Een Jip en Janneke bevalling

Dinsdag nacht om 2.00 werd ik wakker omdat ik moest plassen. Toen ik terug kwam en in bed ging liggen voelde ik de eerste wee, en ik wist meteen: ‘Dit is het! Dit is een wee, het is begonnen!’

Ik hield meteen de tijd bij en de hele nacht kwamen de weeën om de 7 minuten, allemaal super goed op te vangen. Ik was zo blij en had er zo’n zin in. Toen mijn dochter van 3, Esra, s’ochtends wakker werd, filmde ik haar gezichtje en zei dat haar zusje vandaag geboren ging worden. Ze was zo blij: “Jaa mama! Mijn baby word geboren, mijn baby!”

Ik ging uit bed, kleedde Esra aan, ging douchen, maakte me op en deed mijn haar, en toen… toen niks. De weeën waren weg. Er kwam een heel flauwe wee af en toe, maar het was zo’n domper. Ik had het Esra al verteld en het bevalbad was ook al aan het vollopen. Ik was er nu zo klaar voor, waarom kwamen ze niet!? Mijn buik rommelde een beetje, maar niks wat er nog echt op leek.

Ik belde de verloskundige dat de bevalling begonnen was maar dat de weeën (op het moment van bellen) erg onregelmatig kwamen. Ze zei dat dat voorweeën waren en dat het nog lang kon duren. Ze vertelde dat dat heel normaal was. Ik zei dat het anders was, dat het echt begonnen was. Ze zei dat ik moest afwachten.

Toen kwam het avondeten. Ik was aan het koken en voelde de weeën weer opkomen!

Na het eten zaten we op de bank en ik wist dat het nu doorzette. Maar echt een handige tijd vond ik het niet, Esra moest straks in bad en in bed en ik wilde dat het liefst gewoon doen zoals anders. We zijn de afgelopen maanden altijd tegelijk gaan slapen zodat ik nog een beetje aan mijn slaap kwam, en ik wilde haar nu ook zelf op bed leggen.

We zaten samen in bad en ik verloor al een beetje bloed en slijm en ik wist dat dit voorlopig de laatste keer was dat ik met haar samen in bad zou zitten. Ik heb er enorm van genoten, maar ben er niet lang in gebleven. Mijn man wilde me er als een patient uittillen, maar ik zei: “Stop, ik kan dat nog zelf hoor!”

En ondertussen voelde ik de weeën steeds vaker komen. Esra heb ik in bed gelegd en Jip en Janneke voorgelezen, en bij elke wee waarop ik me moest concentreren zei ze: “Mama, waarom klets je niet met mij? Wat doe je nou?”

Ik zei dan: “Mama denken” (puf, puf). Ze kwamen al om de 3 minuten en ik was Jip en Janneke nog aan het voorlezen, ik voelde me echt een oermoeder!

Gelukkig ging ze gewoon lekker slapen om 20.05 en toen ze sliep dacht ik: ‘hèhè.. het mag beginnen!’ En meteen braken mijn vliezen. Ik sms’te mijn man die beneden zat: “bel de verloskundige en zegt dat de weeën elkaar opvolgen, dat mijn vliezen gebroken zijn, het vruchtwater helder is. Ik ga in bad! x”

Hij kwam boos boven en vroeg waarom ik hem het verkeerde nummer had gegeven, hij kreeg voicemail, en daarin zeiden ze dat ze niet bereikbaar waren en hij de huisarts moest bellen. Ik pufte weer een wee weg en zei dat ik hem echt het goede nummer had gegeven, dat ik anders zelf wel zou bellen. Tussen een wee door en vanuit bad belde ik en ook ik kreeg voicemail.

Ik dacht: ‘ik doe het dan zelf wel, geen probleem, ik kan dit!’

Rond kwart voor 9 kwam er een verloskundige naar boven en ze zei dat ze van een andere verloskundige praktijk was, het was erg druk vanavond, en ze hebben haar gevraagd te komen. Ik zei dat dat prima was, of ze het licht uit wilde laten (ik lag in het donker), of ze tijdens een wee de rust wilde bewaren omdat ik me wilde concentreren, en of ze heel snel wilde kijken hoeveel ontsluiting ik had want ik voelde persdrang opkomen en ik wilde zeker weten of ik hieraan kon toegeven (bij Esra ging dit namelijk fout met ruggenprik en knip tot gevolg).

Ze voelde en zei: “De rechterkant is helemaal open, links zit nog een klein randje, maar als je persdrang heb mag je er aan toegeven.”

Ik sms’te een vriendin: “9 cm”  en ik kreeg even later nog een hele lieve sms van haar terug om iets over 9. Toen voelde ik dat de persweeën opkwamen en ik dacht: ‘jeetje hoe kan dit? Wat bijzonder is dit, wat mooi, dat het zo natuurlijk gaat!’

Ik ging in het bad op mijn hurken zitten, dat voelde het fijnst. Toen ik voelde dat het persen niet zo’n pijn deed als bij Esra liet ik mijn lichaam het werk doen en ik voelde haar haartjes en hoofdje al komen. De verloskundige zei tegen haar stagiaire: “Het hoofdje staat!”

Dat gaf mij een enorme boost, dus het ‘pijnlijkste’ was al voorbij!

De volgende wee kwam haar hoofdje en toen duurde het even voor er een wee kwam. Ik voelde haar hoofdje bewegen onder mij, zo’n gek gevoel. Ik vroeg aan mijn man of hij heel veel foto’s wilde maken, en ik vroeg aan de verloskundige of ik haar lijfje al kon pakken. Ze zei: “bij de volgende perswee kan je haar pakken.” Ik zei: “wil je me helpen?” ze zei: “ik ben naast je, je kan het!”

En dat was ook zo. Haar lijfje werd geboren en ik bekeek haar onder water voordat ik haar naar boven haalde. Haar oogjes waren onder water dicht en ze lag stil. Boven water deed ze haar oogjes open en begon ze te huilen. Om kwart over 9 is Isa geboren, en een uurtje ervoor las ik nog Jip en Janneke voor aan Esra.

Ik heb een tijd in het bad gezeten, Isa dronk meteen aan de borst. Ik bekeek en voelde de kloppende navelstreng, wat een mooie, bijzondere ervaring. Daarna stapte ik zelf het bad uit en ging op bed liggen voor de nacontrole.

Toen alles klaar was zijn we in bed gaan liggen naast Esra en heeft ze haar zusje ontmoet. We hebben heerlijk geslapen.