Prachtige VBAC thuis: vaginale bevalling na keizersnede

Dit is het verhaal van de bevalling van mijn 3e kind. Daar is veel aan voorafgegaan. Ik zal kort vertellen over de keizersnede bij mijn eerste en VBAC bij mijn 2e.

Eerste bevalling

Bij onze oudste zoon ben ik bij 41 weken en 1 dag ingeleid. Dat kwam doordat ik een hoge(re) bloeddruk had in de zwangerschap, een hoog BMI en dreigende serotoniteit (overdragenheid: de zwangerschap duurt dan langer dan 42 weken). Ik had zelf weinig kennis en ben overgedragen aan het ziekenhuis, omdat de verloskundigen het niet meer aandurfden. In het ziekenhuis stelden ze voor om in te leiden en ik ben daar toen gewoon mee akkoord gegaan. Nadat de vliezen gebroken waren, de ontsluiting niet vorderde en mijn baby met zijn arm in het geboortekanaal lag, is besloten tot een keizersnede. Op dat moment vond ik alles best.

De consequenties van een keizersnede zijn echter niet mals en een keizersnede heeft invloed op elke zwangerschap en geboorte erna. Dat vond ik heel oneerlijk. Ik had het gevoel geen keuze meer te hebben.

Tweede bevalling

Bij de middelste ben ik daarom op zoek gegaan naar een verloskundige die zich wat meer openstelde voor alternatieven. Zij wilde me wel begeleiden in het ziekenhuis (in overleg met de gynaecoloog) en als het snel zou gaan, zou ze het ook thuis wel aandurven. De eerste centimeters zou ik thuisblijven en daarna met de verloskundige in het ziekenhuis bevallen. Geen continue CTG, geen tijdsdruk, geen protocollen.

Totdat ik 2 nachten weeën en gebroken vliezen had. Overdag zakten de weeën steeds weer weg en de verloskundige wilde me toch graag insturen en een controle doen. Alles zag er goed uit en de weeën kwamen weer een beetje terug. Toen hebben we besloten daar maar te blijven en met een infuus wat bij te stimuleren. Door de bijstimulatie kreeg ik heftige weeën, maar de ontsluiting verliep traag en daarom vroeg ik om een epiduraal. Toen die na 3 keer misprikken de 4e keer zat, is onze zoon binnen 1,5 uur geboren (5 centimeter ontsluiting bij plaatsen epiduraal). Met een oerkracht waarvan ik niet wist dat die bestond.

VBAC thuis of in het ziekenhuis

Ik was heel blij dat ik VBAC (vaginaal na een eerdere keizersnede) bevallen was, maar de sfeer, de mogelijkheid om het zelf te doen en zelf te beslissen, waren dingen die me nog wat dwars zaten. Er werd bijvoorbeeld gedreigd: als je over 2 uur niet meer ontsluiting hebt, zetten we het infuus omhoog. Het bed stond midden in de kamer als een soort troon. Ik mocht het niet verplaatsen, want bij een reanimatiesituatie hadden ze alle ruimte nodig (fijn). Uiteindelijk zat ik aan allerlei slangetjes en toeters en bellen.

Ik wilde het de 3e keer anders. Ik wilde op het moment van bevallen zelf kiezen hoe en waar ik wilde bevallen. Mijn verloskundige had er alle vertrouwen in en gunde me die keuze en ook met het ziekenhuis hebben we goede afspraken gemaakt. Wat ik op dat moment zou beslissen, het was goed.

Voorweeën

Op 23 september was ik uitgerekend. De beide jongens kwamen allebei na de uitgerekende datum, dus ik rekende er op dat ze pas na die datum zou komen. De hele week had ik al voorweeën gehad in de nacht, maar tussendoor had ik nog wel wat kunnen slapen gelukkig.

De avond van 25 september begon het weer en ook wel zo dat ik er niet van kon slapen. Maar de weeën kwamen erg onregelmatig, elke 4 tot 10 minuten. De intensiteit nam toe en in ons bad en onder de douche was het nog het fijnst.

Mijn man lag nog in bed, die heb ik om 5 uur in de ochtend wakker gemaakt om me te ondersteunen. Inmiddels was zitten in bad niet fijn meer en wilde ik rondlopen. We gingen beneden wat lopen en hebben mijn ouders een berichtje gestuurd dat we de jongens rond 7 uur zouden brengen. Ik was er van overtuigd dat het nog voorweeën waren, omdat ze zo onregelmatig kwamen.

Samen lachen

Toen de jongens weg waren, kwamen de weeën langzamer: om de 20 minuten, soms om het half uur. Ik heb nog wat kunnen slapen en mijn man en ik hebben ontspannen wat tv gekeken en gelachen. Elke keer als er een wee was, ging ik tegen de muur leunen en drukte hij tegen mijn rug.

Zo hebben we de hele zaterdag doorgebracht, af en toe in het bevalbad, af en toe onder de douche. Omdat ik bang was voor weer een slapeloze nacht, konden onze kinderen bij opa en oma blijven slapen. Wij hebben nog wat gegeten en rond 18.00 uur kwamen de weeën weer wat vlugger op elkaar en ben ik in het bevalbad gaan zitten. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat het voorwerk was, omdat er nog niet heel veel regelmaat in zat. Ik begon me wat zorgen te maken over hoe de nacht door te komen, zeker als dit nog maar het begin zou zijn.

Mijn man bleef me vertellen dat ik het zo goed deed, gaf tegendruk bij een wee en voorzag me van alles wat nodig was.

Peptalk

Om 20.00 vroeg ik mijn man de verloskundige te bellen, voor een peptalk. Ik wilde weten of er schot in de zaak zat en of ze met me wilde praten om me mijn eigen kracht weer te vinden. Om 20.15 was ze er ongeveer, hoorde me aan en stelde voor om eerst maar even een half uurtje te kijken hoe het ging. Tussen de weeën door praatte ik wat met de verloskundige en mijn man.

Om 5 over half 9 wilde ik even naar de wc om te plassen. Eenmaal uit bad kwamen de weeën heel snel. Toen kwam ergens het besef dat de bevalling wel eens echt begonnen kon zijn.

Na het plassen vroeg de verloskundige of ik wilde weten hoeveel ontsluiting ik had, voor haar hoefde het niet. Ik wilde wel een poging doen, maar liggen was niet fijn. We gingen maar weer terug naar het bevalbad en onderweg daar naartoe ging ik nog maar even naar de wc, omdat ik alweer moest plassen.

Enorm oergevoel

Eenmaal op de wc kreeg ik een perswee vanuit mijn tenen. Een enorm oergevoel – mijn lijf nam het over. Met mijn laatste kracht ben ik op de baarkruk gaan zitten die voor de wc was gezet door de verloskundige. En daar is na een paar heftige persweeën, om 20.52, onze dochter geboren. Of nou ja, gelanceerd. De verloskundige heeft haar gevangen, het enige moment dat zij hands-on aanwezig was.
Daarna is de kraamzorg gebeld en zijn we heerlijk in ons eigen bed gekropen.

Helemaal zonder interventies, mijn lijf heeft het zelf gedaan. En dat nadat de oudste na een keizersnede is geboren en ik een enorm gevoel van falen had. Nu heeft mijn lichaam de tijd gekregen om het zelf te doen en heb ik het ook helemaal zelf mogen doen.

We waren erg blij dat we een verloskundige hadden die achter een thuisbevalling stond en natuurlijk ook heel fijn dat het allemaal ongecompliceerd is verlopen. We hebben een heerlijke VBAC thuisgeboorte meegemaakt.