Geboorteverhaal door · 1e kindje, thuisbevalling



Als verloskundige zijn zwangerschap, bevalling, pril ouderschap en baby’s dagelijkse kost. Maar als je er zelf aan gaat beginnen, is het toch net zo spannend als voor iedereen, wellicht nog wel spannender. Je weet waar je op moet letten, wat je kan proberen en hebt een bepaalde verwachting als geen ander.

Na wat extra moeite was er eindelijk een kindje op komst, 2 zelfs! Alle mogelijke complicaties van een tweelingzwangerschap passeerden de revue en maakten de zwangerschap en het zicht op de bevalling alleen nog maar spannender. Helaas besloot een van de 2 dat het toch nog geen tijd voor hem of haar was en met 9 weken was er nog maar 1 kloppend hartje te zien.

Gevoelige harde buiken

De zwangerschap verliep zonder problemen en bij 39 weken en 2 dagen werd ik rond 5.00 uur in de nacht wakker van de hond die nodig even naar buiten moest. Begin februari, met 4 graden, stond ik ‘s nachts in mijn ochtendjas te wachten tot mijn hond klaar was met haar ding. En opeens dacht ik, hmmm, volgens mij is er iets aan het beginnen. Harde buiken die toch wel wat gevoeliger waren dan ik gewend was.

Terug in bed kom ik niet slapen door de harde buiken en rond half 8, toen ik samen met mijn man uit bed ging, kwamen de beginnende weeën om de 8-10 minuten. Ze waren nog heel kort en ook goed te hebben. Zoals ik zelf tegen een zwangere zou zeggen: dit is nog niet echt de bevalling; het kan nog vriezen of dooien..

Ik heb er zin in!

Mijn man Sander vroeg keer op keer: “Zal ik maar gewoon thuis blijven, want zo te zien wordt het wel erger..”. Ondertussen werden ze al iets pijnlijker, maar nog steeds heel kort. Ik had er zin in! Dit was het dan eindelijk, hier had ik op gewacht al die maanden! Eindelijk ging ik het zelf ook een keer ervaren en eindelijk konden we onze kleine ukkie knuffelen.

Mijn collega Anne-Marie zou mijn bevalling begeleiden. Dat is dan weer het voordeel van zelf verloskundige zijn, met een collega op stand-by. Ik wist dat ze vrij was, dus ik belde haar of ze toch niet even langs kon komen om te strippen, even een extra zetje om het door te laten zetten. Rond half 12 was ze bij ons thuis en kwamen de weeën om de 5-6 minuten. Ik bleek al 3 centimeter ontsluiting te hebben en na een hele gemene strippoging (wat ik haar daarna verboden heb om ooit nog bij een van onze barenden te doen) was het tijd om wat te lunchen. Sander had ondertussen wat broodjes gehaald en met z’n drietjes hebben we op ons gemakje wat gegeten. Nou ja.. zij dan toch, ik moest om de hap staan om een wee op te vangen.

Warme kruik

De weeën zaten in mijn onderbuik en de enigste manier om ze op te vangen was met een warme kruik hangend op de tafel om wat tegendruk te geven, en natuurlijk met behulp van de yoga-oefeningen die ik al maanden aan het oefenen was. Toen ik mijn 2e broodje aan het smeren was zei Anne-Marie: “Zou je dat wel doen? Je weet dat het er dan straks allemaal weer uit komt hè..” Maar ik had honger, dus dat 2e broodje smaakte heel erg goed tussen de weeën door.

Na een half broodje werd het toch wel pittig dus ging ik toch maar even in bad, even de warme laten helpen voor wat ontspanning. Toen het bad volliep belde ik mijn vriendinnetje Anika of ze ook onze kant op kon komen. Anika is ook verloskundige en ik had het voorrecht om een klein jaar daarvoor ook bij haar bevalling te mogen zijn. Ze moest nog een en ander regelen en een heel eind rijden, dus ze ging op weg.

Knalweeën

In bad was het even zoeken naar een fijne houding, net op het moment dat ik fijn lag kreeg ik een wee en hoorde/voelde ik een plop en het eerste wat ik dacht: “Shit… dat waren mijn vliezen…”. Meteen op dat moment werd de wee zo ontzettend heftig dat ik even niet meer wist wat ik moest doen. Op mijn zij was niet fijn, op mijn rug was niet fijn, op handen en knieën was niet fijn.

In paniek riep ik Sander, die beneden de lunch aan het opruimen was. Hij hielp me mee uit bad en deed samen wat yoga-oefeningen om de weeën weer onder controle te krijgen. Sjonge, ik zeg altijd tegen zwangeren dat op het moment dat de vliezen breken de weeën wat heftiger worden, maar dit had ik zelf even niet aan zien komen. Sander opperde heel lief: “Ga anders even in de douche, dat vond je vanochtend ook zo fijn”. Tja, toen had ik alleen niet zulke knalweeën.

Geef me maar een epiduraal

De douche was natuurlijk helemaal niet fijn, en toen ik vroeg of hij Anne-Marie wilde bellen om terug te komen. “Ze is nèt weg! Wat moet ik dan zeggen?” Aaahhh, die mannen toch, ze hebben ook werkelijk geen idee wanneer ze vragen moeten stellen en wanneer ze gewoon iets moeten doen als we dat zeggen. Na mijn (niet zo aardige) antwoord belde hij en was Anne-Marie er ook zo.

Ondertussen was het 14.00 uur en had ik nog maar 4 centimeter ontsluiting! Hoe ging ik dit toch volhouden… ik zei tegen Anne-Marie: “Als ik dit nog 6 uur moet volhouden dan geef me maar een epiduraal!” Het antwoord was: “Je doet het heel goed, ik ben beneden en als ik wat kan doen dan roep je maar”. En daar kon ik het dan maar mee doen! Natuurlijk wilde ik ook helemaal niet naar het ziekenhuis voor een epiduraal, maar op dat moment was het wel even slikken.

bevalling Ine

Endorfines

Op mijn zij, ogen dicht en mijn mantra in mijn hoofd: ontspannen, diep inademen door mijn neus, uitademen door mijn mond, vroeger deden vrouwen dit ook zonder pijnstilling. Sander zat langs me en bleef me goed aanmoedigen: “Goedzo schatje, diep inademen, blijf ontspannen”. Maar het liefste had ik stilte dus stuurde ik hem naar beneden en kon ik me concentreren op de weeën. Oh die weeën… elke keer als ze weer beginnen weet je dat er een piek komt die heftig is en hoe goed je je moet blijven concentreren om deze op te kunnen vangen. Gelukkig zat ik in mijn eigen wereldje en deden de endorfines zijn werk.

Opeens hoorde ik Anika in de kamer en kwam ze achter me zitten om mijn onderrug te masseren, dat was fijn! Even wat druk op een andere plek om de gedachte weg te krijgen van de pijn in mijn onderbuik. Ondertussen kwamen ook Anne-Marie en Sander weer boven. Er werden spulletjes klaargezet en ook de camera stond op zijn plek. Sander zei heel verbaasd: “Moet dat nu al allemaal?”

Drukgevoel

Ik begon drukgevoel te krijgen, dus ik keek een beetje omhoog terwijl ik zei: “Die kleine begint te duwen!” Toen ik zag dat Anne-Marie achter me zat in plaats van Anika zei ik snel: “Nou ja, misschien is het wel gewoon mijn blaas die zit te vervelen..” Ik wilde me natuurlijk niet aanstellen tegenover mijn collega waar ik al jaren mee samenwerkte. Natuurlijk wist ik verstandelijk wel dat drukgevoel niet van een blaas af komt maar van de achterkant, maar toch..

Het drukgevoel werd erger en toen Anika zei dat ik me eraan toe moest geven zei ik een beetje in paniek: “Ja, maar ik weet helemaal niet wat Anne-Marie wil, dadelijk zit ik tegen een rand aan te duwen.” Even had ik die bevestiging nodig dat ik inderdaad al 10 centimeter ontsluiting had en mocht gaan persen. Het was 16.00 uur en ik mocht gaan persen! Wat een sneltreinvaart die laatste 2 uurtjes, van 4 naar 10 centimeter!

Het hoofdje

Door goede aanmoediging van Sander, Anne-Marie en Anika ging het persen heel erg snel, ik voelde eigenlijk direct al een brandend gevoel, sjonge wat deed dat zeer! Ook nu moest er weer bevestigd worden dat dat al echt het hoofdje was wat zichtbaar was, ondanks het feit dat ik dit dagelijks tegen andere vrouwen zeg weet je het zelf echt niet op dat moment. Gelukkig had ik mijn eigen riedeltje wat ik tegen vrouwen zeg om te coachen in mijn hoofd: “Benen naar buiten, ellebogen wijd, kin op de borst, ogen open en duwen!”.

geboorte IneNa een 10 minuten zag ik Sander even twijfelend naar Anika en Anne-Marie kijken: “Is dit normaal!?” Anika moest een beetje lachen en legde uit dat de hoofdhuid inderdaad een beetje verfrommelt omdat de schedeldaken over elkaar gaan om door het bekken te passen. Na een kleine 25 minuten persen was het zover: het hoofdje werd geboren en ik mocht onze kleine uk verder zelf geboren laten worden. Een meisje! Wat een verrassing, want we hadden echt geen idee.

Meteen aan de borst

Alles daarna ging snel, de placenta werd geboren, er werd navelstrengbloed opgevangen voor stamcellenopslag, een klein scheurtje werd gehecht en onze kleine meid Lizelot dronk meteen super goed aan beide borsten. De families werden gebeld en na het douchen en aankleden was het een drukte van jewelste door de beide grote gezinnen die langskwamen om de kleine meid te bewonderen.

baby IneNog regelmatig denk ik terug aan deze geweldige ervaring. Ik had van te voren natuurlijk een bepaald beeld bij de bevalling, maar het zelf meemaken was geweldig! Natuurlijk ook heftig, spannend, pijnlijk en heel intens, maar elke keer als ik er aan terugdenk krijg ik zo’n fijn en warm gevoel. Ik ben zo trots op Sander die me ontzettend goed heeft gesteund, zo dankbaar voor Anne-Marie en Anika die me er doorheen hebben gesleept met coachen, zo trots op Lizelot dat ze het zo goed doorstaan heeft en het direct na de geboorte zo goed deed. En ik ben zo ontzettend trots op mezelf dat ik de klus heb geklaard zoals ik het wilde doen, thuis zonder poespas in mijn eigen vertrouwde omgeving.