Opnieuw moeder: een mooie badbevalling

Ik ben het beu

Op zaterdagochtend was ik het echt helemaal beu. Mijn lijf voelde niet meer lekker, slapen was niet meer fijn en ik was beurs, ik was er klaar mee.

Ik heb die ochtend met de baby gesproken en gezegd dat we die dag onze geboortereis zouden beginnen en dat het mocht starten tijdens de middagslaap van onze oudste zoon Joep. Nadat ik een uurtje geslapen had, begon vanaf 13.00 uur mijn buik anders aan te voelen. Ik voelde een soort van harde buiken, maar anders dan de weken ervoor. Ze volgden elkaar elke 5 minuten op en buiten, op ons bankje in de schaduw, kon ik ze heel fijn opvangen en oefenen om er ontspannen mee om te gaan.

Cocoonen

Ik voelde dat mijn coconnetje gevormd werd, ik sloot me meer en meer af. Om half 3 belde ik de verloskundige om even te overleggen. De harde buiken kwamen toen om de 3-5 minuten. Ze gaf aan dat dit het begin kon zijn en dat als ik onze oudste zoon niet bij de bevalling wilde, ik het beste nu iets voor hem kon regelen. Dat was een erg emotioneel moment voor me, mijn tot dan toe kleinste mannetje moest ik dag zeggen met het idee dat hij als ik hem de volgende keer zag, hij grote broer was. En ook, of het wel echt begonnen was en we hem niet zomaar op hadden laten halen.

Maar zodra we aan hem vertelden dat hij naar opa en oma mocht, werd hij rustiger en zag je aan hem dat hij dat fijner vond. Blijkbaar voelde hij mij, mijn nieuwsgierige gespannenheid en mijn veranderende cocon. Met tranen heb ik hem dag gezegd, veel plezier gewenst en hem verteld hoeveel ik van hem hield en altijd zou blijven doen.

Eerste en laatste controle

Toen hij eenmaal was opgehaald, vorderden de buikgolven elkaar in sneller tempo op dan daarvoor, elke 2-3 minuten. Ik had met de verloskundige afgesproken te bellen wanneer het sneller werd en wanneer ik behoefte had aan haar, dus ik vroeg haar of ze langs wilde komen. Binnen een kwartier was ze hier en toucheerde ze me. Ik had ik 3 centimeter ontsluiting en het hartje was goed te horen. Dit was meteen de eerste en laatste keer dat ze me tijdens de bevalling aanraakte, luisterde met de doptone of enigszins anders uitwendige controle nodig had.

Terug in mijn cocon

Mijn man vroeg zich intussen af of ik wel aan het bevallen was, want ik was zo rustig. En dat bleef hij zich maar afvragen totdat ik later in bad zat en hij aan me zag dat de golven intens waren. Na de controle ging ik lekker naar beneden en stuurde ik een besloten Facebookgroep een berichtje. Ook belde ik huilend mijn moeder om te vertellen dat het nu echt begonnen was. Dat ik nieuwsgierig was en het spannend vond en dat ik wilde dat ze aan me dacht. Ik stuurde mijn zussen en een vriendin een bericht , zodat ook zij me konden steunen en toen verdween ik in mijn cocon. Ik dronk nog even wat, keek de buurvrouw even aan dat het gebeurd en ging toen naar boven.

Een warme en rustige badbevalling

Boven deed ik mijn iPod aan, terwijl mijn man het bad vulde (het was inmiddels 17.30 uur). Ik luisterde naar de HypnoBirthing-chakrameditatie en voelde mezelf in mijn lijf zakken. Ik probeerde op bed wat houdingen uit, maakte contact met de kleine in mijn buik en wachtte geduldig totdat ik ‘t bad in kon. Ik had het bad nog nooit geprobeerd, en keek er wel naar uit. In de bevalkamer stond inmiddels mijn bevalmuziek aan (dezelfde als bij Joep), mijn geboorteschilderij hing, lavendelolie brandde en de zoutkristallamp was aan. Het voelde er warm en rustig.

Lenzen uit

Voordat ik het bad in ging, deed ik mijn lenzen uit, want dat was de boodschap van de kleine tijdens een meditatie. ‘Mama, doe je lenzen uit, want dan kun je beter in je cocon blijven en wordt je niet afgeleid door anderen om je heen, je kunt dan echt naar binnen en contact maken met alle sensaties en met mij.’ Dat deed ik, wel wat onwennig, want zonder lenzen of bril zie ik helemaal niks. Maar ik vertrouwde op wat de kleine me vertelde.

Eenmaal in bad (18.15 uur), was ik een geruime tijd alleen in de bevalkamer en voelde ik de warmte, zachtheid en liefde stromen. Jemig, wat is het een fijn bad en die zachtheid van de randen en bodem maakten dat ikzelf ook helemaal in zachtheid kon blijven. Ik ging zitten en ontspande, ik hing over de rand en zat op mijn knieën. En zodra ik meer en meer zakte in die warme omgeving en mijn lijf, werden de golvingen intenser. De meeste heb ik hangend over de badrand opgevangen met mijn man naast me, een koud washandje in mijn gezicht en een mantra opzeggend.

Mantra

Bij elke golving ging mijn aandacht naar mijn buik en hoorde ik de mantra ‘ik open mijzelf voor jouw geboorte’ en daardoor kon ik ernaar toe ademen en in zachtheid en rust de golven opvangen. Ogen gesloten en in mijn eigen cocon, ondersteund door mijn lieve man en de verloskundige, die op gepaste afstand toekeek en ondersteunde.

Zo ging wel een uur voorbij en ik voelde me zo sterk, zo in rust en vrede met de weg die we bewandelden. Ik maakte elke keer contact met de kleine in mijn buik en vertelde wat er ging gebeuren. Dat het nu tijd was om op de wereld te komen, uit dat veilige warme huisje in mij, en dat we dat samen gingen doen. Dat ik mezelf opende voor zijn komst en dat dat voor hem wel intens ging voelen, qua druk op het lijfje en qua reis, maar dat hij niet alleen was (zoals de energiekaarten eerder hadden aangegeven). Dat mijn handen hem zouden opwachten aan het einde van het pad, daar waar het licht was, en dat hij de reis door het geboortepad bewust mocht gaan ervaren en de druk mocht zien als activatie van de chakra’s waarbij de zielsenergie meer en meer in het lichaam zou treden en hij als volwaardig zielenkind geboren kon worden.

Contact

Ik heb echt nog nooit eerder zoveel contact gevoeld met de kleine als tijdens de bevalling. En ik voelde me rustig, want ik vertrouwde erop dat we het samen gingen volbrengen en dat we samen heel goed gebruik konden maken van onze krachten. Elke nieuwe golving kon ik opvangen met de mantra, mijn ademhaling en mijn handen om de buik. Ik hing over de rand van het bad en manlief hield een koud washandje op mijn hoofd en mijn kin. Heerlijk, die koude lucht, want de warmte van het bad vond ik niet fijn om in te ademen. Ik voelde me zo in mezelf, ik voelde zoveel oerkracht, vertrouwen en rust. Een geweldig mooie ervaring om nooit te vergeten.

Transitie

Zo ging een tijdje voorbij en elke keer weer had ik het gevoel een stap verder te komen en voelde ik ons kindje dalen naar het licht. Toch was ook daar op een gegeven moment een paniekmoment (ik denk zo rond de 8-10 centimeter ontsluiting). Ik kon de intensiteit niet meer omzetten in een heftig mooi en nuttig gevoel, maar raakte de controle kwijt en voelde vooral de pijn.

Ik hing op mijn rug tegen manlief en de badrand aan en probeerde houvast in het bad te vinden, maar het lukte niet en ik moest overgeven. Ik vroeg de verloskundige en mijn man om mentale steun en die kreeg ik. Ook vroeg ik de verloskundige of zij kon aangeven in welke fase ik ongeveer zat en zij antwoordde: “Voel je lijf maar en duik er volledig in. Je kunt het en je bent er bijna. Ga mee met wat je voelt en ga ervoor”.

Drang om naar beneden te ademen

Toen ging ik weer terug op m’n knieën zitten, midden in het bad. Mijn man pakte mijn hand en opeens had ik het oergevoel om te persen. Zo gek, want waar dat opeens vandaan kwam? Ik voelde echt een drang om naar beneden te ademen. Ik wilde het graag vreedzaam en in stilte, puur met mijn ademhaling, maar uit het niks kwam een oergeluid en een kracht om mijn kind te baren.

Mijn man ondersteunde me door mijn hand vast te houden en tegen me te zeggen: “Dit is JOUW bevalling”. En binnen 3 persgolvingen was ons kindje er. Ik voelde bij de 2e golving het hoofdje al naar buiten gaan en pakte het met mijn rechterhand vast. Ik voelde de haartjes op het hoofd en het neusje aan de onderkant. Zo mooi! En zo begeleidde ik de kleine naar het licht bij een volgende persgolf. Daar was-ie dan!

Je bent er!

Ik pakte het kindje zelf helemaal vast, bekeek het vol trots en legde hem op m’n borst neer. Prachtig en wat een intens gevoel. Ik weet niet meer precies wat ik allemaal gezegd heb, maar het komt op het volgende neer: “We hebben het gedaan, het is ons gelukt. Wat ben je mooi, je bent er! Wat een mooie ogen, we did it!” Tussen alle tranen van geluk en trots.

Het laatste gedeelte van de bevalling is gefilmd en toen hoorde ik een mannenstem zeggen: “Maar lieverd, wat is het geslacht?” O ja, helemaal in trance en voor mij niet noodzakelijk om het geslacht meteen te weten. Ik wilde in de ogen van ons kindje kijken, de energie voelen en contact maken, meer niet. Toch keek ik maar even en het bleek dat we weer een ventje hadden gebakken – ons 2e mannetje – onze Luuk. En die naam klopte zo, zo zacht, zo krachtig en zo rustgevend.

Intens gelukkig

Jemig, wat was ik intens gelukkig. Zo bleven we even een paar minuten in bad zitten. In mijn eigen wereld met mijn kleine ventje op me en manlief ernaast. Echt genieten!

Toen besloten we om de nageboorte op bed te doen en lopend, terwijl ik ondersteund werd en ons mannetje echt niet meer losliet, kwam ik op bed. Daar bedacht ik me opeens: ‘Deze droombevalling ga ik goed afmaken, dus nu focussen op het loslaten van de placenta’. Ik wilde echt geen oxytocine of naar het ziekenhuis. Maar joh, binnen 10 minuten was ook de placenta geboren en konden we op bed verder genieten van ons ventje, huid-op-huid. De navelstreng nog vast en de placenta in een kom ernaast.

Aan Luuk

En zo hebben we geknuffeld! Wat ben je mooi en zo gaaf, alleen nog huidsmeer op je onderrug. Lange nagels, donkere haren, donkergrijze ogen die me vol aankijken, warme rode huid en een bolle buik. Je blijkt 3980 gram te wegen en 57 centimeter groot te zijn. We noemen je al ‘ons beertje’. En je straalt zoveel rust en zachtheid uit, een geweldige energie.

Ik houd je lekker tegen me aan, de hele dag en nacht en ondersteun je voetjes, zodat je de kans krijgt om via je handjes de borst te vinden. Dat lukt al heel snel, je hapt goed aan en drinkt meteen als een beer. Heerlijk weer dat gevoel, dat contact en die mooie kijkers die me aankijken. Vol liefde bewonder ik je, voel ik je, bekijk ik elk stukje Luuk. Zo onvoorstelbaar hoeveel liefde er meteen al stroomt. Weer een nieuw laatje gevonden met een bodemloze put aan liefde. Heerlijk.

Samen slapen

Zo blijven we genieten. Onze ouders komen je bewonderen en we gaan met zijn drieën de nacht in. Ik laat je echt nog niet los en de hele nacht slapen we samen. Heerlijk, vertederend en wat een adrenaline van trots voel ik voor ons, voor onze geboortereis en onze liefde. Ik smelt van de liefde die ik bij je papa zie, zo intens, zo puur, wow wat is dit mooi!

De volgende ochtend komt je grote broer kijken, wat is dat een uniek mooi moment. Hij noemt je Luky en zegt: “Luky lief, Luky aaien”. Ik ben tot tranen toe geroerd. Ach ja joh, dit kon er ook nog wel in ons hart bij, naast die mooie herinnering die ik mijn droombevalling noem.

Herboren

“Ik open mij voor jouw geboorte, Luuk” en ik voel dat ik opnieuw moeder ben geworden. Een bewuste moeder, een zachtere moeder, een pure moeder en een moeder die haar kracht uit haar lichaam haalt en haar vertrouwen uit haar eigen ziel en de vrouwen om haar heen. Ik voel dat ik anders ben dan 2 jaar geleden, herboren in zachtheid en vertrouwend op mijn intuïtie en in zachtheid en liefde!

Dank je wel, Luuk, voor alles wat je me in de zwangerschap, tijdens je geboortereis en erna al allemaal hebt geleerd. Zoveel vrouwelijke energie, contact met mijn kleine meisje en mijn kracht! Ik ben je eeuwig dankbaar. We reizen samen verder en ik ben benieuwd wat de toekomst ons brengt.

Janine van der Linden is moeder van 2 jongens en eigenaar van Jaboli (www.jaboli.nl). Jaboli biedt holistische cursussen aan om je oerkracht als vrouw te herontdekken en in te zetten in je leven als zwangere, moeder en vrouw.