Prachtige badbevalling met HypnoBirthing

De bevalling van mijn oudste eindigde in het ziekenhuis. Hij was een sterrenkijker, de ontsluiting vorderde niet en mijn baarmoedermond begon oedeem te vertonen. Ik was toen al een flinke tijd bezig met de weeën. In het ziekenhuis werd mij praktisch meteen alle regie ontnomen. Op dat moment heb ik er niet veel tegenin gebracht, maar achteraf voelde ik daar veel onvrede over. Toen ik weer zwanger raakte, besloten we dat het dit keer anders zou gaan. Mijn man en ik volgden een cursus HypnoBirthing en ik wilde dit keer graag een badbevalling.

Iets wat lijkt op een wee

Een week na de uitgerekende datum voelde ik me niet zo lekker tijdens het koken. Na het avondeten had ik af en toe wat kramp, maar niets duidelijks. Toch besloten we mijn ouders te bellen. Zij zouden onze oudste opvangen, maar ze wonen een uur rijden bij ons vandaan. “In het beste geval hebben jullie een kleinkind erbij en anders hebben we een gezellige avond gehad,” was onze beredenering. Mijn ouders arriveerden tegen 21.00 uur.

Ik begon wat vaker iets te krijgen wat leek op een wee, maar wederom was er niets regelmatigs in te ontdekken. De ene keer voelde het als een echte wee, de volgende keer leek er een wee aan te komen, maar ebde die bijna meteen weer weg. Voor mijn gevoel was er nog steeds niets serieus aan de hand, maar rond 23.00 uur vond mijn man het een prettig idee om toch de verloskundige in te lichten.

Een wijntje op

De dienstdoende verloskundige hoorde ons aan. Ze was op dat moment bij een andere bevalling, maar het leek erop dat die nog even zou duren, dus ze zou met een minuut of 10 even langskomen. Nog geen 5 minuten later belde ze weer: “Het gaat hier ineens heel snel, maar de andere verloskundige komt even kijken”.

Mijn verloskundigenpraktijk is een duo-praktijk. Ze hebben om-en-om bevaldienst. De andere verloskundige had dus eigenlijk vrij en zat op een verjaardag. Ze had zelfs een wijntje of 2 op en voelde zich niet helemaal in staat om te komen. Haar collega had haar echter gerust gesteld: “Je hoeft alleen maar even te kijken hoe het gaat, daarna neem ik het weer over”. Zodoende had ze haar vriend in de auto gezet (ze zouden daarna meteen door naar huis gaan) en waren ze naar ons huis gereden.

“Ik mag niet meer weg”

Toen ze kwam had ik nog steeds erg onregelmatige weeën, sommige wat heftiger dan anderen, maar over het algemeen nog prima te doen. Ook oogde ik klaarblijkelijk nog erg rustig, kletsten we gezellig en maakten grapjes. De verloskundige wilde even kijken hoe het ervoor stond en toucheerde me.

Het duurde maar en duurde maar. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Hè shit, zie je wel, er is (net als de vorige keer) nog amper iets begonnen… Dit gaat nog een lange nacht worden’. Toen ze klaar was vroeg ze: “En? Wat denken jullie?”. Mijn man, positief, zei: “Ik denk 5 centimeter”. Ik hield het bij een veilige 2 à 3 (dan kon het ook niet tegenvallen).

“Nou”, zei ze, “je hebt ruim 8 centimeter ontsluiting. Ik mag nu niet meer weg tot de andere verloskundige komt. Ik ga even mijn spullen uit de auto pakken.” Alledrie waren we eigenlijk verbaasd dat ik al zo ver was.

Niet zoals het hoort

Haar vriend had al die tijd natuurlijk in de auto gezeten, dus ik zei: “Waarom haal je hem niet naar binnen? Mijn ouders zetten wel koffie”. Ze voelde zich hier nogal ongemakkelijk bij. “Dit is niet hoe het normaal gaat hoor!” zei ze steeds, maar wij zagen er het probleem niet van in. Wij zaten gewoon boven en hadden er verder geen last van.

Haar vriend vond het ook bijzonder. Terwijl zijn vriendin boven ineens aan het werk was, zat hij met een kopje koffie op de bank voetbal te kijken met totaal onbekenden. “Bijzonder vak heb jij toch”, schijnt hij later tegen zijn vriendin gezegd te hebben.

HypnoBirthing: in mijn eigen wereld

Niet heel veel later kwam de andere verloskundige, gevolgd door de kraamhulp. Ik zat al snel op 10 centimeter ontsluiting, maar er gebeurde daarna eigenlijk niet veel. Af en toe werd er wat gesmoezeld aan de andere kant van de kamer, bijvoorbeeld wanneer de kraamhulp aan mijn vriend vroeg waar ze bepaalde spullen kon vinden. Als ik op dat moment midden in een wee zat, liet ik die eerst rustig voorbij gaan, alvorens me er mee te bemoeien.

Ik weet nog dat hier tijdens de cursus HypnoBirthing over gepraat werd. Dat het lijkt alsof je totaal afgesloten in je eigen wereld zit, maar dat toch alles opmerkt wat er om je heen gebeurt.

Gebroken vliezen

Mijn vliezen waren nog steeds niet gebroken, maar dobberend in het bevallingsbad kon ik de (inmiddels soms toch wel heftige) weeën prima opvangen. Op een gegeven moment gebeurde er eigenlijk helemaal niets meer. Mijn weeën vielen weg.

In overleg met de verloskundige werden mijn vliezen gebroken, daarna ging het snel. Nog geen paar minuten later kwam de eerste perswee. Bij die eerste wee moest ik nog even een fijne houding vinden in het water, maar nog geen 2 weeën later was onze dochter geboren, heel rustig en fijn.

Snelle placenta

We hebben eerst nog een tijdje in het water onze dochter bewonderd. Later, toen de navelstreng uitgeklopt was, werd die doorgeknipt en heeft de verloskundige snel haar checks gedaan. Vervolgens vroeg ze of ik de placenta in bad geboren wilde laten worden. “Nee, ik kom er wel uit,” zei ik.

Terwijl ik met 1 been over de rand van het bad hing, floepte hij er al uit. Dat ging toch een stuk makkelijker dan de vorige keer. Toen hebben ze vrij snel na de bevalling een controlled cord traction gedaan, standaardprocedure ofzo… Nu zag alles er gaaf uit en ikzelf had ook geen schade opgelopen.

Inmiddels ben ik zwanger van nummer 3 en hoop ik dat ik weer net zo’n fijne bevalling mag hebben als ik bij mijn dochter had.