Mijn 2e zwangerschap

Een positieve test. Niet dat ik die echt nodig had. Ik voelde het aan heel m’n lijf, precies hetzelfde als bij de eerste zwangerschap. Ik wist het dus al een aantal dagen, maar de test gaf de doorslag. Ik was weer in verwachting. We waren er heel blij mee. Dit wilde we graag! Nog een nieuw leven verwelkomen in ons gezinnetje.

De eerste zwangerschap was zonder problemen verlopen. Voor mijn gevoel heb ik een traject gelopen dat de meeste zwangeren volgen. Een aantal echo’s, ‘kiezen’ voor een bepaalde voeding en hoe je wil bevallen. Maar daar liep ik al tegen een aantal zaken aan.

Dat ik stellig was over het geven van borstvoeding, gaf een reactie van: ‘’We zullen zien hoe het loopt.” Dat ik op de baarkruk wilde, werd eigenlijk afgeraden: “Maar als jij het wil….”

Ook bij de bevalling kreeg ik veel negatieve dingen terug. De houding van de verloskundige was: je kan alleen bevallen met mijn hulp. Met als resultaat dat ik in het ziekenhuis belandde. En hoewel ik geen traumabevalling heb gehad, was het niet naar mijn wens en dat deed zeer.

Ik ga het anders doen

Nu ik weer in verwachting was, wist ik het zeker. Nu ga ik het anders doen. Ik wil alleen mensen in mijn omgeving die mijn wensen serieus nemen en ze respecteren! Daardoor kwam al gauw mijn eerste besluit. Ik wilde niet meer bij deze verloskundigenpraktijk. Ik had er geen vertrouwen in dat zij hetzelfde doel hadden als ik.

Gelukkig is er in mijn woonplaats ook een holistische verloskundige. Het kostte wel meer geld om bij haar het traject in te gaan, maar na goed overleg met mijn man en mijn overdenkingen, waren we er al snel uit. Als dit een betere, fijnere bevalling kan opleveren, dan doen we dat.

Wat voelden we ons gehoord bij haar! Zij nam ons serieus, keek samen met ons naar wat er bij ons als gezin speelt en hoe we daarmee om kunnen gaan. Ze nam rustig de tijd om de baby in de buik te bevoelen (ze had geen echoapparatuur, dus moest het wel zo en als een echo nodig was, moest ik alsnog naar de oude praktijk) en, als je dat wilt, naar het hartje luisteren. Dit was een hele omslag met wat we gewend waren.

Zij introduceerde ook het idee om in bad te bevallen. Hier moest ik goed over nadenken. Wilde ik dat wel? Hoe gaat dat dan? Geeft dat niet veel gedoe? Naarmate de zwangerschap volgde, kregen we hier steeds beter een beeld van.

Voorbereiden op een badbevalling

Na een tijdje wist ik dat ik in bad wilde bevallen. Ik kocht een tweedehands opblaasbaar bad en verdiepte me in hoe het er dan uit zou zien. Ik keek filmpjes van badbevallingen en ging naar een informatieavond toe.

Toen de zwangerschap 37 weken ver was, maakte we een ‘badfeestje’. Het bad werd opgezet en met onze zoon van 2 gingen we met z’n allen in het bad zitten. Dat was heerlijk! Op deze manier kon ik ook wennen aan het idee van hoe de badbevalling zou voelen en hoe het zou gaan.

Rond de 37 weken hadden we met de verloskundige ook een visualisatie van hoe het zou kunnen gaan. Ik vond dit erg fijn, omdat je op deze manier voor je kunt zien wat je wilt en hoe je wilt dat het verloopt. Ik geloof er echt in dat je op deze manier een diepe wens kunt uitspreken van het verloop van de bevalling. Ook al weet je dat het je niet altijd gegeven is dat het zo mag gaan.

Hoogzwanger

Met 37 weken en een peuter begon de zwangerschap toch wel zwaar te worden. De dikke buik die je de hele dag meesleept. Ik deed alleen nog het hoognodige in huis.

Toch besloot de baby nog even te wachten. Met 40 weken kon ik het nog wel volhouden om de dag door te komen, maar ik vond het nu toch ook wel een beetje spannend worden. En ik was heel nieuwsgierig geworden naar de baby. Was het een jongen of een meisje? Zou hij gezond zijn? Zou de bevalling ‘op tijd’ komen? Zou het dan lopen zoals ik zou willen? Zouden we niet na de bevalling alsnog naar het ziekenhuis moeten? Wat kun je dan stiekem toch best nog veel nadenken en piekeren over dit soort zaken.

Toen op donderdag, met 40 weken en 5 dagen, wist ik dat ik met de eerste zwangerschap ook bijna was bevallen (40 weken 6 dagen). Ik wist niet zo goed wat ik daar nou van moest vinden. Zou ik daar overheen gaan?

Gerommel in mijn buik

Die avond begon het te rommelen in mijn buik. Ik had al wel een aantal weken wat voorweeën en zelfs één nacht waarvan ik dacht dat het zou beginnen, maar dat was vals alarm. Deze keer voelde het zo vertrouwd. Om 23.00 zei ik tegen mijn man dat als hij deze nacht nog wilde slapen, dat hij dat nu dan maar moest gaan doen. “Want morgen is de baby er,” zei ik met een knipoog.

Het voelde nog niet alsof het aan het doorzetten was. Maar na een paar uurtjes slapen werd ik wakker met iets dat voelde als weeën. Het was rond 3 uur ’s nachts. Ik kon niet meer slapen. Ik moest gaan staan en op het bed leunen om de weeën op te vangen. Nu wist ik het zeker: het is begonnen.

Slaapdronken

Ik maakte mijn man wakker en zei hem dat hij de verwarming omhoog moest zetten en het bad moest gaan vullen. Hij was behoorlijk slaapdronken en zei dat het de vorige keer ook nog best een tijdje duurde voordat de baby er was. Ik werd wat geïrriteerd en mompelde dat ik dan maar niet in bad zou bevallen, terwijl de weeën steeds heftiger werden en ik mijn best moest doen om ze weg te blazen. Dit gaf bij hem de doorslag.

Het bad moest nog wat verder worden opgeblazen, de hoes moest er nog in en het water. Het duurt nog best wel een tijd voordat je erin kan. Ook kostte het hem nog best wat moeite om dit allemaal voor elkaar te krijgen.

Inmiddels was het half 4 en had ik met de verloskundige gebeld. Zij stelde me gerust en dacht aan mijn stem te horen dat ik ‘er nog niet helemaal was’. Hiermee bedoelde ze, dat ze niet zeker kon zeggen of de bevalling echt begonnen was en het geen sterke voorweeën waren. We spraken af dat ik zou gaan douchen en daarna zou ik bellen als het toch door zou zetten.

Toen werd onze zoon wakker. Hij kon niet zo goed begrijpen wat er allemaal aan de hand was. We hadden stiekem gehoopt dat hij er doorheen zou slapen. We probeerden hem te troosten, het bad te vullen en ik probeerde de weeën op te vangen die heftiger werden. Na een kwartier ging het echt niet meer. Ik hakte de knoop door. Het water stroomde inmiddels het bad in.

Ik belde de verloskundige en vroeg mijn ouders om onze zoon op te halen. De verloskundige hoorde dat het nu serieuze weeën waren en ze zou eraan komen. Het bad was gelukkig redelijk snel gevuld en ik ging erin zitten.

Verbazingwekkend ontspannen

Ik was verbaasd door de ontspanning die over mijn lijf heen kwam. Heel even dacht ik dat daardoor de weeën zouden verdwijnen. Dat was gelukkig niet zo. Ik merkte dat ik nog beter mijn lijf kon ervaren. De ontsluiting die inmiddels al was ontstaan en de kracht die zich in mijn buik bundelde om mijn kindje te kunnen laten komen, wat was dit mooi! Ik kon zo alles veel beter ervaren, voelen en erop inspelen.

Ik zocht een korte tijd naar een houding die ik lekker vond. Het werd een houding waarbij ik over de rand van het bad hing en waarbij ik een soort van hurkte in bad. Ik kon me stevig vasthouden aan de handgrepen aan de rand en ondertussen kon ik mijn onderlichaam vrij heen en weer bewegen.

Mijn man zat aan de andere kant, buiten het bad. Hij hield mijn handen vast, aaide me, streelde me, sprak lieve woorden, moedigde me aan.

Alle concentratie voor de weeën

Korte tijd later was de verloskundige er en ook mijn ouders. Mijn moeder kwam mij nog even gedag zeggen. Ze vond het moeilijk om mij achter te laten, maar ik kon haar er voor mijn gevoel er niet bij hebben. Met iedere wee moest het stil zijn. De muziek die ik klaar had staan werd niet aangezet. Ik kon de geluiden om mij heen niet eens verdragen. Ik had de concentratie nodig voor de weeën.

De verloskundige heeft alleen met de doptone onder water geluisterd naar het hartje en verder deed zij helemaal niks. Ze voelde even mijn onderrug. Later vertelde ze dat ze dit deed om te voelen of ik op de juiste manier kracht zette. Verder coachte ze me alleen met haar woorden. We hadden afgesproken dat ze de kraamzorg pas zou bellen als de persweeën zouden beginnen of als zij het eerder nodig vond.

Persdrang

Na ongeveer een half uur in het bad had ik een wee, die heel snel gevolgd werd met nog een wee. Ik kreeg daarbij ook persdrang. Ik vertelde dat ik het hoofdje voelde komen.

Heel even voelde ik een pijn, maar door me weer te concentreren op mijn lichaam en door iedere wee toe te laten en er ‘ja’ tegen te zeggen, ging dit weer weg. Ik voelde het hoofdje komen, maar nog niet helemaal. Even moest ik dit vasthouden, omdat ik bang was dat de baby weer terug zou gaan. Ook dacht ik nog iets te voelen naast het hoofdje. Ik dacht dat het misschien de navelstreng zou zijn.

Bevallen op mijn voorwaarden

Er kwam al snel weer een wee en het hoofdje was geboren, samen met een arm. Heel even hielp de verloskundige om bij de volgende wee het lijfje mee te krijgen, vanwege het armpje. Maar dit voelde goed. Ik kon zelf de baby pakken en uit het water halen. Toen konden we het goed zien: het was een meisje! Ik was zo ontzettend blij!

Ik had mijn kindje helemaal zelf op de wereld gezet. Met mijn krachten en met het luisteren naar mijn lichaam was me dit gelukt. Ze ademde en heel even huilde ze. Meteen heb ik haar naar mijn borst gebracht en begon ze bij me te drinken. Het was toen 5 uur in de ochtend.

Pas toen is de kraamhulp gebeld. Er was gewoon niet eerder tijd geweest om te bellen. Het was zo snel gegaan.

Weer was ik bevallen met een termijn van 40 weken en 6 dagen, maar nu op mijn voorwaarden. Thuis, in bad, niet teveel aan m’n lijf en meteen aan de borst.

Genieten

Nu kon dan de muziek aan die ik klaar had staan. Wat een rust kwam daarvan. We konden nu genieten van onze dochter.

Na de geboorte is mijn man ook in bad komen zitten. Hij was al die tijd bij het bad, hield mijn handen vast en was er om me te steunen, te coachen, aan te moedigen. Nu kwam hij in bad en hield onze dochter vast, zodat ik met een goede nawee de placenta kon laten komen.

Met het komen van de placenta, voelde ik ook verdriet. Het was de afsluiting van een mooie zwangerschap met een prachtige bevalling. Er waren tranen en er was de start van nieuw leven.