Kerstkindje

Eens werd aan mijn zoontje gevraagd of zijn mama een broertje of een zusje in haar buik had. Mijn zoon antwoordde: “twee zusjes en een broertje”. De vraagsteller lachte er hartelijk om en zei dat mama vast geen drie baby’s in haar buik had.

Nee, ik had inderdaad niet drie baby’s tegelijkertijd in mijn buik, maar ik wist meteen dat mijn zoon iets bijzonders gezegd had. En dat bleek. We kregen na onze zoon twee meisjes, zijn zusjes. En toen ik voor de vierde keer zwanger was, wist ik direct dat ik een zoon droeg.

Een ontspannen zwangerschap

Tijdens zijn zwangerschap zijn we verhuisd omdat we dichter bij de school van onze kinderen wilden wonen. Hierdoor moest ik eigenlijk naar de verloskundigen van onze nieuwe woonplaats. Maar daar had ik moeite mee. Ik had goede ervaringen met onze eerdere verloskundigenpraktijk en het voelde fijn als zij mijn zwangerschap en bevalling weer zouden begeleiden. Er werd overleg gepleegd tussen de praktijken (blijkbaar worden cliënten niet zomaar van elkaar overgenomen) en omdat de afstand voor iedereen te doen was, kon ik bij mijn oude praktijk blijven. Mooi zo. Het ging tenslotte om mij en mijn ontspanning. En ontspanning is belangrijk voor een goede zwangerschap en zeker voor een goede bevalling!

Voorspelling

Mijn man zei de hele zwangerschap lang dat het een Kerstkind zou gaan worden. Waar hij dat op baseerde; geen idee. Ik was de tweede week van januari uitgerekend. Eerder keren beviel ik op de uitgerekende datum, 3 dagen erna en 2 weken eerder. Geen peil op te trekken dus…

De feestdagen, zou het?

En dan wordt het Kerst. Maandag, eerste Kerstdag gaan we op de koffie bij oma. Deze dag gaat rustig voorbij. Dinsdag, tweede Kerstdag gaan we op bezoek bij de andere opa en oma. We wandelen met zijn allen naar de kerststal en bekijken Maria met haar baby in de kribbe. Wat voel ik me, met mijn dikke buik, verbonden met haar.

Op de terugweg voel ik af en toe een steek. Maar dat wuif ik weg. Het kan net zo goed van het wandelen zijn.

Als we ’s middags thuis komen wil ik toch even in bad. Mijn lijf heeft het koud. Dit is toch wel een teken. Ik kan mezelf blijkbaar moeilijk warm houden omdat er iets anders gaande is in mijn lijf. Zou ik gaan bevallen?

Dit lijkt een begin

Terwijl ik in bad zit voel ik dat de krampen sterker worden. Dit lijkt wel het begin te worden van een bevalling! Maar zodra ik de kinderen beneden hoor, ebt de kramp weer weg….

Oke, duidelijk nog niet genoeg rust in huis voor mij. Ik besluit uit bad te komen. Als ik uit bad ben draai ik de verwarming op de slaapkamer open en leg alvast dekentjes en kleertjes voor de baby op de verwarming. Dat heb ik de verloskundige al een aantal keer zien doen en deze keer wil ik dit zelf regelen.

Als ik beneden kom vertel ik mijn man dat ik het idee heb dat ik weeën heb en dat het kindje misschien nog wel met Kerst geboren gaat worden, al zal dat op het nippertje zijn. Ik zeg hem ook dat ik denk dat het doorzet zodra de kinderen op bed liggen.

Koken voor het gezin

En zo ga ik, af en toe een wee weg zuchtend, het eten bereiden. Mijn man houdt zich bezig met de kinderen, dat gaat mij namelijk niet zo gemakkelijk meer af.

Na het eten, zo rond half zeven, neemt mijn man de kinderen mee naar boven voor het avondritueel. Zelf ga ik de afwas doen. Zodra de kinderen hun eerste stap op de trap zetten, barsten de weeën los. Ik wist dat het zou komen zodra er ruimte voor was!

Creatief met rugweeën

Deze keer heb ik rugweeën. Een nieuwe beleving voor mij. Gelukkig sta ik aan het aanrecht met achter mij een kast. Als ik een wee voel opkomen hang ik op het aanrecht en mijn rug duw ik, intuïtief, tegen de kast achter me. Zo is er goed mee om te gaan. Tussendoor werk ik de vaat nog weg.

Als de kinderen op bed liggen neemt de frequentie van de weeën toe. Om 20.00 heb ik contracties om de 5 minuten en we besluiten de verloskundige van haar kerstmaaltijd te halen.

Graag alleen

Als ze arriveert om 20.15 gaan we samen naar boven en ik blijk al 7 centimeter ontsluiting te hebben. Ik geef aan dat ik de weeën graag alleen onderga en we spreken af dat mijn man en de verloskundige beneden thee gaan drinken. Ik zal ze roepen zodra ik hun aanwezigheid kan gebruiken.

Ik duik in mijn weeën en ik neem het zoals het komt. Het voelt goed en ondanks de inspanning voel ik me ontspannen. Fijn om mijn lijf te kunnen volgen en mee te gaan in de flow. En dan na een uurtje op mezelf zijn roep ik ze: ik heb persdrang!

7 minuten persweeën

In overleg worden mijn vliezen gebroken en ik begin mee te duwen op een wee. De verloskundige helpt ons kind inwendig een beetje met de afwikkeling van zijn schouder omdat hij daar wat op blijft hangen. Vlot daarna, na 7 minuten persweeën, wordt hij geboren, onze zoon. Het is 21.35.

Kerstkind

We hebben een aantal namen voor hem klaar. En nadat we hem goed gevoeld hebben, noemen we hem Mats. Mats: geschenk van God. Wat een prachtige naam voor een prachtig Kerstkind.

Nadat alles opgeruimd is en ik weer fris met de baby aan mijn borst in bed lig, maakt mijn man de kinderen wakker om ze te vertellen dat hun broertje geboren is. Drie warme, slaperige kindertjes komen ons bewonderen en gaan daarna opgewekt terug naar hun bedjes. Ook wij proberen wat te slapen en rusten.

Ik kijk terug op een prachtige, serene bevalling. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Een mooiere komst van Mats had ik me niet kunnen wensen. Onze oudste zoon vertelde me al dat het een jongen zou zijn. En ook mijn man kreeg gelijk: ons vierde kind werd een Kerstkind!

Sandra Broeders-van Dun is getrouwd met Jeroen en moeder van Kas (2001), Isis (2002), Jutta (2003), Mats (2006), Lasse (2009), Nora (2011) en Hanne (2014). Alle zeven thuis geboren.