooi nog gauw een blik op de klok en time mijn voorweeën. Om de 5 à 7 min. Goed te doen dus, denk ik nog.

Op weg naar de meet, kwartiertje rijden, zwakken ze af. Ha, net wat ik dacht! Voorweeën zijn het! Maar eens uit de auto, in de stoel op de meet, komen ze weer opsteken. De mama’s zien me de voorweeën opvangen. Sommige komen al sneller op elkaar en een mama stelt vast dat dit volgens haar geen voorweeën meer zijn.

Jawel, zeg ik! Voorweeën zijn het. Ik ga écht nog niet bevallen. Veel te vroeg, want Skye kwam 11 dagen overtijd. Dat gaat nu ook weer zo zijn. Straks zwakken die weer af. Ik ga vandaag echt nog niet bevallen!

Naar de broodjeszaak

12.00 uur en de meet is voorbij. We gaan allemaal naar huis. 2 mama’s vragen me nog of ze me niet naar huis moeten vervoeren? Nee hoor, dit zijn voorweeën en die gaan in de auto weer stoppen zoals daarnet. Ik moet trouwens nog belegde broodjes halen voor deze middag.

Dus we vertrekken richting Brakel, naar de broodjeszaak. De voorweeën zwakken niet af in de auto zoals daarnet en ik ben blij dat er niet veel volk op de weg is. Skye bekijkt me maar bedenkelijk en vraagt of mama buikpijn heeft. “Ja, liefje, een beetje, maar ‘t is niet erg.”

We kopen snel snel de broodjes en hup, naar huis. Ondertussen bel ik mijn vriend om te zeggen dat ik iets voel. Dat ik eigenlijk veel voel, dus dat hij misschien toch voorbereidingen moet treffen? Ik zeg nog dat ‘t wel maar voorweeën zijn, but you never know…

‘Dit is niet normaal’

Thuis zegt mijn vriend dat ik de vroedvrouw moet bellen, dat dit niet normaal is. En S., een vriendin van mij, die moet ook op de hoogte gebracht worden. Zij zou langskomen om op Skye te passen indien nodig en foto’s te nemen.

Ik bel beide dames en vertel hen dat ik voorweeën heb. De vroedvrouw vraagt hoe en wat ik precies voel en ik zeg dat ze komen om de 5 minuten en een halve minuut aanhouden. Ze zegt dat ‘t inderdaad nog kan afzwakken en ik moet de druk en pijn in de gaten houden. Ik moet over een uur of 2 terugbellen.

Ondertussen is mijn vriendin op weg naar ons. Ze arriveert en Skye is blij haar te zien met al de cadeautjes die ze mee heeft voor hem. Ze is keilief voor Skye en mij.

Nog niet klaar

Skye is gedurende de hele zwangerschap voorbereid over wat bevallen is en hoe baby’s op de wereld komen. Aan de hand van een boek, verhalen en vooral filmpjes op youtube. Tegen het einde van m’n zwangerschap wist Skye goed hoe baby’s geboren werden. Hij is van begin tot einde bij de bevalling.

We praten en lachen en ik blaas de weeën weg. Mijn vriendin concludeert dat dit geen voorweeën meer zijn. “Jawel,” zeg ik, “dit zijn voorweeën, want ‘t is nog véél te vroeg om te bevallen.” Ik ben nog niet klaar, niet in m’n hoofd en niet in m’n huis. Mijn vriendin staat erop dat ik het voorwee-idee uit mijn hoofd zet. Dit zijn géén voorweeën meer, maar the real job! “Tegen de avond heb je je baby in je handen,” zegt ze, “dus prent dat in je hoofd voor je alles blokkeert.”

Daar gaat mijn planning

Tja, tegen een uur of 2-3 komen de weeën om de 2 minuten en houden ze toch wel bijna een minuut aan, dus ik moet echt gaan toegeven dat dit inderdaad geen voorweeën meer zijn. Daar gaat mijn voorbereiding, mijn planning… We bellen terug naar de vroedvrouw en enkele minuten daarna komt ze hier aan. Ze controleert: 4 à 5 cm opening al. Ze zegt dat ze in ‘t dorp hiernaast nog op huisbezoek gaat en komt terug tegen 17.00 uur. Of de arts moet komen? Nee, ik heb mijn vriend bij me en S. en mijn zoon. Alles wat moet ik moet hebben is hier.

Storm op komst

Mijn vriend maakt ‘t bad klaar. Er was even stress met ‘t warme water, maar gelukkig is dat probleem vlug verholpen.

Ondertussen volgt de ene wee de andere op en ik loop wat rond, ga op de stoel zitten, op mijn knieën op het matras. Uiteindelijk ga ik op m’n zij liggen. Dit voelt goed.

De uren gaan voorbij en ik heb geen besef meer van tijd. Ik vraag mijn vriend en S. of de vroedvrouw nog niet terug is. Ik wil namelijk weten hoe ver ik al zit qua opening. De vroedvrouw is er nog niet en na even twijfelen vraag ik mijn vriendin of zij wil kijken. Zij is ook vroedvrouw en al lijkt ‘t een gek idee dat een vriendin van me gaat kijken hoeveel opening ik al heb, ik wil het echt wel weten!

6 centimeter! WOW!

Warm water doet goed

Enige tijd later komt de vroedvrouw terug en ze wordt ingelicht over de 6 centimeter. Ze belt de arts dat hij gauw moet komen. Het kan snel gaan nu, zegt ze. Ik strompel naar het bad en ga er in. Het bad doet deugd! Dat warme water (waarvan ik het eerst te warm vond…) doet echt goed. De weeën volgen elkaar gedwee, doch streng. Ik denk een paar keer dat ik niet meer kan. Dit is pittig!

Het is 10 voor 6 en de vroedvrouw wil kijken hoever ik ben en of ze misschien mijn water moet breken. Ik mopper een beetje dat ik me moet verzetten van positie, want ik zat goed zo, op mijn knieën in dat bad. Maar op die manier kan de vroedvrouw niet kijken hoever ik al ben, dus ik ga op mijn billen zitten en zo blijkt dat ik volledige ontsluiting heb. De vroedvrouw breekt mijn water.

Bevalcocon

Ondertussen is de arts ook binnen gekomen, blijkbaar. Ik heb daar niet veel weet meer van. Ik zit volledig in mijn bevalcocon en voel persdrang. Laat toe, zegt de vroedvrouw en ik voel het branden onderaan. Ja, ze zien zijn hoofdje! Voel maar, zegt de vroedvrouw. En eerst wil ik niet, maar ze zegt dat ik moet voelen en hem zo zal naar buiten zal voelen komen.

Wat is ie zacht en ‘moussig’. Ik moet me concentreren op de weeën, die ik niet goed meer voel met z’n hoofdje er al half uit. Maar inderdaad, ik voel hem naar buiten glijden… En daar is z’n hoofd!

Een wee of 2 later glijdt de rest van z’n lijfje het warme water in en zo op mij.

Zo 2 weken ‘te vroeg’

Hij is zo mooi! En zo volmaakt! En zo 2 weken “te vroeg”!

Ik ben er nog niet over dat hij zo vroeg is gekomen, maar het is goed. Het was een erg fijne bevalling, een droombevalling! Helemaal zoals ik het wilde, met iedereen die me lief is om me heen. De hondjes komen binnen kort nadat Storm is geboren. Ze zijn door het dolle heen.

Storm zoekt zelf al naar de borst, drinkt gretig alsof ie nog nooit anders heeft gedaan. Na een hele tijd huid-op-huid wordt hij gewogen en gemeten. Een flinke kerel van 52 centimeter en 4050 gram.

Perfecte watergeboorte

Ik kijk met een heerlijk, zalig gevoel terug op mijn bevalling. Dit was echt een bevalling uit de boekjes. Skye’s bevalling was zwaar, en toen had ik al zo genoten, maar deze bevalling was gewoonweg perfect!